Arc-en-Ciel 2014 - Etappe 5: Castres-Mirepoix. Over de Montagne Noir, er terug op en dan terug de vlakte opzoeken.

Voorlaatste dag. Moest het nog niet duidelijk zijn: de vermoeidheid begint te wegen. Ook al is deze editie minder zwaar dan de vorige, toch begint het pijn te doen. Je begint er je zowaar vragen bij te stellen.

Nogal logisch dat het begint door te wegen. Om je een idee te geven: een TSS-score is een eenheid die aangeeft hoezeer je lichaam belast werd bij een sportinspanning. Een prof-wielrenner haalt tijdens een vlakke rit in de Tour de France typisch een TSS-score van rond de 150 (zie bijvoorbeeld de Training Load op http://www.strava.com/activities/163349263). Het lichaam van een goed getrainde amateur-wielrenner heeft ongeveer 36 uur nodig om daarvan te recupereren. Een profrenner is daags nadien al gerecupereerd van een dergelijke inspanning (voornamelijk omdat ze een veel grotere trainingsarbeid leveren). Voor een TSS score tussen de 250 en de 400 moet een getrainde wielerliefhebber doorgaans minstens drie dagen recupereren. De TSS-score van de ritten van de afgelopen 5 dagen bedroeg gemiddeld 270. Dat geeft een geaccumuleerde TSS-score van ongeveer 1350 over 5 dagen. Da's eigenlijk teveel van het goede. En morgen komt daar in principe nog een hele kwak bij (waarschijnlijk meer dan 300). 't Is maar om aan te tonen hoezeer de reserves aangetast worden (in mijn geval althans) [een kleine caveat: de implementatie van Strava's Training Load leunt nauw aan bij de TSS zoals die bij Garmin Connect terug vinden is, maar is niet volledig hetzelfde].

De rit van vandaag vertrok vanuit het natte Castres direct terug de Montagne Noir in. Een mooie klim van 3,3 km aan 9% waar we met zijn allen een beetje te fel ingevlogen waren. Daarna een afdaling naar de vlakte om vervolgens de Montagne Noir opnieuw in te rijden. Dit keer ruim 9km aan ongeveer 5 of 6%. Andermaal een mooie klim onder dreigende wolken en na wat op en neer in de bergen terug de vlakte in. Daar stond behoorlijk wat wind (rond de 30km/u). Knoeiers als we zijn, slaagde het zich intussen gevormde groepje erin om onwaarschijnlijk dom te rijden. Of was het slecht karakter? Blijkbaar is het te moeilijk of teveel gevraagd om een correct waaiertje te vormen... Ik liet de knoeiers dan maar 100 meter voorop rijden. Kwestie van niet betrokken te raken in een valpartij of zo. It's all part of the game. Hoedanook, we slaagden er uiteindelijk in om in gespreide slagorde met zijn zeven het laatste serieuze obstakel van de dag te overwinnen. Een prachtig colletje dat deed denken aan de Alpen of de Schotse Highlands. Daarna was het vet helemaal van de soep. Hoewel... toch nog de kracht gevonden om een laatste keer de benen te prikkelen op een kort klimmetje, maar voor de rest was het naar huis slenteren...

Arc-en-Ciel 2014 - Etappe 4: Castres-Castres. Andermaal, maar een andere lus dan gisteren.

120km en 1800 hoogtemeters.  Het kondigde zich bijna aan als een recovery-ride.  Niets was minder waar.  Hevige regenval deed de organisatie beslissen om de start met anderhalf uur uit te stellen.  Dat nam niet weg dat we de eerste helft toch doorweekt waren.  Temperaturen waren ook eerder aan de lage kant.  Van bij de start moest behoorlijk geklommen worden.  Niets dramatisch, weliswaar.  De weg lag er voor de rest behoorlijk gevaarlijk bij.  Veel smalle wegen met blinde bochten, afgevallen takken op de weg (na het onweer van gisteren) en vooral: véél grind.  In de afdalingen was het dus constant goed uitkijken.

In tegenstelling tot de edities van de afgelopen jaren, is het moeilijk om hier wat structuur terug te vinden in de ritten.  Geen noemenswaardige valleien, rivieren of bergketens die je helpen om je te oriënteren.  Bovendien kon je vandaag nauwelijks een idee hebben van waar de zon zich bevond.

De conditie gaat anders ook wel fameus bergaf: hartslag bij rust mag dan wel OK zijn (56 slagen per minuut tijdens een afdaling, net na de ravito, 2u27 na de start, zie de strava-rit), tijdens de rit ging die maar met héél veel moeite een beetje omhoog.  Tijdens de voorlaatste klim (Rue du Paradis) waren de eerste 100 hoogtemeters aan 22%.  Compleet geschift.  Zo steil dat ik van mijn zadel af schoof.  Nog nooit meegemaakt.  En met een nat wegdek en veel los grind op het asfalt was en danseuse ook niet echt een optie.  Mijn cadans lag op het steilste stuk van die klim rond de 40 bij een verzet van 28x34.  Moet een gemiddelde van rond de 5 km/u geweest zijn.  De tweede helft van die klim was terug menselijk zodat het gemiddelde over de hele klim toch rond de 7 of 8 km/u lag.  Tijdens die klim haalde ik met moeite 300 watt, terwijl mijn hartslag nauwelijks boven de 150 ging.  Niet echt de waardes die ik normaal gezien haal.  Anderzijds is het natuurlijk logisch dat je bij een cadans van 40 rpm tweemaal zoveel kracht moet uitoefenen om een gegeven wattage te halen als bij een cadans van 80 rpm.

Na een 30-tal km reed Axel lek en het groepje waarmee we samenreden vond het niet erg om te wachten tot band hersteld was.  Een goede tijd zat er dus voor deze rit niet meer in, maar daar lig je na een aantal dagen misschien niet zo wakker meer van.  Een goeie 15 km later sprong dan een spaak van zijn voorwiel...

Een eenvoudige rit, zowel qua afstand als qua hoogtemeters.  Maar alle macht ontbreekt nu.  Het is harken op elke helling en de conditie is die van iemand die geen 6 maanden op de fiets gezeten heeft...  Subiet een massage...

Arc-en-Ciel 2014 - Etappe 3: Castres-Castres met de Roc de Montallet (?)

Derde dag: uitslapen lukt niet goed meer, benen stram, gezwollen ogen, maag opgesmeten, trappen aflopen gaat ook niet meer naar behoren en het zadel... Tja, dat voelt niet lekker meer aan.

Ideale omstandigheden dus om een koninginnerit in te plannen.  Akkoord: op papier kan het nog het best vergeleken worden met de cyclosportieve versie van Luik-Bastenaken-Luik.  Maar het is de voorgeschiedenis die het dus moeilijk maakt.  De opzet van een koninginnerit is tot slot van rekening om de renners meer pijn te doen dan eigenlijk nodig is.  Een klimmetje van 3km aan gemiddeld 10% na 67km werd aangekondigd als heel pijnlijk.

Start om 8.45u.  Maar net op dat ogenblik blijkt dat mijn boordcomputer nog op de hotelkamer ligt.  Met een minuut of twee vertraging dus aan de rit begonnen.  Zo kon ik alvast niet anders dan de sterkere renners te laten rijden.  Des te beter.

Met zijn tweeën dan maar het resterende groepje achter ons gelaten.  Na 30km zaten we al aan 600 hoogtemeters.  Meer dan me lief is. Aan km 46 een eerste ravito en werden de eerste gelosten van de kopgroep al ingelopen. Met de wetenschap dat er 20km verder een lelijke klim in het verschiet lag, leek het me wijselijk om de eerstkomende beklimmingen met de handrem op aan te vangen.  Mijn metgezellen dachten er anders over.  Aan de voet van de Roc Montallet (?) waren we hoedanook terug samen met een vijftal.  Met een 34x25 een grote broer van de Redoute beklimmen terwijl je eigenlijk enkel nog op reserve kan rijden is niet vanzelfsprekend.  Dit deed pijn.  Op de stroken met een hellingsgraad van 17 tot 20% was het moeilijk om sneller dan 7km/u te rijden.  Maar bon, het lukte uiteindelijk toch.  Boven zaten we op het dak van deze Arc-en-Ciel.  70km afgelegd en ongeveer 1800 hoogtemeters.  Een beschamende gemiddelde snelheid van 21km/u.

De meeste afdalingen vandaag waren van die aard dat je meer in de remmen moest gaan dan dat je je kon laten gaan.  Grind, smal, blinde bochten en her en der putten in het wegdek.  In de afdaling na de steilste klim van de dag reed Axel lek.  Het had er alle schijn van dat zijn velglint verschoven was.  Jammer, want hiermee konden we een mooie tijd op onze buik schrijven.  Hoedanook, 't is geen wedstrijd.  Na het herstellen van zijn band bleek het niet meer mogelijk om op de twee kleinste versnellingen te schakelen.  Ongeveer 15km later ging ik dan maar alleen verder.  In de tweede helft kon het niet anders dan dat er meer afgedaald moest worden dan er moest geklommen worden.  Dat dreef de gemiddelde snelheid uiteindelijk toch nog wat de lucht in zodat de 2de rit van de Tour nog te bekijken was.  Dat nam evenwel niet weg dat er in de laatste 10km nog een zwaar onweer losbarstte boven Castres.  Het kon mij niet veel deren...

Morgen mogen we ons verwachten aan regen.  Veel regen.  En aangezien er een korte maar héél steile klim op het programma staat, misschien nog proberen een 11x28 cassette op te leggen.  Mijn 11x25 van vandaag was een miskleun.

Arc-en-Ciel 2014 - Etappe 2: Béziers - Castres (Hérault, Tarn)

Geen al te stramme benen en stralend weer deze ochtend. Het leek aangewezen om het vandaag wat rustiger aan te doen dan gisteren. Tijd om terug die carbon wielen (en bijhorende remblokjes) op te leggen was er niet. Jammer. De eerste 9km waren hetzelfde als gisteren en opnieuw moesten we de Montagne Noir in, deze keer om erover te rijden. Vandaag stonden ook voor het eerst een paar echt cols op het programma. Niet echt hoog: best vergelijkbaar met een paar hellingen in de Vogezen.

Aanvankelijk was er een groepje met een renner of zeven dat zich afscheidde. Tot aan de eerst bevoorrading bleef die groep samen. De eerste helling na die bevoorrading moesten er een stuk of drie afhaken. Pittig dingetje, was dat. Deze editie zijn er drie sterke gasten die aan elkaar gewaagd zijn. Eén van die drie moest al vrij snel afhaken met technische problemen (is er één goede reden om hier met tubes te rijden?) en zo bevond ik mij met die twee andere goeie renners op kop. Daar ging mijn voornemen om mij te sparen. Gelukkig leken ze zich vandaag in te houden. De 450m klimmen na Labastide-Rouairoux deden toch pijn. Vooral omdat het een onregelmatige klim was met slecht wegdek. Hilarisch om daar de KOM te pakken. Bij nader inzien waren er nog maar 7 tijden neergezet. Dat verklaart veel.

Ook al waren mijn metgezellen de betere rijders, één van die twee nam wat te veel risico in de afdalingen en miste een haarspeldbocht. Een lelijke val waar hij gelukkig met wat schrammen van af kwam. Zijn helm ving de slag op zijn hoofd op. De laatste 50km waren voornamelijk afdalen of vals plat op 3 lelijke bulten in de laatste 10km na. In redelijke omstandigheden de meet gehaald. En hetzelfde geldt voor de drie overige Volga-renners (modulo lekke band en transitoire problemen). Het was goed.

De Tour is gestart in Engeland, subiet speelt België tegen Argentinië en morgen wordt slecht weer voorspeld. Morgen zal de wereld er weer anders uit zien.

Arc-en-Ciel 2014 - Etappe 1: Béziers - Béziers (Hérault)

Onze vrees werd bewaarheid: al tijdens het ontbijt werden we op een eerste drache getrakteerd.  De hemel zat potdicht en er stond behoorlijk wat wind.  Echt verstandig was het niet om een kwartier van de start nog vlug carbon wielen te vervangen door wielen met conventionele (alu) velgen in de hoop beter te kunnen remmen en minder last te hebben van de aangekondigde hevige windvlagen.

Blijkbaar staat de cassette bij beide wielen niet op dezelfde manier gecentreerd.   De hele dag was het schakelen een beetje moeizaam.  Maar het lukte.  Wat ik niet meer wist, is dat die cassette eigenlijk al redelijk veel gebruikt was en dat de ketting dus geregeld zou doorslaan wanneer er veel kracht uitgeoefend wordt op de pedalen.  Allemaal luxe-problemen...

2km na de start begonnen een aantal renners wat harder te sleuren op kop.  Aanvankelijk dacht ik mee te glippen, maar nog eens 2km verder hield ik dat voor bekeken en dacht dat het beter was hen te laten gaan.  Die gasten zijn doorgaans een pak beter.  Het bleef echter maar bij een voornemen om verstandig te rijden.  Uiteindelijk bolde ik na 125km kopwerk slechts 10' na hen binnen, terwijl zij meer dan waarschijnlijk het werk onder elkaar verdeeld hadden.  Achteraf gezien was deze rit dus een beetje suïcidaal.  Strava geeft 2300 hoogtemeters aan, mijn garmin 1400, de organisator 1700 en de Garmin van Sven 2000.  Hoedanook, 4 uur rijden aan 75% van je FTP is waarschijnlijk niet opportuun voor een meerdaagse rit.  Vreemde vaststelling: de hartslag verstonden doorgaans min of meer een zekere logica, maar de laatste 10km zakte die nauwelijks nog onder de 145.  Misschien de hitte?  De tweede helft werd in droge omstandigheden afgelegd en de laatste 15km begon de zon nu en dan door te piepen.  Temperatuur zou dan direct een stuk boven de 30 gelegen hebben.

Bon, curieus wat morgen brengt.  Alvast een zwaardere zit dan die van vandaag die geboekstaafd zal staan als een opwarmertje van deze Arc-en-Ciel.

Arc-en-Ciel 2014 - proloog.

De context is misleidend: bedoeld wordt een tekstuele proloog.  Geen cyclische proloog.

Zes dagen, 850km en 13.000 hoogtemeters tussen Béziers en Mirepoix in de Midi-Pyrenées.  Deze editie van de Arc-en-Ciel belooft menselijker te zijn dan de voorgaande.  Afgelopen jaren moesten er eerder 20.000 of meer hoogtemeters getrotseerd worden.  Let wel: in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden bevindt een groot gedeelte van de Région Midi-Pyrenées zich veeleer in (het zuiden van) het Centraal Massief.

Fartlek's finest zijn er een beetje klaar voor. Twee broers, een jurist en een fierefluiter die herstelt van griep en worstelt met wat het verschil is tussen de aërobe en de anaërobe drempel (in zijn geval is dat 35, maar dat houd ik liever voor mezelf.  Het helpt dat deze fictie nauwelijks gelezen wordt).  Elk van ons vieren neemt het evenwel heel au sérieux: er wordt aan tafel enkel water gedronken, een stuk chocoladetaart wordt terzijde gelaten en er wordt deskundig gedebatteerd over welke nu precies de aangewezen hartslagfrequentie is.  Enige nervositeit is ons niet vreemd.

Naast de 4 Fartlekkers is nog een bont allegaartje liefhebbers van de partij.  Een half dozijn Oostkantonners, een bionic man, een gewezen deelnemer aan de winterspelen,... Ongeveer 30 in totaal. Misschien het meest relevant: zo goed als allemaal ouder dan de deelnemende clubgenoten.

Mouwstukken? Overschoentjes? Een regenjasje?  Carbon of alu velgen? De ochtend zou beginnen met een grote kans op onweer...