Arc-en-Ciel, etappe 4: Vescovada - Pienza - Vescovada

[tot de parcours-bouwer] - André, de touts les cols que tu m'as déjà servi, celui de hier [Monte Amiata] m'a fait le plus mal.
[doodserieus] - Mon cher Bruno, ça me fait plaisir...

Bovenstaande dialoog is kenmerkend voor het gebrek aan empathie in het milieu van het (zelfs niet-competitief) amateurwielrennen. Een schouderklopje, een opbeurend woordje is ons totaal vreemd. Dat zorgt er dan ook voor dat we, zelfs als een rit er zich dan toch toe leent, die willens nillens grotendeels alleen afleggen. Hoe sterk ben je dan (mentaal) als eenzame fietser? Welke gedachten spoken door het hoofd, uren aan een stuk? Op de steilste hellingen en in de ergste onweders hoor je altijd - daar waar fietsers zijn - steevast mama! weerklinken. Bij de grootste uitdagingen bij het fietsen hier in Toscane hoort ook het node van de wijn afblijven. Bij sommigen blijft wel eens een liedje urenlang in het hoofd spoken. Hier ben je veroordeeld tot het eindeloos herhalen van Montalcino, Montepulcano, Brunello, Chianti. En 's avonds aan tafel leggen we onszelf een bijna onmenselijk regime op van enkel en alleen spuitwater. Overdag afgewisseld met de betere espresso of cappuccino. Maar na een paar dagen leer je ook aan andere dingen denken. En dat leidt ons tot de onwaarschijnlijke schoonheid van de streek waardoor we vandaag zwalpten. Nu, ik ben geen kunsthistoricus en ik heb ze nooit gelezen of gezien, maar ik kan me perfect inbeelden dat de auteurs van zowel Die leiden der jungen Cyclotourist (meesterwerk uit een van de belangrijkste stromingen in de romantisch litteratuur, de Sturm und Dring) als Triumph des Wielen (het wielrennen heeft wel meerdere donkere periodes gekend), misschien wel hier hun inspiratie gevonden hebben. Bon, het zijn dus dergelijke bespiegelingen die men zich maakt op de fiets. De Crete Senesi zijn dus van een ongekende schoonheid. Geen idee of Senesi afgeleid is van het sinusoïdale patroon dat zich in de heuvels aftekent of van de stad Siena die zich hier op een fietstocht afstand vandaan bevindt.



Het toeval wil dat ik hier een achttal maanden geleden ook al eens in de buurt was en er heel hard naar verlangde om een aantal stroken die ik toen met de auto gedaan had, eens met de fiets wou afleggen. Als dat verlangen dan effectief vervuld wordt, is het plezier eens zo groot. André (parcours-bouwer en notoir cynicus) moet zich op de één of andere manier vergist hebben, want deze rit was eigenlijk menselijk. 2000 hoogtemeters is heel schappelijk. En 120km ook. De vrees om na gisteren conditioneel nog verder weg te zinken bleek ongegrond. Integendeel. Een Intensity Factory van 75% over 4 uur (waarbij 100% je maximum vermogen is over 1 uur) is op zich al niet slecht. En als dat aan hartslag 130 is, dan moet je helemaal in de wolken zijn. Soit, de Volga's blonken uit met een gemiddelde van 29 (Bruno) en 28,5 (Dries, Geert).

Morgen wordt weer wat zwaarder, met een aankomst in Volterra. 2700 hoogtemeters, ongeveer, waarvan het zwaartepunt zich rond het einde concentreert...