Arc-en-Ciel 2014 - Etappe 4: Castres-Castres. Andermaal, maar een andere lus dan gisteren.

120km en 1800 hoogtemeters.  Het kondigde zich bijna aan als een recovery-ride.  Niets was minder waar.  Hevige regenval deed de organisatie beslissen om de start met anderhalf uur uit te stellen.  Dat nam niet weg dat we de eerste helft toch doorweekt waren.  Temperaturen waren ook eerder aan de lage kant.  Van bij de start moest behoorlijk geklommen worden.  Niets dramatisch, weliswaar.  De weg lag er voor de rest behoorlijk gevaarlijk bij.  Veel smalle wegen met blinde bochten, afgevallen takken op de weg (na het onweer van gisteren) en vooral: véél grind.  In de afdalingen was het dus constant goed uitkijken.

In tegenstelling tot de edities van de afgelopen jaren, is het moeilijk om hier wat structuur terug te vinden in de ritten.  Geen noemenswaardige valleien, rivieren of bergketens die je helpen om je te oriënteren.  Bovendien kon je vandaag nauwelijks een idee hebben van waar de zon zich bevond.

De conditie gaat anders ook wel fameus bergaf: hartslag bij rust mag dan wel OK zijn (56 slagen per minuut tijdens een afdaling, net na de ravito, 2u27 na de start, zie de strava-rit), tijdens de rit ging die maar met héél veel moeite een beetje omhoog.  Tijdens de voorlaatste klim (Rue du Paradis) waren de eerste 100 hoogtemeters aan 22%.  Compleet geschift.  Zo steil dat ik van mijn zadel af schoof.  Nog nooit meegemaakt.  En met een nat wegdek en veel los grind op het asfalt was en danseuse ook niet echt een optie.  Mijn cadans lag op het steilste stuk van die klim rond de 40 bij een verzet van 28x34.  Moet een gemiddelde van rond de 5 km/u geweest zijn.  De tweede helft van die klim was terug menselijk zodat het gemiddelde over de hele klim toch rond de 7 of 8 km/u lag.  Tijdens die klim haalde ik met moeite 300 watt, terwijl mijn hartslag nauwelijks boven de 150 ging.  Niet echt de waardes die ik normaal gezien haal.  Anderzijds is het natuurlijk logisch dat je bij een cadans van 40 rpm tweemaal zoveel kracht moet uitoefenen om een gegeven wattage te halen als bij een cadans van 80 rpm.

Na een 30-tal km reed Axel lek en het groepje waarmee we samenreden vond het niet erg om te wachten tot band hersteld was.  Een goede tijd zat er dus voor deze rit niet meer in, maar daar lig je na een aantal dagen misschien niet zo wakker meer van.  Een goeie 15 km later sprong dan een spaak van zijn voorwiel...

Een eenvoudige rit, zowel qua afstand als qua hoogtemeters.  Maar alle macht ontbreekt nu.  Het is harken op elke helling en de conditie is die van iemand die geen 6 maanden op de fiets gezeten heeft...  Subiet een massage...