Arc-en-Ciel 2014 - Etappe 3: Castres-Castres met de Roc de Montallet (?)

Derde dag: uitslapen lukt niet goed meer, benen stram, gezwollen ogen, maag opgesmeten, trappen aflopen gaat ook niet meer naar behoren en het zadel... Tja, dat voelt niet lekker meer aan.

Ideale omstandigheden dus om een koninginnerit in te plannen.  Akkoord: op papier kan het nog het best vergeleken worden met de cyclosportieve versie van Luik-Bastenaken-Luik.  Maar het is de voorgeschiedenis die het dus moeilijk maakt.  De opzet van een koninginnerit is tot slot van rekening om de renners meer pijn te doen dan eigenlijk nodig is.  Een klimmetje van 3km aan gemiddeld 10% na 67km werd aangekondigd als heel pijnlijk.

Start om 8.45u.  Maar net op dat ogenblik blijkt dat mijn boordcomputer nog op de hotelkamer ligt.  Met een minuut of twee vertraging dus aan de rit begonnen.  Zo kon ik alvast niet anders dan de sterkere renners te laten rijden.  Des te beter.

Met zijn tweeën dan maar het resterende groepje achter ons gelaten.  Na 30km zaten we al aan 600 hoogtemeters.  Meer dan me lief is. Aan km 46 een eerste ravito en werden de eerste gelosten van de kopgroep al ingelopen. Met de wetenschap dat er 20km verder een lelijke klim in het verschiet lag, leek het me wijselijk om de eerstkomende beklimmingen met de handrem op aan te vangen.  Mijn metgezellen dachten er anders over.  Aan de voet van de Roc Montallet (?) waren we hoedanook terug samen met een vijftal.  Met een 34x25 een grote broer van de Redoute beklimmen terwijl je eigenlijk enkel nog op reserve kan rijden is niet vanzelfsprekend.  Dit deed pijn.  Op de stroken met een hellingsgraad van 17 tot 20% was het moeilijk om sneller dan 7km/u te rijden.  Maar bon, het lukte uiteindelijk toch.  Boven zaten we op het dak van deze Arc-en-Ciel.  70km afgelegd en ongeveer 1800 hoogtemeters.  Een beschamende gemiddelde snelheid van 21km/u.

De meeste afdalingen vandaag waren van die aard dat je meer in de remmen moest gaan dan dat je je kon laten gaan.  Grind, smal, blinde bochten en her en der putten in het wegdek.  In de afdaling na de steilste klim van de dag reed Axel lek.  Het had er alle schijn van dat zijn velglint verschoven was.  Jammer, want hiermee konden we een mooie tijd op onze buik schrijven.  Hoedanook, 't is geen wedstrijd.  Na het herstellen van zijn band bleek het niet meer mogelijk om op de twee kleinste versnellingen te schakelen.  Ongeveer 15km later ging ik dan maar alleen verder.  In de tweede helft kon het niet anders dan dat er meer afgedaald moest worden dan er moest geklommen worden.  Dat dreef de gemiddelde snelheid uiteindelijk toch nog wat de lucht in zodat de 2de rit van de Tour nog te bekijken was.  Dat nam evenwel niet weg dat er in de laatste 10km nog een zwaar onweer losbarstte boven Castres.  Het kon mij niet veel deren...

Morgen mogen we ons verwachten aan regen.  Veel regen.  En aangezien er een korte maar héél steile klim op het programma staat, misschien nog proberen een 11x28 cassette op te leggen.  Mijn 11x25 van vandaag was een miskleun.