Arc-en-Ciel 2014 - Etappe 5: Castres-Mirepoix. Over de Montagne Noir, er terug op en dan terug de vlakte opzoeken.

Voorlaatste dag. Moest het nog niet duidelijk zijn: de vermoeidheid begint te wegen. Ook al is deze editie minder zwaar dan de vorige, toch begint het pijn te doen. Je begint er je zowaar vragen bij te stellen.

Nogal logisch dat het begint door te wegen. Om je een idee te geven: een TSS-score is een eenheid die aangeeft hoezeer je lichaam belast werd bij een sportinspanning. Een prof-wielrenner haalt tijdens een vlakke rit in de Tour de France typisch een TSS-score van rond de 150 (zie bijvoorbeeld de Training Load op http://www.strava.com/activities/163349263). Het lichaam van een goed getrainde amateur-wielrenner heeft ongeveer 36 uur nodig om daarvan te recupereren. Een profrenner is daags nadien al gerecupereerd van een dergelijke inspanning (voornamelijk omdat ze een veel grotere trainingsarbeid leveren). Voor een TSS score tussen de 250 en de 400 moet een getrainde wielerliefhebber doorgaans minstens drie dagen recupereren. De TSS-score van de ritten van de afgelopen 5 dagen bedroeg gemiddeld 270. Dat geeft een geaccumuleerde TSS-score van ongeveer 1350 over 5 dagen. Da's eigenlijk teveel van het goede. En morgen komt daar in principe nog een hele kwak bij (waarschijnlijk meer dan 300). 't Is maar om aan te tonen hoezeer de reserves aangetast worden (in mijn geval althans) [een kleine caveat: de implementatie van Strava's Training Load leunt nauw aan bij de TSS zoals die bij Garmin Connect terug vinden is, maar is niet volledig hetzelfde].

De rit van vandaag vertrok vanuit het natte Castres direct terug de Montagne Noir in. Een mooie klim van 3,3 km aan 9% waar we met zijn allen een beetje te fel ingevlogen waren. Daarna een afdaling naar de vlakte om vervolgens de Montagne Noir opnieuw in te rijden. Dit keer ruim 9km aan ongeveer 5 of 6%. Andermaal een mooie klim onder dreigende wolken en na wat op en neer in de bergen terug de vlakte in. Daar stond behoorlijk wat wind (rond de 30km/u). Knoeiers als we zijn, slaagde het zich intussen gevormde groepje erin om onwaarschijnlijk dom te rijden. Of was het slecht karakter? Blijkbaar is het te moeilijk of teveel gevraagd om een correct waaiertje te vormen... Ik liet de knoeiers dan maar 100 meter voorop rijden. Kwestie van niet betrokken te raken in een valpartij of zo. It's all part of the game. Hoedanook, we slaagden er uiteindelijk in om in gespreide slagorde met zijn zeven het laatste serieuze obstakel van de dag te overwinnen. Een prachtig colletje dat deed denken aan de Alpen of de Schotse Highlands. Daarna was het vet helemaal van de soep. Hoewel... toch nog de kracht gevonden om een laatste keer de benen te prikkelen op een kort klimmetje, maar voor de rest was het naar huis slenteren...