Arc-en-Ciel, proloog

Een bescheiden delegatie deze keer.  Verleden jaar waren ruim een half dozijn Fartlekkers van de partij op de Arc-en-Ciel, nu slechts 3.  De Franse Alpen hebben plaats geruimd voor Toscane.  15.000 hoogtemeters en iets van 800 kilometer, gespreid over 6 dagen.  Da's toch al een kwart minder dan vorige keer.  Nog een verandering is dat er deze week slechts 10 renners zich wagen aan het sportieve parcours (verleden jaar waren dat er een stuk of 30).

De voorbereiding was alvast OK: 5003 km in de benen, en dat ondanks een fameus tegenwerkende winter en lente.  De conditie die verleden jaar opgebouwd was in de Arc-en-Ciel is niet teveel verwaterd tijdens de winter en zou nu wat hoger moeten liggen dan dezelfde periode verleden jaar.  Niet alleen dankzij het doorfietsen in de winter, maar eveneens door het gebruik van een vermogensmeter.  Het helpt om veel doelgerichter te trainen.

En wat zou het kunnen worden?  Uitrijden op zich is altijd al een prestatie en schept voldoening.  Maar de hoogtemeters hier zijn van een ander kaliber.  In de Alpen ga je op één dag hoogstens 2 of 3 cols beklimmen en in principe heb je al na een kilometer een tempo gevonden waarvan je weet dat je het onder controle hebt.  Hier in Toscane zullen we dagelijks gemiddeld 2500 hoogtemeters voorgeschoteld krijgen, verspreid over een 20-tal hellingen. En telkens loop je het risico er met teveel enthousiasme in te vliegen.  Tijdens meerdaagse fietsinspanningen moet je te allen prijze vermijden om boven je threshold power te gaan.  Zoniet zul je daags nadien dubbel en dik de rekening gepresenteerd krijgen.  De kunst bestaat er dus in om vlak onder je threshold power te blijven.  En dat zal dus de kunst worden: hellingen oprijden en onder de 340 Watt blijven.

De eerste koffies en pasta op Italiaanse bodem zijn al achter de kiezen.  Morgen vliegen we erin.  Hopelijk blijft de aangekondigde regen achterwege...