Arc-en-Ciel, etappe 6: Volterra - Poggio A Caiano

De laatste rit leek de minst zware te zijn. Beginnen met een 10km-lange wondermooie afdaling uit Volterra, gevolgd door 2 lange hellingen van +/- 350m hoogteverschil. Vervolgens wat kleinere klimmetjes en tot slot een hors catégorie van slechts 2 km maar aan een gemiddelde van 10%. Het was bovendien de warmste dag van de week.



Het traject was andermaal adembenemend met aanvankelijk nogal wat kleine dorpjes waar we doorheen reden en naar het einde toe een begin van de agglomeratie rond Firenze. Bovendien werd er opvallend veel collegialiteit aan de dag gelegd. Met zijn vieren hadden we het merendeel van de rit samen afgelegd. Op de vlakke stukken en de lopende hellingen was het nog mogelijk uit de pijp te komen maar op de steile hellingen moest ik node (andermaal) passen. Op basis van het roadbook had ik mij ingeprent voldoende krachten over te houden voor de laatste helling. Om 10% (en meer) te bedwingen moet ik sowieso een beetje in het rood gaan en dat was niet zo vanzelfsprekend meer. Op een paar kleine klimmetjes, 30km van het einde, dacht ik dat het verstandiger was om de overige drie lotgenoten te laten gaan en mijn eigen tempo aan te houden. Ter hoogte van kilometers 102,5 en 103,8 bevinden er zich twee kort maar zware klimmen. Vanop de top van de tweede klim zag ik mijn eerste achtervolger op de top van de eerste klim. Prachtig beeld. In vogelvlucht een beetje meer dan een halve kilometer, maar meer dan 5 minuten tijdverschil.

. Vandaar geprobeerd rustig af te dalen en zo wat krachten te sparen op weg naar de laatste helling. Uiteindelijk was die niet zo moeilijk als we eerst vreesden. Vergelijk het met de Rue Saint Roch in Houffalize, maar 2 keer zo lang. Na 800km op 6 dagen en 15.000 hoogtemeters voelde hij wel zwaarder aan dan het normaal het geval is. Het was een blij weerzien met mijn zwalpende kamergenoot, net voor de top.

Vandaar nog iets van 10km naar ons laatste hotel, op een kleine tien minuten gevolgd door Geert.  Het gevoel van voldoening en opluchting is altijd groot.  Enerzijds het gevoel iets zwaar verwezenlijkt te hebben, anderzijds gewoon het feit dat alles goed verlopen was: geen valpartijen of noemenswaardige materiaalpech.