Arc-en-Ciel 2015, etappe 5: Col de Soubeyran, Malaucène, Col d'Ey

Het was afwachten of de trend van daags voordien zich zou doorzetten.  In mijn geval bang afwachten, in Goriks geval was het eerder reikhalzend uitkijken.

De rit stond aangekondigd als 3400 hoogtemeters voor 136km.  Het segment van Malaucène naar de top van de Ventoux boezemde vanzelfsprekend het meest schrik in.  De eerste beklimming was opnieuw de Col de Soubeyran.  Ongeveer 8km aan 6%.  Na 2km begon die al.  Opnieuw een half dozijn renners die erin vlogen.  En dit keer mocht ik de achterhoede van GS Fartlek spelen.  Kwestie van niet beker kunnen.

Hoedanook, een mooi groepje van Fartlek (Sven, Gorik, Dries) moet zich ergens in de voorhoede bevonden hebben.  En naar verluidt moet Axel zich een hele poos in tweede/derde positie bevonden hebben achter een ongenaakbare Olivier (die geen deel uitmaakt van GS Fartlek).  Ik was er niet bij.  't Is van horen zeggen.

De Drôme van elke multinational...

We hadden al de Amstel Gold Race en de Ghelamco Arena in Gent.  Grote bedrijven eigenen zich alsmaar vaker sportieve symbolen toe.  In afwachting van de dag dat de Ronde van Vlaanderen van naam verandert in de Wouter Vandenhaute Classic, heeft Ernst & Young zich nu ook al een col toegeëigend.  Na dertig kilometer stonden we dus oog in oog met de Col d'Ey.  Prachtige afdaling richting Buis-les-Barronies.  Een gemene streek van André (de organisator) om zo vroeg in de rit al een eerste keer te passeren voor de deur van het hotel waar we die avond zouden moeten overnachten.    In de paar tientallen kilometer die volgden liep het alweer wat vlotter met een hartslag die weer correct leek.  Even overwoog ik om misschien toch nog de Ventoux tussen mijn sandwich te leggen.  Maar éénmaal de kaap van 800 hoogtemeters overschreden leek het mij aangewezen om de twee opties tegenover elkaar af te wegen: du Ventoux of pas du Ventoux?  Op dergelijke momenten moet je luisteren naar bovennatuurlijke signalen...

Dat was dus duidelijk.

De flanken van de Ventoux (bis).

Wat verder bij het binnenrijden van Malaucène bevond zich de splitsing tussen het randonneurs- en het sportief-parcours.  Tonnen respect voor al de volgers van het sportif-parcours.  Na 11.000 hoogtemeters over 4 dagen aan temperaturen tussen de 35 en de 40 graden nog het karakter kunnen opbrengen om 15km te klimmen met heelder stukken aan 10-11-12%.  Ik zie het Tom Boonen nog niet doen.

Op de flanken van de Ventoux (het klinkt als de titel van een roman) slaagt Dries er in om zijn ketting in twee te trappen.  Op momenten als deze is het des te meer een zegen om Bas in je buurt te hebben. Sven en Gorik moeten Axel op weg naar boven ingehaald hebben.  Wanneer Axel uiteindelijk de top bereikt heeft, zou hij nog tevergeefs op zijn broer gewacht hebben totdat iemand hem uiteindelijk verteld heeft dat die misschien al gearriveerd was (wegens randonneurs-parcours).

Het voordeel van het randonneurs-parcours is natuurlijk dat je vroeger terug bent, de gelegenheid hebt om nog een deftige maaltijd te krijgen en tijd zat hebt om de koers te bekijken.  Een doortocht doorheen België staat wel vaker garant voor spectaculaire valpartijen in de Tour de France.

Gorik en Sven moeten zo ongeveer gelijktijdig gearriveerd zijn.  Axel, Bas en Dries waren getekend. Dries nog het meest.  Door zijn kettingvet.