Oogstmaand

In augustus wordt geoogst.  Na de voorjaarsklassiekers (Mons-Chimay-Mons, Landen-3Ponts-Landen, Parijs-Roubaix) en het betere rondewerk (Arc-en-Ciel) kunnen we voor het eerst stijlvol door de Ardennen trekken.  Stijlvol omdat de conditie eindelijk niveau haalt.  Stijlvol omdat we hellingen bedwingen die neigen naar een col van tweede categorie.  Stijlvol omdat de hellingen mooier zijn.

Half augustus wordt de Géants des Ardennes georganiseerd.  Met start en aankomst in Tilff en dezelfde organisator (Golazo) is het een doorslag van Tilff-Bastogne-Tilff (dat op zijn beurt een doorslag is van Liège-Bastogne-Liège).  Zelfde afstand en slechts een paar honderd hoogtemeters méér.  Door de subtropische temperatuur (33°) is naast de herkomst van de Oud-Nederlandse alternatieve benaming (oogstmaand) ook de herkomst van de Frans-Republikeinse benaming Thermidor (hittemaand) voor de maand augustus duidelijk  Een Volga-quartet vertrok om 8.00u terwijl een late vogel zowat een uur later vooralsnog ook vertrok.

Cat. 2

Deze rit was een openbaring.  Voor het eerst was ik mij bewust van het beklimmen van de Rosier en de Vecqée.

Sommige hellingen in de Ardennen zijn langer dan ik voor mogelijk achtte.  Ja, er zijn een aantal trajecten die meer dan 400m klimmen, maar die zijn eerder een vals plat:

• Roche-en-Ardenne naar Baraque Fraiture: 16km aan 2,6%
• Voet van de barrage van Gileppe naar Baraque Michel: 14km aan 3%
• Eupen-Mont Rigi:  15km aan 2,8%

De Vecquée en de Rosier zijn natuurlijk niet de enige bekende hellingen in de Ardennen.  Maar ze zijn toch interessanter dan de Stockeu, Haute Levée, Côte de Wanne, la Redoute, l'Ancienne Barrière of de muur van Huy omdat het zowel echte hellingen zijn (hellingspercentage is groter dan 4%) als significant langer.  Als je ze laag genoeg aanvat, doet een getrainde wielerliefhebber er toch al gauw 20 tot 25 minuten over.  Bovendien liggen de Vecquée en de Rosier vlak bij elkaar.  Voor zover ik weet moet je al de Côte de Samrée of de Col de Haussire in Roche-en-Ardenne opzoeken om iets gelijkaardigs te vinden.  Minder interessant omdat de N89 nu eenmaal een minder aangename baan is om langs te rijden.  't Is natuurlijk een kwestie van smaak en goesting.  Zo zijn er die de Bruine Put de fermste helling van het land vinden...

Arc-en-Ciel 2012, rit 6

Na het succesvol voltooien van de koninginnenrit daags voordien, lijkt de grootste hindernis achter de rug om deze volledige onderneming tot een goed einde te kunnen brengen.  De afsluitende rit zou geen problemen mogen opleveren.  130km, 2600 meter klimmen en 3600 meter dalen.

Maar net in deze situaties neemt het enthousiasme de overhand en vergallopeert een mens zich.  De eerste 8 kilometer gaan aan een rotvaart (vals plat bergaf).  Leuk om eens de 50/11 te kunnen gebruiken.  Op steilere afdalingen lukt dat nooit omdat daar teveel bochten zijn.  Na 15 kilometer en een eerste fameuze kuitenbijter dringt het tot ons door.  De verwondering ("amai, wij zijn hier alleen op kop aan 't rijden") slaat algauw om in een "dedju, wij moeten hier fout gereden zijn".  Rechtsomkeert maken dus en niet kunnen profiteren van peletonnetjes.  De bedoeling was om na een kleine 10 kilometer de westelijke beklimming van de Col de Turini aan te snijden. Dezelfde top die we een paar dagen eerder al aangedaan hadden.  Pracht van een col. In één van de eerste bochten zat Dries in de gracht met een wiel op zijn schoot...  Het velglint... Na twee lekke banden nog later op de dag heeft hij uiteindelijk de bezemwagen moeten opzoeken.  Na zes lekke banden op twee dagen is hij de nieuwe rechtmatige eigenaar van de symbolische wisselbeker BDN (voor buitenproportioneel vaak lekrijden).  Sneuvelen met de streep in zicht, heet zoiets.

Met heel hoge temperaturen voorspeld, was het mooi meegenomen dat de beklimming voor een groot gedeelte in de schaduw van de flank en van de bomen gebeurde.  De 15 kilometer naar de top aan gemiddeld ruim 7% werden aan een matige hartslag gereden, maar toch nog steeds met een mooie stijgsnelheid van 850 meter per uur.  De beteren in het deelnemersveld haalden ruim 1000 meter per uur.  Wat volgde was 35km afdalen in een woest landschap waar niet teveel tekenen van leven te bespeuren waren.  Er moet ooit een beschaving geweest zijn want er waren wegen.  Daar hield het schijnbaar bij op.



Maar bon, onder een moordende zon werden nog twee cols voorgeschoteld (cat. 2).  Aangezien competitiviteit ons totaal vreemd is, namen we nog de gelegenheid te baat om een colaatje bij te tanken op een idylissch terrasje op de Place de l'Abbé Cauvin in Contes.  En met de finnish in zicht komt het ware karakter van de mens naar boven.  Jan's vermoeidheid resulteerde in een dergelijke kwaadheid dat hij zowaar zijn snelste beklimming van de week uit zijn mouw schudde.  En Fabrizio die het echt niet kon laten om nog eens de puntjes op de i te zetten zodat duidelijk werd wie de snelste was.

Bij aankomst werd duidelijk dat we allemaal een zonneslag hadden want we waanden ons in het decor van Barbarella...