Net zoals gisteren opnieuw een prachtige rit. Met als nieuwigheid vandaag dat het heet was. Héél heet. Na een slipper in de eerste afdaling in een poging om aansluiting te krijgen met de twee primussen, besloot ik wijselijk om niet langer aan te dringen en samen met mijn achtervolgers verder te rijden (Fartlekkers Geert & Dries en Bodart Roger). 't Is tot slot van rekening geen wedstrijd. Het liet toe om zich des te meer te vergapen aan de onwaarschijnlijke vergezichten die na elke bocht opdoken.
De rit van vandaag was best wel pittig. Een achttal hellingen zorgden voor ruim 2700 hoogtemeters. Dit keer stuk voor stuk hellingen die aanvaardbare hellingspercentages hadden. Op één helling na. Een hors catégorie van 5km met een gemiddelde helling van 6,5%. Bizar. Op papier zou je denken dat het eerder om een rode klim gaat (in de Arc-en-Ciel zijn er groene, gele, rode en hors-catégorie klimmen). Er zat dus ergens een addertje onder het gras. Bij het naderen werd één en ander duidelijk: een strook van 12% en dan een flauwe afdaling. Vervolgens een opeenvolging van haarspeldbochten die weer telkens tegen de 12% aanliepen. Gelukkig waren de stukken tussen de haarspeldbochten minder steil, maar om ons toch wat te doen afzien, was er voor een héél slecht wegdek gekozen. Maar o zo mooi! Ga zelf maar na (er is een link naar Google Streetview: http://app.strava.com/segments/2191606).
Het was een kwestie van sparen voor de laatste drie hellingen. Leuk als je tot de vaststelling komt dat je hartslag tijdens het afdalen tot 64 zakt (km 73). Da's al een goed teken. Het was ook terug mogelijk om op de steilere hellingen de hartslag terug omhoog te krijgen. Geert en Dries overstegen andermaal zichzelf. Heel knap als je erbij stilstaat dat hun aantal trainingskilometer zich tussen de helft en een derde van mijn afstand bevindt. Om dan nog te zwijgen van het extra gewicht dat Dries meezeult (zijn fiets is niet bepaald licht). Op de finale helling naar Volterra schudde Dries een onwaarschijnlijke demarrage uit zijn benen. Het was maar dankzij zijn halsstarrige weigering om moderne technologie te gebruiken dat hij te remonteren was. Hij had geen idee hoe lang de klim nog zou duren... 't Zal hem leren.
Sunday 30 June 2013
Saturday 29 June 2013
Arc-en-Ciel, etappe 4: Vescovada - Pienza - Vescovada
[tot de parcours-bouwer] - André, de touts les cols que tu m'as déjà servi, celui de hier [Monte Amiata] m'a fait le plus mal.
[doodserieus] - Mon cher Bruno, ça me fait plaisir...
Bovenstaande dialoog is kenmerkend voor het gebrek aan empathie in het milieu van het (zelfs niet-competitief) amateurwielrennen. Een schouderklopje, een opbeurend woordje is ons totaal vreemd. Dat zorgt er dan ook voor dat we, zelfs als een rit er zich dan toch toe leent, die willens nillens grotendeels alleen afleggen. Hoe sterk ben je dan (mentaal) als eenzame fietser? Welke gedachten spoken door het hoofd, uren aan een stuk? Op de steilste hellingen en in de ergste onweders hoor je altijd - daar waar fietsers zijn - steevast mama! weerklinken. Bij de grootste uitdagingen bij het fietsen hier in Toscane hoort ook het node van de wijn afblijven. Bij sommigen blijft wel eens een liedje urenlang in het hoofd spoken. Hier ben je veroordeeld tot het eindeloos herhalen van Montalcino, Montepulcano, Brunello, Chianti. En 's avonds aan tafel leggen we onszelf een bijna onmenselijk regime op van enkel en alleen spuitwater. Overdag afgewisseld met de betere espresso of cappuccino. Maar na een paar dagen leer je ook aan andere dingen denken. En dat leidt ons tot de onwaarschijnlijke schoonheid van de streek waardoor we vandaag zwalpten. Nu, ik ben geen kunsthistoricus en ik heb ze nooit gelezen of gezien, maar ik kan me perfect inbeelden dat de auteurs van zowel Die leiden der jungen Cyclotourist (meesterwerk uit een van de belangrijkste stromingen in de romantisch litteratuur, de Sturm und Dring) als Triumph des Wielen (het wielrennen heeft wel meerdere donkere periodes gekend), misschien wel hier hun inspiratie gevonden hebben. Bon, het zijn dus dergelijke bespiegelingen die men zich maakt op de fiets. De Crete Senesi zijn dus van een ongekende schoonheid. Geen idee of Senesi afgeleid is van het sinusoïdale patroon dat zich in de heuvels aftekent of van de stad Siena die zich hier op een fietstocht afstand vandaan bevindt.
Het toeval wil dat ik hier een achttal maanden geleden ook al eens in de buurt was en er heel hard naar verlangde om een aantal stroken die ik toen met de auto gedaan had, eens met de fiets wou afleggen. Als dat verlangen dan effectief vervuld wordt, is het plezier eens zo groot. André (parcours-bouwer en notoir cynicus) moet zich op de één of andere manier vergist hebben, want deze rit was eigenlijk menselijk. 2000 hoogtemeters is heel schappelijk. En 120km ook. De vrees om na gisteren conditioneel nog verder weg te zinken bleek ongegrond. Integendeel. Een Intensity Factory van 75% over 4 uur (waarbij 100% je maximum vermogen is over 1 uur) is op zich al niet slecht. En als dat aan hartslag 130 is, dan moet je helemaal in de wolken zijn. Soit, de Volga's blonken uit met een gemiddelde van 29 (Bruno) en 28,5 (Dries, Geert).
Morgen wordt weer wat zwaarder, met een aankomst in Volterra. 2700 hoogtemeters, ongeveer, waarvan het zwaartepunt zich rond het einde concentreert...
[doodserieus] - Mon cher Bruno, ça me fait plaisir...
Bovenstaande dialoog is kenmerkend voor het gebrek aan empathie in het milieu van het (zelfs niet-competitief) amateurwielrennen. Een schouderklopje, een opbeurend woordje is ons totaal vreemd. Dat zorgt er dan ook voor dat we, zelfs als een rit er zich dan toch toe leent, die willens nillens grotendeels alleen afleggen. Hoe sterk ben je dan (mentaal) als eenzame fietser? Welke gedachten spoken door het hoofd, uren aan een stuk? Op de steilste hellingen en in de ergste onweders hoor je altijd - daar waar fietsers zijn - steevast mama! weerklinken. Bij de grootste uitdagingen bij het fietsen hier in Toscane hoort ook het node van de wijn afblijven. Bij sommigen blijft wel eens een liedje urenlang in het hoofd spoken. Hier ben je veroordeeld tot het eindeloos herhalen van Montalcino, Montepulcano, Brunello, Chianti. En 's avonds aan tafel leggen we onszelf een bijna onmenselijk regime op van enkel en alleen spuitwater. Overdag afgewisseld met de betere espresso of cappuccino. Maar na een paar dagen leer je ook aan andere dingen denken. En dat leidt ons tot de onwaarschijnlijke schoonheid van de streek waardoor we vandaag zwalpten. Nu, ik ben geen kunsthistoricus en ik heb ze nooit gelezen of gezien, maar ik kan me perfect inbeelden dat de auteurs van zowel Die leiden der jungen Cyclotourist (meesterwerk uit een van de belangrijkste stromingen in de romantisch litteratuur, de Sturm und Dring) als Triumph des Wielen (het wielrennen heeft wel meerdere donkere periodes gekend), misschien wel hier hun inspiratie gevonden hebben. Bon, het zijn dus dergelijke bespiegelingen die men zich maakt op de fiets. De Crete Senesi zijn dus van een ongekende schoonheid. Geen idee of Senesi afgeleid is van het sinusoïdale patroon dat zich in de heuvels aftekent of van de stad Siena die zich hier op een fietstocht afstand vandaan bevindt.
Het toeval wil dat ik hier een achttal maanden geleden ook al eens in de buurt was en er heel hard naar verlangde om een aantal stroken die ik toen met de auto gedaan had, eens met de fiets wou afleggen. Als dat verlangen dan effectief vervuld wordt, is het plezier eens zo groot. André (parcours-bouwer en notoir cynicus) moet zich op de één of andere manier vergist hebben, want deze rit was eigenlijk menselijk. 2000 hoogtemeters is heel schappelijk. En 120km ook. De vrees om na gisteren conditioneel nog verder weg te zinken bleek ongegrond. Integendeel. Een Intensity Factory van 75% over 4 uur (waarbij 100% je maximum vermogen is over 1 uur) is op zich al niet slecht. En als dat aan hartslag 130 is, dan moet je helemaal in de wolken zijn. Soit, de Volga's blonken uit met een gemiddelde van 29 (Bruno) en 28,5 (Dries, Geert).
Morgen wordt weer wat zwaarder, met een aankomst in Volterra. 2700 hoogtemeters, ongeveer, waarvan het zwaartepunt zich rond het einde concentreert...
Friday 28 June 2013
Arc-en-Ciel, etappe 3: Vescovado - Roccastrada - Vescovado
125km en 2800 hoogtemeters. Allemaal "korte" klimmetjes. Dat "kort" slaat op de afstand. Niet over de tijd die nodig was om ze te overwinnen.
Houffalize in Toscane
Gisterenavond hadden we al in de verte een bevestiging gekregen van het vermoeden dat het hier kan onweren. Vandaag zaten we er midden in. Gietende regen maar niet te koud. Het maakte de talrijke steile afdalingen nog gevaarlijker dan dat ze bij droog weer zijn.
Het was een soort van Ardennenetappe. Het hoogste punt lag rond de 600m en het laagste rond de 150. En voor de rest veel kleine wegeltjes met percentages in het genre van La Redoute, Côte de Chambralles, Roche à Frêsnes, de Stockeu en de Triple Mur de Monty. In totaal 2800 hoogtemeters over 125km. In de Ardennen moet je al heksentoeren uithalen om zoveel hoogtemeters te kunnen concentreren op zulk een korte afstand omdat je onvermijdelijk een paar keer door de valei zou moeten rijden. Maar er zijn natuurlijk ook verschillen: de dorpen hier zijn onwaarschijnlijk knap en zien er waarschijnlijk nog krak hetzelfde uit als een paar eeuwen geleden.
De prestaties
Net zoals de eerste dag kon ik strijden voor de tweede plaats. Maar dit keer van langs achter te beginnen. Alle energie is weg en het is zoeken naar elk beetje vermogen. Gewoon al de hartslag boven de 130 krijgen vergt veel moeite, daar waar het anders niet veel gevraagd is om tot hartslag 166 te gaan (ongeveer mijn omslagpunt). Het vermogen bij hartslag 130 ligt natuurlijk een pak lager dan dat bij hartslag 166. Op hellingen van 15% is dat behoorlijk problematisch. Dat je je hartslag niet meer omhoog krijgt wijst op grote vermoeidheid. Normaal gezien moet je dan pakweg een week rusten om terug op je normale peil te geraken. Hier lukt dat natuurlijk niet. Het wordt afzien, de komende drie dagen.
Dries en Geert manifesteren zich intussen als volleerde ronderenners. Dries is goed hersteld van zijn dreuntje van gisteren en bij Geert is er nog een schepje energie bijgekomen. Het was lang geleden dat ik zo lang hun achterwiel gezien had...
Houffalize in Toscane
Gisterenavond hadden we al in de verte een bevestiging gekregen van het vermoeden dat het hier kan onweren. Vandaag zaten we er midden in. Gietende regen maar niet te koud. Het maakte de talrijke steile afdalingen nog gevaarlijker dan dat ze bij droog weer zijn.
Het was een soort van Ardennenetappe. Het hoogste punt lag rond de 600m en het laagste rond de 150. En voor de rest veel kleine wegeltjes met percentages in het genre van La Redoute, Côte de Chambralles, Roche à Frêsnes, de Stockeu en de Triple Mur de Monty. In totaal 2800 hoogtemeters over 125km. In de Ardennen moet je al heksentoeren uithalen om zoveel hoogtemeters te kunnen concentreren op zulk een korte afstand omdat je onvermijdelijk een paar keer door de valei zou moeten rijden. Maar er zijn natuurlijk ook verschillen: de dorpen hier zijn onwaarschijnlijk knap en zien er waarschijnlijk nog krak hetzelfde uit als een paar eeuwen geleden.
De prestaties
Net zoals de eerste dag kon ik strijden voor de tweede plaats. Maar dit keer van langs achter te beginnen. Alle energie is weg en het is zoeken naar elk beetje vermogen. Gewoon al de hartslag boven de 130 krijgen vergt veel moeite, daar waar het anders niet veel gevraagd is om tot hartslag 166 te gaan (ongeveer mijn omslagpunt). Het vermogen bij hartslag 130 ligt natuurlijk een pak lager dan dat bij hartslag 166. Op hellingen van 15% is dat behoorlijk problematisch. Dat je je hartslag niet meer omhoog krijgt wijst op grote vermoeidheid. Normaal gezien moet je dan pakweg een week rusten om terug op je normale peil te geraken. Hier lukt dat natuurlijk niet. Het wordt afzien, de komende drie dagen.
Dries en Geert manifesteren zich intussen als volleerde ronderenners. Dries is goed hersteld van zijn dreuntje van gisteren en bij Geert is er nog een schepje energie bijgekomen. Het was lang geleden dat ik zo lang hun achterwiel gezien had...
Thursday 27 June 2013
Arc-en-Ciel, etappe 2: Vescovado - M. Amiata - Vescovado
Rit 2 was niets meer dan een bezoekje aan de Monte Amiata langs Montalcino. 143km en 3250hms.
Amiata
De Monte Amiata is een monster. De Ventoux, Cols de Couillole, Turini, Lombard, St. Martin, ja zelfs de Bruine Put: allemaal verdwijnen ze in het niet... De naakte cijfers doen er niet toe. Wat telt is het gevoel dat je ervaart als je er probeert op te rijden. Van op een afstand zie je een mooi afgelijnde bergtop. Maar van zodra je vermoedt aan zijn voet te staan, heb je er geen idee van waar die top nu ligt. Dat doet zich wel vaker voor, maar hier was het veel flagranter. Van de voet tot de top zit je heel de tijd tussen de bomen. En dan het wegdek... Wie heeft dat fabeltje van biljartvlakke Toscaanse tarmac uitgevonden? Daarvoor moet je op de autosnelweg zijn, en dan nog...
Bon, het traject was goed uitgepijld. Dat helpt. Maar het hoogteprofiel was verschrikkelijk. De Ventoux is misschien steil en lang, maar er zit tenminste een beetje regelmaat in. Eenmaal je een ritme en tempo gevonden hebt, ben je vertrokken en weet je algauw wanneer je aan de top bent. Niet zo dus op onze col van vandaag. Niks van regelmaat. Constant schipperen van 4 naar 10 naar 6, terug naar 3 procent, enz... Als je constant moet schakelen, verlies je telkens het tempo en verlies je en plus energie om telkens terug te moeten accelereren. Op de bordjes "1000 l.m.s" en "1200 l.m.s." na, was er nergens een indicatie van hoe ver rijden het was naar de top. Gelukkig wist ik dat de top op ongeveer 1650m lag. Je kreeg het gevoel aan een eindeloze klim bezig te zijn die verdomme véél pijn deed.
Verval
Zoals te verwachten na de overdreven inspanning van gisteren, was het laagje vet op de soep vandaag al een pak dunner. De eerste tekenen van verval dienden zich aan. Het geleverde vermogen op elk van de hellingen lag systematisch 10 tot 20% lager dan gisteren en de hartslag omhoog krijgen zat er ook al helemaal niet meer in. Terwijl gisteren meer tijd in de vermogenszone "Tempo" doorgebracht werd dan in "Endurance", was dat vandaag omgekeerd. Op zich is dat niet zo erg, maar dat was geen kwestie van gezond te doseren, maar eerder van niet beter kunnen. Vreemd was het dan dat de Intensity Factor vandaag op 71% lag, terwijl dat gisteren 75% was. Ik had mij aan een grotere terugval verwacht... Het was een troost dat de primus (een paar edities geleden ongeveer 100ste in de Marmotte) uit de groep vandaag een gemiddelde haalde van 26km/u, terwijl hij gisteren nog aan 29 kwam... Fartlekker Geert leverde een glansprestatie af, terwijl Dries na een veelbelovende start toch nog een dreuntje kreeg op de Mt. Amiata.
Amiata
De Monte Amiata is een monster. De Ventoux, Cols de Couillole, Turini, Lombard, St. Martin, ja zelfs de Bruine Put: allemaal verdwijnen ze in het niet... De naakte cijfers doen er niet toe. Wat telt is het gevoel dat je ervaart als je er probeert op te rijden. Van op een afstand zie je een mooi afgelijnde bergtop. Maar van zodra je vermoedt aan zijn voet te staan, heb je er geen idee van waar die top nu ligt. Dat doet zich wel vaker voor, maar hier was het veel flagranter. Van de voet tot de top zit je heel de tijd tussen de bomen. En dan het wegdek... Wie heeft dat fabeltje van biljartvlakke Toscaanse tarmac uitgevonden? Daarvoor moet je op de autosnelweg zijn, en dan nog...
Bon, het traject was goed uitgepijld. Dat helpt. Maar het hoogteprofiel was verschrikkelijk. De Ventoux is misschien steil en lang, maar er zit tenminste een beetje regelmaat in. Eenmaal je een ritme en tempo gevonden hebt, ben je vertrokken en weet je algauw wanneer je aan de top bent. Niet zo dus op onze col van vandaag. Niks van regelmaat. Constant schipperen van 4 naar 10 naar 6, terug naar 3 procent, enz... Als je constant moet schakelen, verlies je telkens het tempo en verlies je en plus energie om telkens terug te moeten accelereren. Op de bordjes "1000 l.m.s" en "1200 l.m.s." na, was er nergens een indicatie van hoe ver rijden het was naar de top. Gelukkig wist ik dat de top op ongeveer 1650m lag. Je kreeg het gevoel aan een eindeloze klim bezig te zijn die verdomme véél pijn deed.
Verval
Zoals te verwachten na de overdreven inspanning van gisteren, was het laagje vet op de soep vandaag al een pak dunner. De eerste tekenen van verval dienden zich aan. Het geleverde vermogen op elk van de hellingen lag systematisch 10 tot 20% lager dan gisteren en de hartslag omhoog krijgen zat er ook al helemaal niet meer in. Terwijl gisteren meer tijd in de vermogenszone "Tempo" doorgebracht werd dan in "Endurance", was dat vandaag omgekeerd. Op zich is dat niet zo erg, maar dat was geen kwestie van gezond te doseren, maar eerder van niet beter kunnen. Vreemd was het dan dat de Intensity Factor vandaag op 71% lag, terwijl dat gisteren 75% was. Ik had mij aan een grotere terugval verwacht... Het was een troost dat de primus (een paar edities geleden ongeveer 100ste in de Marmotte) uit de groep vandaag een gemiddelde haalde van 26km/u, terwijl hij gisteren nog aan 29 kwam... Fartlekker Geert leverde een glansprestatie af, terwijl Dries na een veelbelovende start toch nog een dreuntje kreeg op de Mt. Amiata.
Wednesday 26 June 2013
Arc-en-Ciel, etappe 1: Sambuca - Vescavado di Murlo (142km/3000hms)
Vertrek was vanuit het randje van de Chianti en dan kronkelend naar het zuiden. De drukte op de wegen was best OK. De kwaliteit van de wegen ook. We hadden erger verwacht. De verandering van het landschap was treffend. Aanvankelijk veel nijdige klimmen, veel bossen. Rotsachtig. Naast de steile korte klimmen die fameus pijn deden, waren er een tweetal serieuze klimmetjes die ons tot 550 en 750m hoogte brachten. Gaandeweg werd het landschap meer glooiend of vlak. Daar had de wind ook vrij spel. Vandaag was dat in ons voordeel. Zonder echte cols te hebben moeten oprijden en met een groot aantal vlakke stukken, zijn we toch aan 3000 hoogtemeters geraakt. Bizar.
Eerste 23km waren verschrikkelijk zwaar. Dat is niet direct af te lijden uit de hoogteprofielen (zie strava, hierboven). Na 82 km waren er al 2200 hoogtemeters afgemaald. Da's niet echt van mijn gewoonte.
Met 10 deelnemers aan het sportieve luik, wordt het moeilijk om in een peletonnetje te rijden. Dries en Geert mogen dan ook als helden omschreven worden als je erbij stilstaat dat ze de kalvarietocht van vandaag telkens in hun eentje afgelegd hebben (slim van hen om niet bij elkaar te blijven). Dries' blunder van de dag was dit keer het missen van een ravitaillement. 't Zal hem leren om per se alleen te rijden. Maar anderzijds blijft hij zo tenminste de Fartlek-traditie trouw. Aan de aankomst waren het trouwens allemaal eenzaten die de streep over strompelden.
Van het voornemen om vandaag niet boven de 270 Watt te gaan en onder hartslag 144 te blijven, kwam overigens ook niet veel in huis. En dan is er dat nieuwe persoonlijk record van 1250 Watt. Vreemd genoeg gebeurde dat in een afdaling bij het inhalen van een auto (2u42 ver in de rit).
Hopelijk zijn mijn beste pijlen nog niet verschoten...
Eerste 23km waren verschrikkelijk zwaar. Dat is niet direct af te lijden uit de hoogteprofielen (zie strava, hierboven). Na 82 km waren er al 2200 hoogtemeters afgemaald. Da's niet echt van mijn gewoonte.
Met 10 deelnemers aan het sportieve luik, wordt het moeilijk om in een peletonnetje te rijden. Dries en Geert mogen dan ook als helden omschreven worden als je erbij stilstaat dat ze de kalvarietocht van vandaag telkens in hun eentje afgelegd hebben (slim van hen om niet bij elkaar te blijven). Dries' blunder van de dag was dit keer het missen van een ravitaillement. 't Zal hem leren om per se alleen te rijden. Maar anderzijds blijft hij zo tenminste de Fartlek-traditie trouw. Aan de aankomst waren het trouwens allemaal eenzaten die de streep over strompelden.
Van het voornemen om vandaag niet boven de 270 Watt te gaan en onder hartslag 144 te blijven, kwam overigens ook niet veel in huis. En dan is er dat nieuwe persoonlijk record van 1250 Watt. Vreemd genoeg gebeurde dat in een afdaling bij het inhalen van een auto (2u42 ver in de rit).
Hopelijk zijn mijn beste pijlen nog niet verschoten...
Tuesday 25 June 2013
Arc-en-Ciel, proloog
Een bescheiden delegatie deze keer. Verleden jaar waren ruim een half dozijn Fartlekkers van de partij op de Arc-en-Ciel, nu slechts 3. De Franse Alpen hebben plaats geruimd voor Toscane. 15.000 hoogtemeters en iets van 800 kilometer, gespreid over 6 dagen. Da's toch al een kwart minder dan vorige keer. Nog een verandering is dat er deze week slechts 10 renners zich wagen aan het sportieve parcours (verleden jaar waren dat er een stuk of 30).
De voorbereiding was alvast OK: 5003 km in de benen, en dat ondanks een fameus tegenwerkende winter en lente. De conditie die verleden jaar opgebouwd was in de Arc-en-Ciel is niet teveel verwaterd tijdens de winter en zou nu wat hoger moeten liggen dan dezelfde periode verleden jaar. Niet alleen dankzij het doorfietsen in de winter, maar eveneens door het gebruik van een vermogensmeter. Het helpt om veel doelgerichter te trainen.
En wat zou het kunnen worden? Uitrijden op zich is altijd al een prestatie en schept voldoening. Maar de hoogtemeters hier zijn van een ander kaliber. In de Alpen ga je op één dag hoogstens 2 of 3 cols beklimmen en in principe heb je al na een kilometer een tempo gevonden waarvan je weet dat je het onder controle hebt. Hier in Toscane zullen we dagelijks gemiddeld 2500 hoogtemeters voorgeschoteld krijgen, verspreid over een 20-tal hellingen. En telkens loop je het risico er met teveel enthousiasme in te vliegen. Tijdens meerdaagse fietsinspanningen moet je te allen prijze vermijden om boven je threshold power te gaan. Zoniet zul je daags nadien dubbel en dik de rekening gepresenteerd krijgen. De kunst bestaat er dus in om vlak onder je threshold power te blijven. En dat zal dus de kunst worden: hellingen oprijden en onder de 340 Watt blijven.
De eerste koffies en pasta op Italiaanse bodem zijn al achter de kiezen. Morgen vliegen we erin. Hopelijk blijft de aangekondigde regen achterwege...
De voorbereiding was alvast OK: 5003 km in de benen, en dat ondanks een fameus tegenwerkende winter en lente. De conditie die verleden jaar opgebouwd was in de Arc-en-Ciel is niet teveel verwaterd tijdens de winter en zou nu wat hoger moeten liggen dan dezelfde periode verleden jaar. Niet alleen dankzij het doorfietsen in de winter, maar eveneens door het gebruik van een vermogensmeter. Het helpt om veel doelgerichter te trainen.
En wat zou het kunnen worden? Uitrijden op zich is altijd al een prestatie en schept voldoening. Maar de hoogtemeters hier zijn van een ander kaliber. In de Alpen ga je op één dag hoogstens 2 of 3 cols beklimmen en in principe heb je al na een kilometer een tempo gevonden waarvan je weet dat je het onder controle hebt. Hier in Toscane zullen we dagelijks gemiddeld 2500 hoogtemeters voorgeschoteld krijgen, verspreid over een 20-tal hellingen. En telkens loop je het risico er met teveel enthousiasme in te vliegen. Tijdens meerdaagse fietsinspanningen moet je te allen prijze vermijden om boven je threshold power te gaan. Zoniet zul je daags nadien dubbel en dik de rekening gepresenteerd krijgen. De kunst bestaat er dus in om vlak onder je threshold power te blijven. En dat zal dus de kunst worden: hellingen oprijden en onder de 340 Watt blijven.
De eerste koffies en pasta op Italiaanse bodem zijn al achter de kiezen. Morgen vliegen we erin. Hopelijk blijft de aangekondigde regen achterwege...
Subscribe to:
Posts (Atom)