Kader vs. wielen

Er wordt wel heel veel poespas verteld over kaders: double-, triple butted; oversized tubes; vlascarbon alhier, titanium alginder; versterkte bottom-brackets; fijne seatstays; tapered headtubes;... Er wordt nogal wat over geleuterd.  En terecht.  Ingenieurs kunnen misschien wel beamen dat een kader kan beschouwd worden als een almost rigid body (laten we de vork even buiten beschouwing) waarop een aantal krachten inwerken: via de trapas (vnl. lateraal, veronderstel ik), het gewicht van de rijder op het zadel, verticale (of toch minstens transversaal) impact op voor- en achterwiel en ook nog laterale impact via het stuur (wanneer de rijder hevig trekt aan zijn stuur) waardoor er een torsie ontstaat van het kader.  Er wordt - me dunkt - naar gestreefd om dat kader lateraal zo stijf mogelijk te maken (die torsie minimaal te houden), terwijl verticale impacten wel mogen gedempt worden omdat het fietsen anders tè oncomfortabel wordt.

Soit, er kan veel gezegd worden over kaders en dat gebeurt ook.

Maar hoe je het ook draait of keert (pun not intended), nogal een groot stuk van die krachten worden overgedragen op wielen.  En aan wielen wordt wel véél minder aandacht besteed.  Toch bizar, als je erbij stilstaat: 20 of 30 flinterdunne latjes of staafjes aluminium (of ijzer?) en een carbon of alumunium hoepel die we for granted nemen, en waar we ons weinig vragen bij stellen.  In die mate dat je je kunt afvragen of het wel nut heeft om een superstijf kader te hebben als de winst die je daar boekt in het niet verdwijnt door de flex die in de wielen zit.  Je moet echt wel diep gaan graven of ver gaan zoeken alvorens je de kwaliteiten van het ene wiel kunt vergelijken met die van een ander.