Dreigende wolken en frisse(re) temperaturen in Sampeyre en een dubbele passage op 2750m hoogte. Een cocktail die wat angst inboezemt.
De Colle del'Agnello oversteken, een masochistisch klimmetje van 400 hoogtemeters in Frankrijk en terugkeren langs de Col d'Agnel (de Franse kant dus). 3000 hoogtemeters op 100km. Zo eenvoudig kan een parcours zijn.
De weersvoorspellingen waren dus kantje boord: grote kans op onweer en/of regenbuien. Het was met andere woorden tobben over wat nu de ideale fietskledij zou zijn. Op grote hoogte mochten we ons verwachten aan misschien maar 5°C. Als het daarenboven nog regent, ben je helemaal vertrokken om winterkledij nodig te hebben.
Bij het vertrek om 9u was het onmiddellijk alle hens aan dek om de kopgroep van 15man te kunnen volgen. Zes van de negen fietsers van de Fartlek-delegatie hadden geen probleem om de milde percentages in de aanvangsfase te verteren. Sven werd evenwel opeens Sven Retourné door zijn knie-perikelen. De route langs het stuwmeer tussen Pontechianale en Chianale was een aangenaam recuperatiemoment dat geleidelijk een uitzicht gaf op de enorme vallei die uiteindelijk overgaat in de Colle dell'Agnello. Vervolgens was de gelijkenis groot met het uitrijden van Val d'Isère om de Col d'Iseran aan te snijden: redelijk vlak tot aan de slagboom die 's winters gesloten blijft om de col af te sluiten. Na de slagboom begon het echte klimwerk. Een honderdtal hoogtemeters verder hield ik het al snel voor bekeken. Als je staat te harken aan hellingspercentage van 11%, wat zal dat geven bij 14% op hoogtes waar een zuurstoftekort heerst...
De met heroïek overladen verhalen en de tientallen foto's van zij die de klus wel klaarden gaven een goed idee van wat wel degelijk één van de mooiere fiets-exploten in Europa moet zijn. Wie weet sta ik hier ooit terug (hopelijk 10kg en beter voorbereid).
Sunday 9 July 2017
AeC 2017, Etappe 3: Sampeyre - Col de Sampeyre - Parcheggio - Sampeyre
Verstand op nul, en direct 1250m (hoogtemeters natuurlijk) klimmen. Zo eenvoudig is het soms. Niet eens 2km hadden we om de benen op te warmen alvorens de Col de Sampeyre aan te vatten. Die was dan ook meteen het voornaamste obstakel van de dag. De col op zich was nog te doen. Een beetje schaduw terwijl de weg zich door het bos heen slingert, maximaal 8 of 9% over 15km en - éénmaal boven de boomgrens - prachtig uitzicht. Maar andermaal een erbarmelijk wegdek.
Deze keer was het perspectief op het peloton anders: de hele tijd aan het staartje bengelen. Bij de ene treedt uitputting sneller op dan bij de andere. En "hoe steiler het wordt, te meer je de kilo's voelt". De afdaling van de Col de Sampeyre was prachtig - smalle weggetjes maar gevaarlijk - en duurde meer dan 40km (vals plat aflopen in de vallei).
Na 75km volgde nog een kleiner colletje (in vergelijking met de eerste) waarvan de laatste 3km tussen de 11 en 13%. Net te veel om de 34 X 30 nog elegant rond te krijgen. Harken dus. En vaststellen dat het vat leeg is. De laatste 15km opnieuw de vallei naar Sampeyre inrijden aan een steigingspercentage van 2,5%. Ondanks een stevige bries in de rug was het confronterend zwaar... En we zijn nog maar halfweg. En het zwaarste moet nog komen...
Deze keer was het perspectief op het peloton anders: de hele tijd aan het staartje bengelen. Bij de ene treedt uitputting sneller op dan bij de andere. En "hoe steiler het wordt, te meer je de kilo's voelt". De afdaling van de Col de Sampeyre was prachtig - smalle weggetjes maar gevaarlijk - en duurde meer dan 40km (vals plat aflopen in de vallei).
Na 75km volgde nog een kleiner colletje (in vergelijking met de eerste) waarvan de laatste 3km tussen de 11 en 13%. Net te veel om de 34 X 30 nog elegant rond te krijgen. Harken dus. En vaststellen dat het vat leeg is. De laatste 15km opnieuw de vallei naar Sampeyre inrijden aan een steigingspercentage van 2,5%. Ondanks een stevige bries in de rug was het confronterend zwaar... En we zijn nog maar halfweg. En het zwaarste moet nog komen...
Saturday 8 July 2017
AeC 2017, Etappe 2: Pralongo - Sampeyre over de Montoso
De start van de tweede rit was een beetje onrustwekkend. Opnieuw warm. Op papier leek het een haalbare etappe: 151km, waarvan de eerste 60km vlak, met één vieze klim halverwege en op het eind twee obstakels. Dat resulteerde in een mooi hoogteprofiel.
Een pelotonnetje van een 20-tal personen legde het eerste vlakke stuk van 60km zonder grote inspanning af aan 34km/u. Opnieuw behoorlijk drukke wegen. In de Po-vlakte is dit waarschijnlijk onoverkomelijk. Bij het naderen van de bevoorrading doemden de eerste Alpentoppen behoorlijk dreigend op. Indrukwekkend.
Na een snelle en hectische bevoorrading onmiddellijk een golvend parcours tot de pijlen ons opeens een onooglijk klein steegje in stuurden. En dan...
Naar Montoso. 9km aan 9%. De eerste 3 aan misschien 6% en de laatste 3 ter compensatie aan 12 of 13%. Nog een geluk dat er wat schaduw was op een groot stuk van de klim. Maar het was harken. Het was geen zicht. Een prijs voor elegantie was niet voor ons weggelegd. Retoré junior fladderde weliswaar naar boven, maar voor de rest was het een calvarie. De afdaling was geen pretje. Gevaarlijk slecht wegdek.
Soit, stikkapot en nauwelijks duizend meter geklommen. 20km in de vlakte brachten ons tot de laatste bevoorrading waar we nog net konden aanklampen bij de sterkste fietsers van het peloton. Die bevoorrading lag aan de voet van een klimmetje van misschien maar 300 hoogtemeters aan een percentage waarop nog kon gefietst worden (7,5%). Maar dat was zonder rekening te houden met de hitte. Windstil, geen schaduw en gloeiend asfalt. 36° zou nog te doen moeten zijn, maar de hartslag was het daar niet mee eens. Andermaal een smerige afdaling en dan een laatste lijdensweg van 20km in de vallei naar Sampeyre. Stroomopwaarts, dus aan gemiddeld ongeveer 3%. Het deed ons denken aan de terugweg stroomopwaarts langs de Vésubie naar Saint-Martin-Vésubie (Arc-en-Ciel 2014?).
Een op papier niet zo zware rit bleek ongemeen zwaar te zijn. Niet de mederijders, het parcours of de wind waren de schuldigen, maar de zon. Rit drie opnieuw van datte...
Een pelotonnetje van een 20-tal personen legde het eerste vlakke stuk van 60km zonder grote inspanning af aan 34km/u. Opnieuw behoorlijk drukke wegen. In de Po-vlakte is dit waarschijnlijk onoverkomelijk. Bij het naderen van de bevoorrading doemden de eerste Alpentoppen behoorlijk dreigend op. Indrukwekkend.
Na een snelle en hectische bevoorrading onmiddellijk een golvend parcours tot de pijlen ons opeens een onooglijk klein steegje in stuurden. En dan...
Naar Montoso. 9km aan 9%. De eerste 3 aan misschien 6% en de laatste 3 ter compensatie aan 12 of 13%. Nog een geluk dat er wat schaduw was op een groot stuk van de klim. Maar het was harken. Het was geen zicht. Een prijs voor elegantie was niet voor ons weggelegd. Retoré junior fladderde weliswaar naar boven, maar voor de rest was het een calvarie. De afdaling was geen pretje. Gevaarlijk slecht wegdek.
Soit, stikkapot en nauwelijks duizend meter geklommen. 20km in de vlakte brachten ons tot de laatste bevoorrading waar we nog net konden aanklampen bij de sterkste fietsers van het peloton. Die bevoorrading lag aan de voet van een klimmetje van misschien maar 300 hoogtemeters aan een percentage waarop nog kon gefietst worden (7,5%). Maar dat was zonder rekening te houden met de hitte. Windstil, geen schaduw en gloeiend asfalt. 36° zou nog te doen moeten zijn, maar de hartslag was het daar niet mee eens. Andermaal een smerige afdaling en dan een laatste lijdensweg van 20km in de vallei naar Sampeyre. Stroomopwaarts, dus aan gemiddeld ongeveer 3%. Het deed ons denken aan de terugweg stroomopwaarts langs de Vésubie naar Saint-Martin-Vésubie (Arc-en-Ciel 2014?).
Een op papier niet zo zware rit bleek ongemeen zwaar te zijn. Niet de mederijders, het parcours of de wind waren de schuldigen, maar de zon. Rit drie opnieuw van datte...
Friday 7 July 2017
Arc-en-Ciel 2017, etappe 1: Pralongo - Pralongo.
Wat een ravage de hitte niet aanrichten kan. Nogal wat carrosserieën hebben deze eerste dag een fameuze kras opgelopen. Er werd gekotst, bijna flauwgevallen, fout gereden. Afstand (140km), hoogtemeters (2100 D+), noch het tempo (NP ≈ 3 W/kg over 5 uur) deden het merendeel van GS Fartlek de das om. Wel de verzengende hitte die vanaf 12u de tarmac ei zo no deed smelten.
Cardiac drift dus. Met een hartslag die ergens tussen de 10 en 20 slagen hoger ligt dan normaal het geval is. En daarenboven veel moeilijker zakt dan in Belgische omstandigheden.
’t Was anders wel mooi fietsen. 3 langere hellingen van 200-300 hoogtemeters en voorts een half dozijn kortere kuitenbijters met een uitschieter die eventjes flirtte met de 25 procent. Wijnvelden alom (Barolo was wellicht de bekendste AOC) en te weinig bossen om voor wat koelte te zorgen. Mooie dorpjes die boven vanop steile flanken de valleien overschaduwden (bij manier van spreken - in de zomer alvast niet. Misschien in de winter wel). Kortom, de streek rond Turijn en bij uitbreiding Piemonte heeft wel wat te bieden voor een fietser die meer dan een vals plat aandurft. Het bij momenten drukke autoverkeer moet je erbij nemen.
De Fartlek-delegatie in deze editie van de Arc-en-Ciel is groter dan in het verleden. Negen deelnemers op ruim 40 is du jamais vu. Net genoeg om een ploeg in een Grote Ronde te vormen. Op de eerste helling trok de delegatie het peloton dan ook vanzelfsprekend Team Sky-gewijs op een lint. Aan een tempo dat achteraf gezien natuurlijk veel te hoog bleek te zijn: eerste lange klim was aan 310W, tweede lange klim was nog niet eens aan 300W en bij de derde lange klim (die pakweg aan 260W afgehaspeld werd), schoten er nog 2 of 3 over (wattages gelden voor een fietser van 85kg). Bij de arrivé bleek dus dat de knechten allemaal opgesoupeerd waren.
Curieus hoe de moraal morgen zal zijn… Dan begint het serieuze werk.
Cardiac drift dus. Met een hartslag die ergens tussen de 10 en 20 slagen hoger ligt dan normaal het geval is. En daarenboven veel moeilijker zakt dan in Belgische omstandigheden.
’t Was anders wel mooi fietsen. 3 langere hellingen van 200-300 hoogtemeters en voorts een half dozijn kortere kuitenbijters met een uitschieter die eventjes flirtte met de 25 procent. Wijnvelden alom (Barolo was wellicht de bekendste AOC) en te weinig bossen om voor wat koelte te zorgen. Mooie dorpjes die boven vanop steile flanken de valleien overschaduwden (bij manier van spreken - in de zomer alvast niet. Misschien in de winter wel). Kortom, de streek rond Turijn en bij uitbreiding Piemonte heeft wel wat te bieden voor een fietser die meer dan een vals plat aandurft. Het bij momenten drukke autoverkeer moet je erbij nemen.
De Fartlek-delegatie in deze editie van de Arc-en-Ciel is groter dan in het verleden. Negen deelnemers op ruim 40 is du jamais vu. Net genoeg om een ploeg in een Grote Ronde te vormen. Op de eerste helling trok de delegatie het peloton dan ook vanzelfsprekend Team Sky-gewijs op een lint. Aan een tempo dat achteraf gezien natuurlijk veel te hoog bleek te zijn: eerste lange klim was aan 310W, tweede lange klim was nog niet eens aan 300W en bij de derde lange klim (die pakweg aan 260W afgehaspeld werd), schoten er nog 2 of 3 over (wattages gelden voor een fietser van 85kg). Bij de arrivé bleek dus dat de knechten allemaal opgesoupeerd waren.
Curieus hoe de moraal morgen zal zijn… Dan begint het serieuze werk.
Subscribe to:
Posts (Atom)