Arc-en-Ciel 2014 - Etappe 6: Mirepoix - Montségur - Mirepoix

Bon, inmiddels al anderhalve maand later. De AeC een beetje laten bezinken. Die laatste rit dus. Pure chaos was het.

Twee doelstellingen had ik nog: de laatste dag mochten de vier fartlekkers misschien eens wat samen rijden en voor de rest misschien een tijd neerzetten waarmee ik net achter de top-3 zou gerangschikt worden. Maar op het ogenblik dat André de start afriep, ontbrak onze fierefluiter natuurlijk. Vlug gaan zoeken waar die bleef. In zijn blote fluit onder de douche: had zich van startuur vergist. André was zo vriendelijk om slechts rekening te houden met onze reële starttijd, maar toch...

Het eerste uur was het kop trekken terwijl we anders in het wiel van een paar sterkere renners zouden kunnen gereden hebben. Er waren immers maar twee obstakels in de laatste rit: een serieuze col bij het kasteel van Montségur en 20km verder een tweede (kleinere). Een goeie tien kilometer ver in deze laatste rit moest Axel al lossen (bahzv). Na verloop van tijd slaagden we er met ons drieên toch in een hoop renners die eerder gestart waren in te lopen. Snel daarna reed Dries lek: buitenband gescheurd over een kleine centimeter. Opnieuw een kwartier tijd verloren. Van zodra dat gefikst was - intussen waren we opnieuw door iedereen voorbijgestoken - konden we er opnieuw de pees opleggen. Waar het was, weet ik niet meer, maar op een bepaald moment was ik blijkbaar ook van de twee overblijvende Fartlekkers weggereden. Het begon te regenen en opnieuw liep ik een groot aantal renners in. Renners die ik van heel de week nog niet gezien had (behalve tijdens het ontbijt of bij het avondeten). De klim naar Montségur was mooi. Tenminste als je niet vies was van regen die nu stilletjesaan met bakken naar beneden kwam. Het was voor het eerst dat je je echt in de bergen kon wanen. Montségur lijkt veeleer deel uit te maken van de Pyreneeën.

De omstandigheden aan de bevoorrading op de top van de Montségur waren lichtjes apocalyptisch. Hevige windvlagen, striemende regen, koud,... Mijn Rapha-regenjas kwam goed van pas. Druppelsgewijs sijpelden ook Sven en Dries binnen, een paar minuten later gevolgd door Axel die echt wel lijkbleek zag (bleek van de zonnecrème te zijn ?!). Daar kneep Axel de remmen dicht. Intussen had ik mij al voorgenomen om aan de splitsing die 10km voorbij de top lag de shortcut te nemen naar Mirepoix (het zogenaamde randonneursparcours). Een deftig eindklassement zat er toch al niet meer in. Dries en Sven - echte flandriens, weet je - trokken hun neus niet op voor een beetje regen en reden toch maar lekker de volledige afstand uit.

De afdaling van de Montségur was niet zonder gevaar: het water stroomde naar beneden en verkleumde vingers remmen niet goed. In mijn eentje reed ik op mijn gemak de resterende 40 of 50km uit. Althans, dat was mijn plan. Op een goeie dertig kilometer van de streep haalde ik een deelnemend koppel in en 30 seconden later hoorde ik hoe onze enige vrouwelijke deelneemster van de weg raakte en in een drie meter lager gelegen beek belandde. Om een lang verhaal kort te maken: schouder gebroken, hersenschudding, ambulance opgebeld, ambulance rijdt fout, ziekenhuis Foix. Aanvankelijk was niet duidelijk hoe erg de verwondingen waren. Drie kwartier later en een beetje aangeslagen was het tijd voor de laatste strook. Deels in het zonnetje, deels in de gutsende regen...