Arc-en-Ciel 2012, rit 5: koninginnerit

Het kan niet altijd Dender, Dijle en Zenne zijn.

Rit 5 staat geboekstaafd als de koninginnerit met zijn 4100hms en 170km: Saint-Martin-Vésubie/Col Saint-Martin (550hms)/Col de la Couillole (1100hms)/Gorges du Cians/Een aantal schermutselingen ter linkeroever van de Var (1100hms)/La Madone d'Utelle (700hms)/vallei van de Vésubie (600hms). We spelen haasje over tussen de drie voornaamste bijrivieren van de Var: de Cians, de Tinée en de Vésubie. 

• Vésubie -> Tinée: Col Saint-Martin
• Tinée -> Cians: Col de la Couillole
• Cians -> Var: Gorges du Cians
• Var -> Tinée: schermutselingen
• Tinée -> Vésubie: la Madonne d'Utelle

clicken om te vergroten

Zelfs met de auto zou dat een onwaarschijnlijk mooie tocht moeten zijn!  Op het bovenstaande kaartje rijden we tegen wijzerszin.  De horizontale lijn ten noorden volgt de cols Saint-Martin en de la Couillole.  De verticale lijn in het westen volgt de Gorges du Cians, de verticale lijn ten oosten volgt de Gorges de la Vésubie.  Langs de horizontale lijn in het zuiden speelden zich de schermutselingen af.

hartslag: een vitesse kleiner

De eerste twee cols (totaal 1600hms) werden genomen aan een lagere hartslag en een lagere verticale snelheid.  Na de eerste drie dagen geklommen te hebben tegen een hartslag van rond de 144 (YMMV) en een verticale snelheid van rond de 835hms kan het lichaam schijnbaar een terugslag krijgen.  Net zoals tijdens rit vier lijkt het meer aangewezen te klimmen rond hartslag 132 en met een verticale snelheid die eerder rond de 750 ligt.  Het is interessant om je hartslag te kunnen observeren tijdens het klimmen, maar eigenlijk nog boeiender om te kunnen zien hoe diep die soms zakt tijdens een afdaling.  Tijdens de afdaling van de tweede klim zakte die zelfs onder de 70. Die afdaling volgde de loop van de Cians, een onooglijk riviertje, maar wat een landschap!

De Gorges du Cians vormden een zoveelste adembenemend passage. Ongeveer 30km afdalen (zo rond de 3%), met slechts één serie van haarspeldbochten.  Des te meer adembenemend wanneer Dries net na die serie haarspeldbochten vooraan lek liep.  Aangezien zowat alle batterijen leegliepen (gsm, garmin en mezelf), was dat eigenlijk een soort van meevaller.  Zo kon ik tenminste mezelf wat heropladen: sandwiches met kaas en drinken, véél drinken.  Die gsm en garmin heropladen luktie niet.  Misschien eens iets nieuws overwegen?

20 jaar

Tijdens dergelijke uitstappen te berge zou de vallei een uitnodiging tot uitrusten moeten zijn.  Maar da's buiten de waard gerekend.  Een les in nederigheid is het om door iemand die 20 jaar ouder is op sleeptouw genomen te worden in de valei. Flirten met 35km/u terwijl je door een fikse tegenwind gegeseld wordt.  Merci Jean-Luc!  Een bevoorrading en een paar tientallen kilometer later krijgen we iets dat eerder op het voorgeborgte van de hel lijkt: eerst rijdt Dries andermaal lek (velglint: onthoud dat!), vervolgens zit de bezemwagen ons te pesten, het is èrg heet en tot slot krijgen we passages voorgeschoteld die tegen de 18% lijken aan te lopen.  Een hele opluchting wanneer blijkt dat de laatste 6 kilometer aan 5% zijn.  Het plateau ter hoogte van Madone d'Utelle ontgaat ons een beetje en terwijl we ons laven en spijzen wordt een geïmproviseerd velglint aangebracht op Dries' wielen.  Thanks to the mechanic.

Wazig

De afdaling naar de vallei van de Vésubie maakt een mens helemaal tureluurs en terwijl het laatste restje suikers volledig verdampen, worden ons tot slot nog 30km vals plat voorgeschoteld.  Het enige wat ik mij nog herinner is Dries' achterwiel...  De laatste grote hindernis was daarmee genomen, ook al duurde die 10 uur (voor een deel te wijten aan het oponthoud wegens materiaalpech en het elkaar opwachten).

Arc-en-Ciel 2012, rit 4

We all know that Fabrizio is specialized in climbing. Jan and Bruno rather enjoy riding in the numerous canyons while Manu always crosses the finish as number seven. Surly, Dries' performance is also not to be underestimated.

Paul munt dan weer uit in het betere bergwerk. Maar nu genoeg gezwansd. Het gaat hier crescendo. Dag één: 2500hms; dag twee: 3000hms; dag drie: 3500hms. Vandaag waren het er dus ongeveer 4000 (de analyse van Garmin geeft lichtjes afwijkende waardes in vergelijking met de hoogtemeters van Strava). Het aantal uren op de fiets gaat dan ook in stijgende lijn: 5u15 tijdens de eerste dag, terwijl we vandaag op de vierde dag 7 uur op de fiets zaten (het varieert van persoon tot persoon natuurlijk). De afgelopen dagen beginnen hun tol te eisen. Her en der opgaves. Héél lage gemiddelde snelheden (na één uur fietsen een gemiddelde van amper 11km/u is niet echt om over naar huis te schrijven. En na 7 uur fietsen nauwelijks 20km/u...). En alsof dat nog niet genoeg is, vliegen de hamers hier in het rond. Als je ook maar even nalaat om te eten en te dringen krijg je er direct een klop van.

Los van het afzien andermaal onwaarschijnlijk mooie vergezichten. Hier in de
afdaling van de Col du Turini, righting Roquebilière:

Over de elagantie die hier tentoon gespreid wordt, kunnen de meningen verdeeld zijn - een sfeerbeeld tijdens een bevoorrading:

grafiekjes en statistiekjes voor de liefhebber:

Arc-en-Ciel 2012, rit 3

Na een klapband in volle afdaling (achteraan, want anders stond die informatie hier waarschijnlijk niet), begint het mij pas te dagen dat Pauls lekke banden van dag één en dag twee niet onopgemerkt mogen voorbijgaan. Wat een gedoe! Voor een kapotte buitenband moet je wachten op de wagen van de mechanieken (andermaal dank aan de voortreffelijke organisatie) en reken dus op een vertraging van 20' alvorens je kunt beginnen aan een extra inspanning om al je fietsgezellen terug te kunnen bijhalen... Je betaalt tegen het eind van de rit cash voor die extra inspanning. Maar bon: Paul heeft het twee keer meegemaakt. Dat maakt van hem een echte held natuurlijk (hij was al een beer, nu is hij ook al een held. Waar zal dat eindigen).

Terug naar de rit van vandaag. Een lus Saint-Martin-Vésubie <-> Col de la Lombarde:
1. 500 meter klimmen (Col Saint-Martin) en 1000 meter afdalen

2. de vallei van de Tinée volgen (adembenemend) tot in het stadje Isola. Da's een lang vals plat van een paar tientallen kilometers waarbij je ook een paar honderd meter klimt.
3. Vanuit Isola ruim 1400 klimmen langs Isola 2000 en vandaar tot aan de Col de la Lombarde. Eindelijk het volwaardige hooggebergte. Hoog boven de boomgrens en boven een groot aantal bergtoppen uit de omgeving.
4. Vanuit de Vallée de Tinée terug 1000m klimmen tot aan de Col Saint-Martin om vervolgens te arriveren in Saint-Martin.

Maar bon. Het is wel héél bizar dat de gemiddelde snelheid vandaag 3km/u lager lag dan gisteren. Dat kan toch moeilijk liggen aan de 500 hoogtemeters extra? Allez, veel plezier met de statistieken:

Arc-en-Ciel 2012, rit 2

De rit van gisteren was natuurlijk geen kattenpis. Maar pas vandaag zou het serieus worden... Now we're talking business. Het zou onkies zijn om de prestaties van deze of gene fartlekker eruit te lichten omdat daarmee aan gene of deze fartlekker oneer zou aangedaan worden. Tenzij alle prestaties onder de loep zouden genomen worden. Maar daaraan heeft niemand een boodschap.

Een geanonimiseerde prestatie moet evenwel wel kunnen, al was het maar om op een eenvoudige wijze een idee te geven van wat voor kiloJoules er verbrand werden.


Mouans-Sartoux / Saint-Martin-Vésubie, met andere woorden. De rit kwam neer op:
1. een panoramisch opwarmertje doorheen de Gorges du Loup.
2. duizend meter klimmen, gevolgd door 1000 meter afdalen (onderweg een aantal Sky-renners tegengekomen. Uran was er één van. En er heerst een vermoeden dat Flecha er ook tussen zat. Fietsuitrustingen met slechts één sponser: het getuigt van grote klasse).
3. een 20-tal kilometer door heen de Gorges de la Vésubie. Adembenemend.
4. duizend meter klimmen naar Saint-Martin-Vésubie.
5. een pesterijtje vanwege de organisator bestaande uit 500 meter klimmen over 7 kilometer.

Door nog een paar schermutselingen onderweg kwamen we uiteindelijk uit op een totaal van 3000 hoogtemeter met als verzwarende factor het gegeven dat de eindbestemming bijna 1000 meter hoger lag dan de startlocatie. De cola en andere zoetigheden komen ons stilletjes aan de strot uit, maar zonder overleef je die afstanden niet, natuurlijk.

Vermeldenswaardig is tot slot het voortreffelijk hotel waar we aanbeland zijn. De tijd is er duidelijk blijven stilstaan, maar de charme is onbeschrijflijk. De maaltijden waren helemaal afgestemd op een regime wielrenners waardig. Vive la Châtaignerie.

Arc-en-Ciel 2012, rit 1

De eerste rit mag als een opwarmertje beschouwd worden voor het vervolg van deze fietsweek. Een eenvoudig lusje Mouans-Sartoux / Mouans-Sartoux. Geen overdreven lange of steile cols. En we hebben ook al mooiere trajecten gezien. Maar geen reden tot klagen, natuurlijk.
De staart van het ritje was een beetje venijnig, maar na wat komen zal, zullen we er eens hartelijk mee lachen. Het equivalent van een uit de hand gelopen, niet al te lange, Ardennenrit zowaar.

Clicken op onderstaande kaart om meer details te krijgen.

Laurens

There are worse things in life than being beaten by Holland's finest racer...

"Hey,

You just lost your KOM on Rue d'Henripont to Laurens ten Dam by 46 seconds"

Richttijd

Terwijl wij onze valiezen aan het pakken zijn voor de Arc-en-Ciel, zijn een paar andere fietsers beginnen knikkeren in Luik. Vanochtend werd een sterke richttijd neergezet door Sylvain Javanais. Uiteindelijk was het Fabian Canceler die de tijd van Javanais invalideerde.

De eerste rit in lijn vindt morgen plaats en zal een LBL-light worden. GS Fartlek kreeg - volledig onterecht natuurlijk - geen wildcard voor de tour dit jaar. Dat weerhield ons er niet van om al hier en daar een richttijd neer te zetten. Een eerste poging werd vorige zaterdag gerealiseerd in de buurt van de start. Het zal duidelijk zijn dat de benen niet goed waren en dat met deze richttijd geen rekening moet gehouden worden (de Fartlek tijd is voorlopig de 43ste op meer dan 80):
.

Tijdens rit twee wordt ons vast trainingsparcours onder de voeten gelopen en onder de wielen gereden. Het ware mooi geweest om in het peloton onze kleuren te mogen showen hebben. Quod non, dus. Maar gezien de ernst waarmee we onze bezigheidstherapie ondergaan, was het passend om een sterke richttijd neer te zetten op wat misschien de belangrijkste col zal zijn tijdens rit twee (een rit die overigens - volledige onterecht - als vlak gecatalogeerd staat):

Curieus welke tijd Laurens (Ten Dam) zal neerpoten. De prognoses mogen binnenkomen!

(4 juli 2012: intussen zijn de tijden aangepast. Het verschil was niet min...).