Nog beter?

Zonder Parijs - Roubaix en misschien zelfs zonder Arc-en-Ciel dreigt een zwart gat... Temeer daar de Ronde nu echt wel de qualificatie not done verworven heeft.

Dan toch de Ronde?

De paar 200kms (BRM) uit het afgelopen voorjaar en Goriks inspirerend voorbeeld (de 250km van Luik-Bastenaken-Luik en de variant op de Ronde) zijn een indicatie dat de 325km van de originele Ronde een haalbare kaart zou kunnen zijn. Eind mei. Curieus of er plaats zal zijn om in te schrijven.

Hoedanook, tijdens de eerste helft van het jaar zouden we toch andermaal mogen streven naar een half dozijn ritten van 200 of meer: de twee BRMs, de Authentieke Ronde?, Landen-Trois Ponts-Landen, Mons-Chimay-Mons, en hier en daar een retourtje Roubaix of misschien eens Ronse en zijn heuvels.

En de bergen?

Tja... De Arc-en-Ciel lijkt er dit jaar niet van te komen. Uitkijken naar iets anders dan maar? De Tour de l'Ain? Six jours du Var? La Haute Route? Een beetje studiewerk kan geen kwaad. Een dergelijk exploot vereist vanzelfsprekend niet alleen kilometers maar veeleer hoogtemeters. Ardennen? Toscane? Vogezen? Een iets staat vast: er zal fameus getouwtrokken worden en voldoende congé zullen we ook niet hebben...

De basis van een goed najaar wordt in de winter gelegd...

Actieradius

Nogal wat mensen vragen ons waarheen onze fietstochten leiden en hoe lang ze ongeveer zijn.  Met de hulp van Strava en jonathanokeeffe, werden een paar kaartjes geassembleerd die een indicatie geven.  De afzonderlijke ritten zijn moeilijk te identificeren op deze manier, maar met een beetje gezond verstand kun je er toch één en ander uit afleiden.

De ritten in de buurt van Brussel: 

Uitgezoomd met een zicht op alle ritten in België:

Van het ene uiterste in het andere

Een meevaller en een tegenvaller, deze week...

Vuelta - TdF: 1 - 0

Eergisteren was wellichtste de mooiste rit in een grote ronde sinds jaren.  De nummer twee uit de stand die het op 50km van de streep waagt aan te vallen.  Een beetje drama kwam er ei zo na aan te pas wanneer Valverde (de nummer drie uit de stand) eerst vakkundig het nummer één (Rodriguez) zijn bord liet leegeten om hem vervolgens ter plaatse te laten en vooralsnog te proberen de van al zijn duivels bevrijdde Contador terug te halen.  Hetgeen uiteindelijk niet lukte... En mooi hoe ex-ploegmaat Tiralongo voorbeeldig werk verrichte voor zijn maatje Contador.

De afgelopen jaren was het zo dat de leider uit het algemeen klassement het aanvalswerk van een belager liet counteren door iemand die tussen de leider en de belager geclasseerd stond.  Vervolgens werd die beloond met een ritoverwinning of iets dergelijks.  Niet zo dus, afgelopen woensdag.  Le Soir ging zelfs zover om Contador te omschrijven als l'Ibère libéré.  Voor een dergelijke vondst val ik in zwijm, natuurlijk.

RvV - Parijs/Brussel: 1-1

2012 zal geboekstaafd staan als het jaar waarin de monumenten vielen.  En dan heb ik het niet over vermeend dopinggebruik van Armstrong of zo.  De Ronde van Vlaanderen werd als koers onthoofd... En dan denkt de organisatie van Parijs-Brussel (die morgen, zaterdag 8 september 2012 plaatsvindt) dat ze dat nog eens dunnetjes moeten overdoen.  Adieu Bruine Put...

Naschrift: naar verluidt werd de traditionele passage op de Bruine Put geschrapt naar aanleiding van wegrwerkzaamheden. Er is nog hoop! Daags na Parijs-Brussel zijn we peletonsgewijs de Keperenberg opgetjeesd. Ook niet te versmaden! 700m aan gemiddeld ongeveer 6% . Gewone stervelingen als wij kunnen daar net onze maximale wattage aanhouden (anderhalve minuut of zo). De Bruine Put is daar net te steil voor. YMMV.

Oogstmaand

In augustus wordt geoogst.  Na de voorjaarsklassiekers (Mons-Chimay-Mons, Landen-3Ponts-Landen, Parijs-Roubaix) en het betere rondewerk (Arc-en-Ciel) kunnen we voor het eerst stijlvol door de Ardennen trekken.  Stijlvol omdat de conditie eindelijk niveau haalt.  Stijlvol omdat we hellingen bedwingen die neigen naar een col van tweede categorie.  Stijlvol omdat de hellingen mooier zijn.

Half augustus wordt de Géants des Ardennes georganiseerd.  Met start en aankomst in Tilff en dezelfde organisator (Golazo) is het een doorslag van Tilff-Bastogne-Tilff (dat op zijn beurt een doorslag is van Liège-Bastogne-Liège).  Zelfde afstand en slechts een paar honderd hoogtemeters méér.  Door de subtropische temperatuur (33°) is naast de herkomst van de Oud-Nederlandse alternatieve benaming (oogstmaand) ook de herkomst van de Frans-Republikeinse benaming Thermidor (hittemaand) voor de maand augustus duidelijk  Een Volga-quartet vertrok om 8.00u terwijl een late vogel zowat een uur later vooralsnog ook vertrok.

Cat. 2

Deze rit was een openbaring.  Voor het eerst was ik mij bewust van het beklimmen van de Rosier en de Vecqée.

Sommige hellingen in de Ardennen zijn langer dan ik voor mogelijk achtte.  Ja, er zijn een aantal trajecten die meer dan 400m klimmen, maar die zijn eerder een vals plat:

• Roche-en-Ardenne naar Baraque Fraiture: 16km aan 2,6%
• Voet van de barrage van Gileppe naar Baraque Michel: 14km aan 3%
• Eupen-Mont Rigi:  15km aan 2,8%

De Vecquée en de Rosier zijn natuurlijk niet de enige bekende hellingen in de Ardennen.  Maar ze zijn toch interessanter dan de Stockeu, Haute Levée, Côte de Wanne, la Redoute, l'Ancienne Barrière of de muur van Huy omdat het zowel echte hellingen zijn (hellingspercentage is groter dan 4%) als significant langer.  Als je ze laag genoeg aanvat, doet een getrainde wielerliefhebber er toch al gauw 20 tot 25 minuten over.  Bovendien liggen de Vecquée en de Rosier vlak bij elkaar.  Voor zover ik weet moet je al de Côte de Samrée of de Col de Haussire in Roche-en-Ardenne opzoeken om iets gelijkaardigs te vinden.  Minder interessant omdat de N89 nu eenmaal een minder aangename baan is om langs te rijden.  't Is natuurlijk een kwestie van smaak en goesting.  Zo zijn er die de Bruine Put de fermste helling van het land vinden...

Arc-en-Ciel 2012, rit 6

Na het succesvol voltooien van de koninginnenrit daags voordien, lijkt de grootste hindernis achter de rug om deze volledige onderneming tot een goed einde te kunnen brengen.  De afsluitende rit zou geen problemen mogen opleveren.  130km, 2600 meter klimmen en 3600 meter dalen.

Maar net in deze situaties neemt het enthousiasme de overhand en vergallopeert een mens zich.  De eerste 8 kilometer gaan aan een rotvaart (vals plat bergaf).  Leuk om eens de 50/11 te kunnen gebruiken.  Op steilere afdalingen lukt dat nooit omdat daar teveel bochten zijn.  Na 15 kilometer en een eerste fameuze kuitenbijter dringt het tot ons door.  De verwondering ("amai, wij zijn hier alleen op kop aan 't rijden") slaat algauw om in een "dedju, wij moeten hier fout gereden zijn".  Rechtsomkeert maken dus en niet kunnen profiteren van peletonnetjes.  De bedoeling was om na een kleine 10 kilometer de westelijke beklimming van de Col de Turini aan te snijden. Dezelfde top die we een paar dagen eerder al aangedaan hadden.  Pracht van een col. In één van de eerste bochten zat Dries in de gracht met een wiel op zijn schoot...  Het velglint... Na twee lekke banden nog later op de dag heeft hij uiteindelijk de bezemwagen moeten opzoeken.  Na zes lekke banden op twee dagen is hij de nieuwe rechtmatige eigenaar van de symbolische wisselbeker BDN (voor buitenproportioneel vaak lekrijden).  Sneuvelen met de streep in zicht, heet zoiets.

Met heel hoge temperaturen voorspeld, was het mooi meegenomen dat de beklimming voor een groot gedeelte in de schaduw van de flank en van de bomen gebeurde.  De 15 kilometer naar de top aan gemiddeld ruim 7% werden aan een matige hartslag gereden, maar toch nog steeds met een mooie stijgsnelheid van 850 meter per uur.  De beteren in het deelnemersveld haalden ruim 1000 meter per uur.  Wat volgde was 35km afdalen in een woest landschap waar niet teveel tekenen van leven te bespeuren waren.  Er moet ooit een beschaving geweest zijn want er waren wegen.  Daar hield het schijnbaar bij op.



Maar bon, onder een moordende zon werden nog twee cols voorgeschoteld (cat. 2).  Aangezien competitiviteit ons totaal vreemd is, namen we nog de gelegenheid te baat om een colaatje bij te tanken op een idylissch terrasje op de Place de l'Abbé Cauvin in Contes.  En met de finnish in zicht komt het ware karakter van de mens naar boven.  Jan's vermoeidheid resulteerde in een dergelijke kwaadheid dat hij zowaar zijn snelste beklimming van de week uit zijn mouw schudde.  En Fabrizio die het echt niet kon laten om nog eens de puntjes op de i te zetten zodat duidelijk werd wie de snelste was.

Bij aankomst werd duidelijk dat we allemaal een zonneslag hadden want we waanden ons in het decor van Barbarella...

Arc-en-Ciel 2012, rit 5: koninginnerit

Het kan niet altijd Dender, Dijle en Zenne zijn.

Rit 5 staat geboekstaafd als de koninginnerit met zijn 4100hms en 170km: Saint-Martin-Vésubie/Col Saint-Martin (550hms)/Col de la Couillole (1100hms)/Gorges du Cians/Een aantal schermutselingen ter linkeroever van de Var (1100hms)/La Madone d'Utelle (700hms)/vallei van de Vésubie (600hms). We spelen haasje over tussen de drie voornaamste bijrivieren van de Var: de Cians, de Tinée en de Vésubie. 

• Vésubie -> Tinée: Col Saint-Martin
• Tinée -> Cians: Col de la Couillole
• Cians -> Var: Gorges du Cians
• Var -> Tinée: schermutselingen
• Tinée -> Vésubie: la Madonne d'Utelle

clicken om te vergroten

Zelfs met de auto zou dat een onwaarschijnlijk mooie tocht moeten zijn!  Op het bovenstaande kaartje rijden we tegen wijzerszin.  De horizontale lijn ten noorden volgt de cols Saint-Martin en de la Couillole.  De verticale lijn in het westen volgt de Gorges du Cians, de verticale lijn ten oosten volgt de Gorges de la Vésubie.  Langs de horizontale lijn in het zuiden speelden zich de schermutselingen af.

hartslag: een vitesse kleiner

De eerste twee cols (totaal 1600hms) werden genomen aan een lagere hartslag en een lagere verticale snelheid.  Na de eerste drie dagen geklommen te hebben tegen een hartslag van rond de 144 (YMMV) en een verticale snelheid van rond de 835hms kan het lichaam schijnbaar een terugslag krijgen.  Net zoals tijdens rit vier lijkt het meer aangewezen te klimmen rond hartslag 132 en met een verticale snelheid die eerder rond de 750 ligt.  Het is interessant om je hartslag te kunnen observeren tijdens het klimmen, maar eigenlijk nog boeiender om te kunnen zien hoe diep die soms zakt tijdens een afdaling.  Tijdens de afdaling van de tweede klim zakte die zelfs onder de 70. Die afdaling volgde de loop van de Cians, een onooglijk riviertje, maar wat een landschap!

De Gorges du Cians vormden een zoveelste adembenemend passage. Ongeveer 30km afdalen (zo rond de 3%), met slechts één serie van haarspeldbochten.  Des te meer adembenemend wanneer Dries net na die serie haarspeldbochten vooraan lek liep.  Aangezien zowat alle batterijen leegliepen (gsm, garmin en mezelf), was dat eigenlijk een soort van meevaller.  Zo kon ik tenminste mezelf wat heropladen: sandwiches met kaas en drinken, véél drinken.  Die gsm en garmin heropladen luktie niet.  Misschien eens iets nieuws overwegen?

20 jaar

Tijdens dergelijke uitstappen te berge zou de vallei een uitnodiging tot uitrusten moeten zijn.  Maar da's buiten de waard gerekend.  Een les in nederigheid is het om door iemand die 20 jaar ouder is op sleeptouw genomen te worden in de valei. Flirten met 35km/u terwijl je door een fikse tegenwind gegeseld wordt.  Merci Jean-Luc!  Een bevoorrading en een paar tientallen kilometer later krijgen we iets dat eerder op het voorgeborgte van de hel lijkt: eerst rijdt Dries andermaal lek (velglint: onthoud dat!), vervolgens zit de bezemwagen ons te pesten, het is èrg heet en tot slot krijgen we passages voorgeschoteld die tegen de 18% lijken aan te lopen.  Een hele opluchting wanneer blijkt dat de laatste 6 kilometer aan 5% zijn.  Het plateau ter hoogte van Madone d'Utelle ontgaat ons een beetje en terwijl we ons laven en spijzen wordt een geïmproviseerd velglint aangebracht op Dries' wielen.  Thanks to the mechanic.

Wazig

De afdaling naar de vallei van de Vésubie maakt een mens helemaal tureluurs en terwijl het laatste restje suikers volledig verdampen, worden ons tot slot nog 30km vals plat voorgeschoteld.  Het enige wat ik mij nog herinner is Dries' achterwiel...  De laatste grote hindernis was daarmee genomen, ook al duurde die 10 uur (voor een deel te wijten aan het oponthoud wegens materiaalpech en het elkaar opwachten).

Arc-en-Ciel 2012, rit 4

We all know that Fabrizio is specialized in climbing. Jan and Bruno rather enjoy riding in the numerous canyons while Manu always crosses the finish as number seven. Surly, Dries' performance is also not to be underestimated.

Paul munt dan weer uit in het betere bergwerk. Maar nu genoeg gezwansd. Het gaat hier crescendo. Dag één: 2500hms; dag twee: 3000hms; dag drie: 3500hms. Vandaag waren het er dus ongeveer 4000 (de analyse van Garmin geeft lichtjes afwijkende waardes in vergelijking met de hoogtemeters van Strava). Het aantal uren op de fiets gaat dan ook in stijgende lijn: 5u15 tijdens de eerste dag, terwijl we vandaag op de vierde dag 7 uur op de fiets zaten (het varieert van persoon tot persoon natuurlijk). De afgelopen dagen beginnen hun tol te eisen. Her en der opgaves. Héél lage gemiddelde snelheden (na één uur fietsen een gemiddelde van amper 11km/u is niet echt om over naar huis te schrijven. En na 7 uur fietsen nauwelijks 20km/u...). En alsof dat nog niet genoeg is, vliegen de hamers hier in het rond. Als je ook maar even nalaat om te eten en te dringen krijg je er direct een klop van.

Los van het afzien andermaal onwaarschijnlijk mooie vergezichten. Hier in de
afdaling van de Col du Turini, righting Roquebilière:

Over de elagantie die hier tentoon gespreid wordt, kunnen de meningen verdeeld zijn - een sfeerbeeld tijdens een bevoorrading:

grafiekjes en statistiekjes voor de liefhebber:

Arc-en-Ciel 2012, rit 3

Na een klapband in volle afdaling (achteraan, want anders stond die informatie hier waarschijnlijk niet), begint het mij pas te dagen dat Pauls lekke banden van dag één en dag twee niet onopgemerkt mogen voorbijgaan. Wat een gedoe! Voor een kapotte buitenband moet je wachten op de wagen van de mechanieken (andermaal dank aan de voortreffelijke organisatie) en reken dus op een vertraging van 20' alvorens je kunt beginnen aan een extra inspanning om al je fietsgezellen terug te kunnen bijhalen... Je betaalt tegen het eind van de rit cash voor die extra inspanning. Maar bon: Paul heeft het twee keer meegemaakt. Dat maakt van hem een echte held natuurlijk (hij was al een beer, nu is hij ook al een held. Waar zal dat eindigen).

Terug naar de rit van vandaag. Een lus Saint-Martin-Vésubie <-> Col de la Lombarde:
1. 500 meter klimmen (Col Saint-Martin) en 1000 meter afdalen

2. de vallei van de Tinée volgen (adembenemend) tot in het stadje Isola. Da's een lang vals plat van een paar tientallen kilometers waarbij je ook een paar honderd meter klimt.
3. Vanuit Isola ruim 1400 klimmen langs Isola 2000 en vandaar tot aan de Col de la Lombarde. Eindelijk het volwaardige hooggebergte. Hoog boven de boomgrens en boven een groot aantal bergtoppen uit de omgeving.
4. Vanuit de Vallée de Tinée terug 1000m klimmen tot aan de Col Saint-Martin om vervolgens te arriveren in Saint-Martin.

Maar bon. Het is wel héél bizar dat de gemiddelde snelheid vandaag 3km/u lager lag dan gisteren. Dat kan toch moeilijk liggen aan de 500 hoogtemeters extra? Allez, veel plezier met de statistieken:

Arc-en-Ciel 2012, rit 2

De rit van gisteren was natuurlijk geen kattenpis. Maar pas vandaag zou het serieus worden... Now we're talking business. Het zou onkies zijn om de prestaties van deze of gene fartlekker eruit te lichten omdat daarmee aan gene of deze fartlekker oneer zou aangedaan worden. Tenzij alle prestaties onder de loep zouden genomen worden. Maar daaraan heeft niemand een boodschap.

Een geanonimiseerde prestatie moet evenwel wel kunnen, al was het maar om op een eenvoudige wijze een idee te geven van wat voor kiloJoules er verbrand werden.


Mouans-Sartoux / Saint-Martin-Vésubie, met andere woorden. De rit kwam neer op:
1. een panoramisch opwarmertje doorheen de Gorges du Loup.
2. duizend meter klimmen, gevolgd door 1000 meter afdalen (onderweg een aantal Sky-renners tegengekomen. Uran was er één van. En er heerst een vermoeden dat Flecha er ook tussen zat. Fietsuitrustingen met slechts één sponser: het getuigt van grote klasse).
3. een 20-tal kilometer door heen de Gorges de la Vésubie. Adembenemend.
4. duizend meter klimmen naar Saint-Martin-Vésubie.
5. een pesterijtje vanwege de organisator bestaande uit 500 meter klimmen over 7 kilometer.

Door nog een paar schermutselingen onderweg kwamen we uiteindelijk uit op een totaal van 3000 hoogtemeter met als verzwarende factor het gegeven dat de eindbestemming bijna 1000 meter hoger lag dan de startlocatie. De cola en andere zoetigheden komen ons stilletjes aan de strot uit, maar zonder overleef je die afstanden niet, natuurlijk.

Vermeldenswaardig is tot slot het voortreffelijk hotel waar we aanbeland zijn. De tijd is er duidelijk blijven stilstaan, maar de charme is onbeschrijflijk. De maaltijden waren helemaal afgestemd op een regime wielrenners waardig. Vive la Châtaignerie.

Arc-en-Ciel 2012, rit 1

De eerste rit mag als een opwarmertje beschouwd worden voor het vervolg van deze fietsweek. Een eenvoudig lusje Mouans-Sartoux / Mouans-Sartoux. Geen overdreven lange of steile cols. En we hebben ook al mooiere trajecten gezien. Maar geen reden tot klagen, natuurlijk.
De staart van het ritje was een beetje venijnig, maar na wat komen zal, zullen we er eens hartelijk mee lachen. Het equivalent van een uit de hand gelopen, niet al te lange, Ardennenrit zowaar.

Clicken op onderstaande kaart om meer details te krijgen.

Laurens

There are worse things in life than being beaten by Holland's finest racer...

"Hey,

You just lost your KOM on Rue d'Henripont to Laurens ten Dam by 46 seconds"

Richttijd

Terwijl wij onze valiezen aan het pakken zijn voor de Arc-en-Ciel, zijn een paar andere fietsers beginnen knikkeren in Luik. Vanochtend werd een sterke richttijd neergezet door Sylvain Javanais. Uiteindelijk was het Fabian Canceler die de tijd van Javanais invalideerde.

De eerste rit in lijn vindt morgen plaats en zal een LBL-light worden. GS Fartlek kreeg - volledig onterecht natuurlijk - geen wildcard voor de tour dit jaar. Dat weerhield ons er niet van om al hier en daar een richttijd neer te zetten. Een eerste poging werd vorige zaterdag gerealiseerd in de buurt van de start. Het zal duidelijk zijn dat de benen niet goed waren en dat met deze richttijd geen rekening moet gehouden worden (de Fartlek tijd is voorlopig de 43ste op meer dan 80):
.

Tijdens rit twee wordt ons vast trainingsparcours onder de voeten gelopen en onder de wielen gereden. Het ware mooi geweest om in het peloton onze kleuren te mogen showen hebben. Quod non, dus. Maar gezien de ernst waarmee we onze bezigheidstherapie ondergaan, was het passend om een sterke richttijd neer te zetten op wat misschien de belangrijkste col zal zijn tijdens rit twee (een rit die overigens - volledige onterecht - als vlak gecatalogeerd staat):

Curieus welke tijd Laurens (Ten Dam) zal neerpoten. De prognoses mogen binnenkomen!

(4 juli 2012: intussen zijn de tijden aangepast. Het verschil was niet min...).

De knikkers

De Twijfel

Halverwege het jaar wordt om de knikkers gestreden. Hetzij het Belgisch Kampioenschap (zondag 24 juni), hetzij de Tour de France (de week erop) of - voor een aantal onder ons - de Arc-en-Ciel. Het is niet altijd de beste die wint. Neem nu dat Belgisch Kampioenschap. Wie was de beste renner van de laaste twee maanden? Peter Sagan. Wie wint het BK? Niet Sagan, maar Boonen. Maar dat terzijde.

Terug naar de Arc-en-Ciel... De zenuwen spelen op. Genoeg kilometers in de benen? Zijn die 20.000 hoogtemeters echt niet te veel? Genoeg hoogtemeters in de benen? Is er genoeg wintervet afgegaan? Zal er niet teveel gebabbeld worden? Heeft dien anderen niet meer getraind dan ik? Is mijn piek niet achter de rug?).

Er is een sterke parallel tussen alpijns skieën en het echte fietsen. Ze vallen samen in de ruimte maar verschillen ongeveer 6 maanden in de tijd. De Col de l'Iseran (Val d'Isère), l'Alpe d'Huez, Markstein (niet zo ver van de Schlucht en de Platzerwaezel): ze mogen er wezen tijdens de winter, maar evenzeer tijdens de zomer. Op kerstdag 2010 lag er ongeveer 70cm sneeuw in de Hoge Venen. Het was bijna hallucinant om in Lierneux, in de schaduw van de Baraque Fraiture, een paar rode pistes te kunnen afskieën. Alpijns skieën in de Ardennen: soms kan het. Isola2000 was tot op heden niet aan mij besteed. Komende week zullen we er een paar keer langs rijden. Kijken wat dat geeft in de zomer en misschien eens in de winter terugkeren.

Spartelen in de Ardennen

In een laatste stuiptrekking proberen we nog amechtig (Michel Wuyts is de enige ter wereld die dat woord de afgelopen 10 jaar gebruikt heeft, en dus mag dat in een wielercontext niet ontbreken) een paar duizend hoogtemeters erdoor te jagen. Nog wat aan hoge hartslag rijden. Echt veel zoden zal dat weliswaar niet meer aan de dijk brengen. Een Stockeutje, een côtelette de Wanne, côtelette Saint Roch of de Colette de Haussire: 't is eerder om onszelf wat moed in te pompen. Want wat leert een dergelijke rit? Dat je hier en daar wat kracht kunt ontwikkelen, zolang het niet langer dan 5 minuten duurt (Stockeu). En wanneer de inspanning dan toch 15 minuten duurt is je geleverde vermogen al bijna een kwart lager (Haussire). La Philippe Gilbert toonde aan dat als je éénmaal in het rood gaat, je dat nadien dubbel en dik terugbetaalt. Anderzijds toch een geruststellend gedachte dat je als amateur toch gedurende 7 uur gemiddeld 200 watt kunt produceren - dank u, Strava. Leerijk, leuk en mooi, die Sébastien Rosseler van afgelopen weekend in Lierneux. Met dank aan Farbizio, Otto, Dries en de organisatie van Lienne Cyclo. Inderdaad: skieën en fietsen, één strijd.

Lagere Wiskunde

Neem nu een doorsnee rit van de Arc-en-Ciel. Die is ongeveer 135km lang en telt ongeveer 3350 hoogtemeters. Elke rit is ongeveer 40% klimmen, 40% dalen en 20% vlak. De 3350 hoogtemeters moeten dus overwonnen worden over een afstand van 54km hetgeen een gemiddeld hellingspercentage betekent van ongeveer 6%. M.a.w.: 13 keer een Col de Haussire afleggen... De Ventoux deed ik ooit aan een VAM (da's het enige van Dr. Ferrari dat ik gebruik) van 750Vm/h. Vijf uur zou dus haalbaar moeten zijn om die 3350 hoogtemeters af te leggen. Die 54km dalen leg je af in een uur, net zoals 27km vlak. Onderweg stop je in totaal een klein uurtje en je gemiddelde rit duurt dus ongeveer 8 uur. Als je 's ochtends vertrekt rond 9u, dan zit je dus met een probleem: je haalt slechts ternauwernood de arrivé van de rit uit de Tour... Dju.

Verleden jaar haalden we gemiddeld 21km/u. Dit jaar is zwaarder wegens meer hoogtemeters. Tenzij de uitgangspunten achteraf gezien fout zouden zijn of er een berekingsfout in zit, zal die 21km/u dus moeilijk haalbaar zijn. Interessant huiswerk.

L'Enfer du Nord mène au Paradis (the real thing)

La veille

Vrijdag 8 juni: een sterkere bidonhouder en nieuwe pedaaltjes op de fiets.  Bandendruk opnieuw controleren en een laatste ritje om het materiaal te controleren.  Eén advies: de Hertstraat in Beersel.  Beestig.

Zaterdag 9 juni, 's middags: pasta.  's Avonds: pasta (en 't is geen chocopasta). Nerveus voor de zoveelste keer de weersvoorspellingen erop na slaan.  De voorspellingen veranderen en worden steeds beter.  Afwegen welke kledij nodig zal zijn: overschoenen?  Kniestukken of beenstukken? Regenjas of gewoon windstop?  Hoeveel gellekes?  Hoeveel reserve binnenbanden?

Om 00u30 naar de afspraak om met de auto van Brussel naar Roubaix te rijden.  2u00 's ochtends: aankomst in Roubaix.  Er staat een internationaal allegaartje aan te schuiven om met de bus van Roubaix naar de startplaats in Bohain te rijden: Denen, Zweden, Belgen, Nederlanders en zelfs Italianen!  Van slapen is dus alvast niet veel in huis gekomen.  Alsof het parcours nog niet moeilijk genoeg is, word je verondersteld na een nuit blanche te starten... Om 5u10 wordt er al koffie geschonken aan de startplaats.

Koffie om 5u 's ochtends zonder nachtrust

Nog wat formaliteiten aan de start en rond 6u00 zijn er vier Fartlekkers onderweg met een roze ochtendzon in de rug...

Le Matériel

De Zannata Z45 heeft het uitgehouden (op een verloren drinkbus na.  En na de finish moest de sensor van de cadansmeting per se ook nog zijn eigen weg zoeken).  Dries' Long Haul Sucker, Geerts LeMond en zelfs Goriks reguliere Canyon racefiets zijn er zonder kleerscheuren doorgeraakt.  Sterker nog: niet één lekke band was ons deel!  Het kan geen kwaad om hier Roger De Vlaeminck aan te halen: "Ik kan u weinig vertellen over historische valpartijen of legendarische bandbreuken. Ik had te veel klasse, mij overkwam zoiets niet. Tien keer heb ik Parijs-Roubaix zonder één bandbreuk beëindigd" (bron).  M.a.w.: we zijn goed bezig.

Le Cycliste

Hun respectieve payload daarentegen heeft het geweten.   De eerste moeilijk stroken valt het allemaal best nog mee.  Maar gaandeweg stijgt de pijn en daalt de tolerantiedrempel. Je voelt je nieren in je lichaam heen en weer klotsen.  Om er bijna van te kotsen...

Direct na de aankomst, in het malse gras temidden van de velodroom (velonachtmerrie, i.c.), overheerst een bon, we hebben het gedaan, maar nu hoeft het niet meer.

Na aankomst, velodroom van Roubaix.

De legendarische douches van de velodroom

Maar moeten kiezen tussen douchen met Eric Vanderaerden, Roger De Vlaeminck, Walter Godefroot of Eddy Planckaert, mindert de pijn.  

The day after heb je geen gevoel meer in je vingers ("alsof er honder hamers op geslaan hebben" - Gorik).  Polsen die aanvoelen alsof je een acute artrose-aanval hebt gehad en een zitvlak dat liever even geen zadel meer ziet.  Zoals verwacht en verhoopt was de conditie best wel OK.  De voorbereiding had zijn vruchten afgeworpen.  Met zijn vieren zijn we binnen het venster van een kwartier over de meet gekomen, rond 14u30. Minder dan 9 uur na ons vertrek.  Als je ermee rekening houdt dat we bij elke copieuze bevoorrading rustig de tijd genomen hadden, een meer dan mooi resultaat!  Een gemiddelde van ongeveer 28,7 km/u over bijna 210km: niet slecht voor wielertoeristen die nog niet eens twee maal per week de fiets van stal halen.  Bovendien: hoe je het draait of keert, een cross-fiets met bredere banden en minder druk bolt nu eenmaal minder goed.

Le Pavé

Het gaat dus over de kasseien.  Ongeveer 25 stroken.  Een heel apparte sensatie.  Je rijdt over een idyllisch veldweggetje totdat er opeens een vermoeden van kasseien opduikt.  Je versnelt en vervolgens rijd je een tunnel binnen.  Volledige focus op wat zich 10m voor je bevindt en een horzion op nauwelijks 20m van je. Over elke kasseistrook rijd je een denkbeeldige koers: hoe sneller je over kasseien rijdt, des te minder voel je ze.  De pijn van de verzuring is minder groot dan de pijn van de pneumatische drilboren waarin je zadel en je stuur op dat ogenblik getransformeerd zijn.  Maar daarvoor moet je natuurlijk nog over voldoende vermogen beschikken en nog een zeker pijndrempel kunnen verdragen.  Onmogelijk om je stuur stevig vast te grijpen en slechts met de grootste moeite van de wereld kun je remmen of schakelen.  Hier en daar flitst een stuk geschiedenis voorbij: Hushovd valt, Museeuw die lek rijdt in Hem, de windmolen, Museeuw die valt of Boonen die zijn fiets kapot rijdt op Carrefour de l'Arbre, de vlag in het achterwiel van Leif Hoste,...  En het moet gezegd: je flirt met (bijna-) valpartijen: voorwiel dat wegslipt bij het springen van het boordje naar de rug van de kasseien, een voorligger die opeens zijn lijn verlaat, opeens een put van 30cm diep, haakse bochten vol grind die je aan 25km/u neemt omdat je niet meer kon remmen.  Na een klein dozijn stroken was het prijs.  Een dalende bochtige holle weg met kasseien.  Eén fietser in de berm die ons aanmaant om te vertragen.  En na de bocht een grote plas donkerrood stroperig vers bloed.  Links in de berm lag er één - uit wat ooit zijn aangezicht moet geweest zijn - te bloeden, omringd door zijn ploeggenoten.  Gelukkig had hij zijn ploeg-tenue aan, anders konden ze hem niet meer als één van de hunne herkennen.  Hij was nog bij bewustzijn.

Met recht en reden zijn de Trouée d'Arenberg en de Carrefour de l'Arbre de meest te vrezen stroken.  Over de Trouée kun je nauwelijks rijden. Je stuur vasthouden doet al pijn, en - sorry, ik zeg het niet graag - dat zadel is op dat moment echt te klein en véél te hard.  Door het grote aantal toeschouwers in het bos van Arenberg was ik wel genoodzaakt om het betonpadje te volgen dat ernaast aangelegd was (da's een leugen).

Respect, Gorik (goe zot, is beter van toepassing), dat je daarover durft rijden.  Je moet al veel meegemaakt hebben in je leven om daar überhaupt over te willen rijden.  Of je moet héél foute dingen gedaan waarvoor je vrijwillig boete doet.

Wit

Astronomen en fietsers hebben met elkaar gemeen dat hun benadering van de zaken die hen na aan het hart liggen veeleer cyclisch is. De enen met een periode van een jaar, de anderen met een periode van - om kort door de bocht te gaan - 2096mm. De enen het tijdsdomein, de anderen het spatiaal domein.

Maar de jaarlijkse cyclus ontgaat ons - fietsers - natuurlijk ook niet: ...Giro, Dauphiné, Zwitserland, Frankrijk,... Concreet: we zijn in de periode aanbeland waar de beklimmingen van Alpen-, Dolomieten-, Vogezen- en Pyreneeën cols hoogtij vieren. De timing van het versturen van de details van de Arc-en-ciel (825km/20.000hms over 6 dagen) kon dan ook niet beter. Met al dat hooggebergte in de pipeline is het dan ook bizar om nog een kasseiklasieker af te haspelen. De weersvoorspellingen zijn echter van dien aard dat we ons niet in de zomer zullen wanen. Klimatologische of meteorologische cycli zijn minder aan exacte wetmatigheden onderworpen dan astronomische. Het meteorologisch voorjaar hoeft niet noodzakelijk in het astronomische voorjaar te vallen.

Parijs-Roubaix dus. 205 km waarvan 52 over de kasseien. De benen zouden er klaar voor moeten zijn - 3800 km. Maar het materiaal? Voor de gelegenheid halen we een crossfietsje van stal: 28mm slicks (Schwalbe Durano Plus) en een wielbasis die 2cm langer is dan de reguliere racefiets.

En voor de gelegenheid worden de spd'tjes vervangen door shiny white racepedaaltjes... (dank u, Axel). Een voet aan de grond zetten is niet aan ons besteed.

Opmerkelijk: Tom Boonen heeft naast zijn gestalte met mij gemeen dat hij vooraan ook een 46-kamwiel steken had voor Paris - Roubaix. Zij het onder dien verstande dat het bij hem de kleine plateau betrof en dat het op deze Zannata de grote plateau betreft...

Het zog van P-man

Zondag 29 april bolden Pascal, Geert, Bas, Veerle, Kieron, Paul en Dries Brussel buiten via het park van Tervuren en Vossem*.

U zal gemerkt hebben dat GS Fartlek niet in zijn normale doen was: Schuman? Tervuren? Vossem? Inderdaad de sympathieke Dansaertclub waagde zich op aanstoken van Pascal op onbekend terrein. Ver van het vertrouwde kanaal Willebroek-Walvis-Charleroi.

Naast een demonstratie van zijn kennis van meer pittoreske wegen van Waals-Brabant, was dit voor Pascal ook de gelegenheid om zijn D-bike aka Dirk-bike aka Demolition-bike voor te stellen. Het rijwiel werd gepimpt door Fietsen Dirk (http://www.fietsendirk.com/) uit Drongen** en overgenomen van de illustere Thierry Declercq uit Kerkhove. Thierry is elite zonder contract bij Decock-Sportivo en was in 2011 met 5 zeges “goed op dreef”. Seizoen 2012 is – bij gebrek aan D-bike – heel wat minder…

Tijdens het ritje werd er kwistig in het rond gestrooid met wetenswaardigheden over de streek: de stedenbouwkundige voorschriften van Mélin, Dongelberg als geboorteplaats van Das Kampfschwein, de duikmogelijkheden in de steengroeves van Jodoigne,...

Een minpunt aan Waals-Brabant is dat – ingevolgde de politieke machtsverhoudingen – de maisons du peuple het moeilijk hebben. Bijgevolg zagen we ons verplicht te stoppen in de Spar van Hamme-Mille waar we ons versterkten met Meli honingkoek (326 kcal per 100 gram).

Vervolgens werden we rond 14u30 en een slordige 130km later, keurig afgeleverd aan Schuman.

Dries

*Alwaar we het prachtig bruine café “In ’t Wiel” passeerden. Hier moeten we bij een volgende gelegenheid zeker eens stoppen.

** U zal merken dat het kader van de D-bike verrassend goed gaat bij de GS Fartlek uitrusting. Alsook bij de uitrusting van Aurore Cyclo, Kureghem Sportif en De Dijkstoempers.

graph-theory meets cycling

De grote wiskundige Leonhard Euler, stelde zich ooit de vraag of het mogelijk was om een traject af te leggen doorheen Königsberg (het huidige Kaliningrad) waarbij elke brug precies één maal overgestoken werd.  Een nieuwe discipline binnen de wiskunde was geboren: de "grafen-theorie" of "graph-theory".  Afgelopen weekend vond GS-Fartlek er niets beter op dan een oplossing te zoeken voor een gelijkaardig vraagstuk: hoe kun je de verschillende stroken of segmenten van de trajecten van de 55, 80,155 en 205km van Mons-Chimay-Mons afleggen zonder herhaling...

Ons traject was vanuit wiskundig standpunt geen bevredigende oplossing van het gestelde probleem: er waren een aantal locale cyclische segmenten, zoals dat heet.  Ten bewijze: Mons - Chimay - Mons by GS Fartlek: details

It's Giro-time

In tegenstelling tot zijn generatiegenoot Sean Kelly, won Gianbatista - Gibi - Baronchelli wel degelijk een paar ritten in de Giro.  En zo beland je bij die andere baron: Edouard Baron Merck.  Eddy, voor de vrienden.  Hij won er een stuk of 24.  Er zaten er een paar bij in apocalypitische omstandigheden, vergelijkbaar met de LBL voor wielerliefhebbers van 14 dagen geleden... (de reclame in het begin moet je erbij nemen en je zet best de volumeknop zo snel mogelijk op 0).

GS Fartlek vs. Philippe Gilbert: een case study

Na een heel voorjaar fameus wat kopwerk te doen, was het de beurt aan iemand anders.  En dan komt GS Fartlek natuurlijk uit bij Philippe Gilbert.  Vanzelfsprekend werpt de kenner op: "jamaar, da's niet eerlijk".  Volledig terecht.  Vandaar dat Gilbert dan als voorgift het parcours mocht kiezen.  Kwestie van het toch een beetje in evenwicht te krijgen.

Met z'n tweeën waren ze om deze (Fart)lekkere confrontatie aan te gaan.  Vooraf:

• Fartlekker 1 heeft lang haar en doet doorgaans nooit kopwerk op het vlakke.  Hij heeft daarentegen wel het gabarit dat aanleunt bij dat van Gilbert.
• Fartlekker 2 is een prille veertiger, heeft geen haar en doet doorgaans kopwerk op het vlakke.  Met zijn 88 kg is hij veeleer een klim-olifant dan een klim-geit.

Het traject was niet van de poes.  Gilbert geeft de voorkeur aan hellingen waarvan het maximale hellingspercentage minstens 22% haalt.  Tussen km 4 en 35 werden al onmiddelijk ongeveer 750 hoogtemeters voorgeschoteld.

Fartlekker 1

't Was te verwachten...  Tijdens de nerveuze aanloop was het chaos troef en wachtte hij zijn kansen schoon af.  Vanuit de achtergrond sloeg hij de esbattementen vooraan gaande.  Het cyclisch darwinisme zorgde ervoor dat al na drie hellingen enkel de fitste fietsers vooraan overschoten en algauw zag hij zijn kans schoon om als een duivel uit een doosje naar voor te schieten.  Gedurende het gros van Gilberts trainingsritje fladderde hij rond in de voorwacht. Vanuit de achterhoede was het niet zichtbaar, maar de persfotografen was het niet ontgaan: niet alleen danste onze piccolo samen met Gilbert de Muur van Huy op, maar en plus ging hij een beetje kop gaan doen in de vlakte... De smeerlap!  Gelukkig voor ons, zette la Redoute hem terug met beide voeten op de grond...

Fartlekker 2

Hier lag het anders.  De vraag was niet òf hij zou kunnen aanklampen, maar veeleer: hoe làng hij zou kunnen aanklampen.  Een toertje Bruine Put of een beklimming naar het Lembeekbos resulteert doorgaans in het flirten met een maximale hartslag.  Wat zal dat worden met 15 côtes en murs die zowel in hoogteverschil als in hellingsgraad gemakkelijk het dubbele halen van deze referentiehellingen?  Soms zegt een grafiekje meer dan een paar alinea's...

In het groen zie je de hoogtelijnen (de eerste klim komt overeen met een hoogteverschil van 160m en de klim rond km 16 komt overeen met een hoogteverschil van 100m).  En 180 is de maximale hartslag.  Bij de eerste helling is het al duidelijk dat het niets zal worden (onopgewarmd gedurende 3 minuten in de hoogste zone is sportieve suicide).  Bij de zes bovenstaande hellingen zie je dat het direct neerwaarts gaat met het pieken... De boodschap was duidelijk... doseren en afhaken.  35km pieken om Gilbert op een trainingsritje te kunnen volgen.  Een les in nederigheid...

LBL: 1999 - 2012

voor de vele amateurs van onze generatie is het 13 jaar geleden.  Het zou mooi zijn moest Jurgen VDB Franks voorbeeld volgen.

Gorik, Rudi, Jan, Fabrizio en eventuele andere Fartlekkers: veel plezier morgen.

Bianchi Trofee (Bodegem, Ternat)

Voilà, een deftig en sportief ritje.  Overtrokken hemel, stijve bries, hier en daar een regenbui.  Mooie opkomst: Rudi, Jan, Axel, Veerle, Kieron, Bas, Nest, Koen en Bruno.  Marc stond in voor de organisatie (niet op zijn eentje weliswaar).  Een parcours dat veel gelijkenis vertoonde met één van de ritten van de Linde.

Naar goede gewoonte kwam iedereen afzonderlijk toe nadat elkeen zijn eigen bord leeggeten had.

Bianchi Trophee (Bodegem, Ternat)  at Garmin Connect - Details

PR -RvV: 1 - 0

Afgelopen week was er eentje om in te lijsten. Met als onderschrift: Boonen. Dezelfde protagonisten: Pozzato, Ballan, Chavanel, Terpstra, Van Summeren en de uiteindelijke winnaar, maar een totaal verschillende spanningsopbouw tussen De Ronde en Parijs - Roubaix.

De kunstgrepen zorgden ervoor dat de eerstgenoemde wedstrijd één langgerekte geeuw werd. Internationalisering, weet je wel. Modelleer de Ronde naar het voorbeeld van de Superprestige of de Gazet van Antwerpen Trofee en je krijgt veeleer een sport die de zatlap, de lokale dorpeling of de halfgeïnteresseerde VIP pleziert, dan een evenement dat tot de verbeelding spreekt van de paar miljoenen mensen die niet voldoende geïnteresseerd zijn om ter plaatse braadworst en jenever te drinken. Als er één sport is die je niet als voorbeeld moet nemen om te gaan mondialiseren, is het wel het veldrijden. Iedereen is het erover eens dat het gebrek aan mondialisering de grootste bedreiging is voor die sport.

Maar de kunstgrepen hebben er wel voor gezorgd dat de negatieve aspecten van de mondialisering hun intrede doen: een finish met nauwelijks toeschouwers - op de (VIP)tribune na. En tot slot een koersverloop dat even saai is als Milaan - San Remo. De spanningsopbouw die typerend is aan de aanloop naar elke moeilijke strook in PR of de Oude RvV, was er dit jaar niet bij in de Nieuwe RvV. De consensus onder de favorieten en hun luitenanten om gegroepeerd te blijven en geen folietjes te ondernemen voor de laatste lus was flagrant. En als door een valpartij toch een afscheuring plaats vond, liet de (letterlijk) per ongeluk gevormde kopgroep zich schier opzettelijk terug inlopen.

Een kleine ingreep hier en daar: dat verteert een klassieker nog. En soms zijn die onvermijdelijk. Maar de maakbaarheid van de mens is groter dan de maakbaarheid van een spannende klassieker.

Maar laten we de dingen eerlijk onder ogen zien: net zoals Milaan - San Remo was de Nieuwe Ronde interessant en spannend. Maar dan veeleer beperkt tot het koerseinde: pakweg de laatste vijftien kilometer. En bij de Nieuwe RvV had je - en plus - tussen (de laatste) kilometer 10 en 3 de tijd voor een sanitaire stop, om een koffietje te zetten en om de vaat te doen van het gebak dat je beter niet gekocht had. Bij PR zit je de laatste 100km aan je stoel gekluisterd en dat ondanks een koersverloop dat eigenlijk bijna voorspelbaar is... Value for money, heet zoiets

Roundup (./....)

1 April ligt achter de rug. En daarmee niet alleen het eerste kwartaal van 2012, maar ook het Vlaamse wielerervoorjaar. Akkoord: Parijs-Roubaix, de Scheldeprijs en de Brabantse Pijl volgen nog, maar het zwaartepunt ligt achter de rug.  Het waren mooie wedstrijden, niet in het minst omdat het geen rare kwieten waren die wonnen. 

Tendenzen en vaststellingen van afgelopen winterseizoen

• een zacht winterseizoen.  Op een paar weekends na, prachtig fietsweer gehad.  De conditie heeft tenminste niet de terugval gekend zoals andere jaren.  Getuige daarvan de - naar onze maatstaven - massale deelname aan de twee BRM200s van Aurore Cyclo waar GS Fartlek geen slecht figuur sloeg en een collectieve glansprestatie neerzette.
• Geen (zware) blessures
• Nieuwe sponsor en bijhorende outfit (thx Fred- thx Rudi)
• Veel nieuw volk en vers bloed

En de ambities zijn niet min... 

De horizon ligt voorlopig bij de Arc-en-Ciel (of moet het omgekeerd zijn?  In elk geval: eerste twee weken van juli).  Een voorlopig overzicht van de zwaartepunten voor het komende kwartaal waar we met een mooi ploegje aan moeten deelnemen:

• Mons-Chimay-Mons op dinsdag 1 mei (205km/2600hms)
• Landen-Troisponts-Landen op zaterdag 12 mei (225km/3070hms)
• Parijs-Roubaix op zondag 10 juni (210km/51km kasseien)

Te overwegen:

• zondag 15 april, Rallye des couleurs de l'arc en ciel (120km, wschl. heuvelachtig.  Als mogelijk alternatief voor de Bodegem Classic, Ternat).  Verplaatsing zou per trein moeten gebeuren.  Den amateur rijdt per fiets terug naar Brussel (45km).
• zaterdag 21 april, Luik-Bastenaken-Luik Classic (155km/2600hms.  De 271km/4800hms vermeld ik eigenlijk liever niet.  Dan doe je beter de Marmotte).
• zaterdag 28 april, La Philippe Gilbert (207km/3000???hms)
• zaterdag 19 mei, La Flèche de Wallonie (219km/4031hms)

Feel free to comment!

10/100/1000

Net zoals 21 februari misschien een interessante datum is (zie eerder), is ook 21 maart een interessante datum om een referentieritje vast te leggen. Dit maal niet zozeer omwille van historiek en heroïek, maar veeleer op het vlak van de fysiek. Een referentieritje omdat het uit een tiental hellingen bestaat (9 echte en 2 halve: dat maakt tien), gespreid over 100km en met in totaal een geaccumuleerd positief hoogteverschil van 1000 meter.

hoogte profiel van de 10/100/1000 rit

Een overzicht van de aangedane hellingen (hoogte, lengte, ligging op onderstaande kaart - bij benadering):

	locatie	h	m	km
1	Halle naar Hallerbos, Trompetstraat - Kasteelbrakelsesteenweg	84	2000	18-20
2	Braine-le-Château, Rue Auguste Latour	93	3300	23-25
3	Ittre, Rue du Bardé	89	4800	28-29
4	Monstreux, Chemin d'Arquennes - Chaussée de Monstreux	45	3200	38-39
5	Feluy, Rue des Combattants Français - Chemin du Bois d'Horrues	30	3000	43-44
6	Ronquières, Hellend Vlak (langs rechts omhoog)	58	3000	49-52
7	Ecaussines - Henripont, Rue des Héros	90	4600	57-58
8	Ronquières, Charly des Bois	94	3000	63-65
9	Oisquercq, Rue de Ittre	64	1400	73-74
10	Braine-le-Château, Rue Mathias	77	3600	79-81
11	Dworp, Bruine Put	60	600	88

In het traject hieronder kun je uit- en inzoomen en de afstanden zijn getagd.

View Larger Map

Op zich niet echt zware hellingen natuurlijk, maar als training kan het allemaal wel tellen. Vraag het aan Kieron & Rik. Het traject is duidelijk geïnspireerd door de rit van La Laiterie en door de ritjes van Otto. Het is perfect mogelijk om nog een paar bijkomende hellingen in te lassen!  Het moet mogelijk zijn om met 20km extra misschien aan de 1300 of 1500hms te geraken.

Le Tourniquet Belge

Eén van de traditionele voorjaarsuitstappen wordt georganiseerd door RCTBASILIQUE – KCTBASILIEK. Net zoals ons medialandschap is deze rit ook zwaar onderhevig geweest aan een verregaande vervlakking. 110km stonden er op het menu met amper 350 verticale hoogtemeters te overwinnen. Maar ons geluk kon niet op wanneer duidelijk werd dat deze op het eerste zicht wat flauwe maaltijd geassaisoneerd werd met een pittige wind.

Traditioneel laat het merendeel van de Fartlekkers de antipasto (Ganshoren, veldwegeltjes langs Merchtem, richting Baasvelde) een beetje links liggen. Tot grote ergernis van zij die vinden dat je maar kunt overgaan tot de volgende schotel als de eerste leeggegeten is. De primo piatti (Scheldedijk tot Mariekerke) was succulent met een witte truffel hoog aan het firmanent en de dampkamp die op volle toeren draaide. Rudi, commander in chief, moest ei zo na zijn troepen tot de orde roepen om hen niet te laten vergalopperen.  De zone de ravitaillement van Mariekerke was niet meer dan een pauze om een repasse te krijgen.

Nog steeds in grupetto en met een nog niet verzadigde gretigheid werd de secundo piatto voorgeschoteld. De aanblik van het Schrijn voor Verongelukte Fietsers was het signaal om een kat en muis spel te beginnen tegen de wind. Of was het niet zozeer het Schrijn maar veeleer de wending in het traject: van richting Noordoosten naar Zuidoosten op het ogenblik dat we van de Schelde afsloegen naar het Kanaal Willebroek-Brussel?  Net zoals een emulsiesaus een pareltje is binnen de Franse gastronomie - een scheikundig fenomeen dat pas tot stand komt als alle ingrediënten aan de precieze temperatuur met een gepaste klopper onder elkaar gemengd worden - slaagde Fabrizio erin om een Tourniquet Belge tot stand te laten komen. Der Belgischer Kreisel, ofte de béarnaise van het wielrennen.  Als een dompteur die zijn juveniele leeuwen in bedwang houdt (Pascal, Axel en Bruno kunnen als juveniel gequalificeerd worden in vergelijking tot de meer gerespecteerde anciens).

Concreet: le « tourniquet belge » réunissant un nombre réduit de coureurs qui occupent successivement la tête du groupe pour partager les efforts. Cette formation permet de réaliser des vitesses record. Elle est mise en œuvre dans les courses par équipe. Elle suppose plusieurs conditions:

• un terrain plat, car en montagne la vitesse est réduite et l'effet d'aspiration minime ;
• une très bonne entente entre les coureurs ;
• des coureurs de niveaux techniques comparables ; pour conserver l'homogénéité du groupe, les coureurs les plus en forme restent un peu plus longtemps en tête et ceux plus fatigués restent moins longtemps.

 (schaamteloos gepikt van Wikipedia).

Voor een aantal fartlekkers was het Zennegat dè metafoor om een nakende indigestie af te wenden.  Een espresso, richting Walvis, meer moest dat niet zijn.  Terecht.  Anderen geven de voorkeur aan een formaggio.  Zwaar op de maag met dat draaien en keren en wind die constant van richting draaide.  Als ze niet van linksvooraan kwam, dan kwam ze van rechtsvoor.  Het vals plat tussen Grimbergen en de Ring was de finale digestivo die er misschien net teveel aan was. Daags nadien zorgde die alvast voor een fameuze kater en voor zij die zich bij alle gangen lieten gaan ook nog een indigestie...  Een kater en indigestie voor de benen, welteverstaan.

Schoonheid schuilt in een klein hoekje...

Terwijl de crème de la crème in Italië het voorjaar voorbereidt (het is algemeen geweten dat janetten in Italië bezig zijn en de echte mannen in het Noorden bezig zijn. Tirreno Adriatico vs. Parijs-Nice als allegorie, zo je wilt), zijn er - wij, eenvoudige stervelingen - die het zich getroosten om de (mot)regen te trotseren en content zijn met een berg van 60m denivélé, godbetert. Zij het de Bruine Put (lees: Solheide) of de Bosberg: wat een tsjeef is voor Karel de Gucht, is een Kassei voor de flandrien.

Soit, gezwind richting Bosberg met Zach, Bram en een invité, noopten omstandigheden ons aan de Kesterheide er al toe om schrijlings rechtsomkeert te maken. Met dank aan Garmin durfden we het aan om richting Oetingen te togen alwaar de meest fantastische vergezichten ons verrasten om tenslotte het traditionele Bosbergparcours te vervoegen vlak na den Haas. Zelfs Patrick was waarschijnlijk niet op de hoogte van het bestaan van dergelijke Pajotse schoonheid...

Derhalve: met dank aan de onvoorziene omstandigheden..

The day after...

Onder nostalgici wordt het als best practice beschouwd om de dag na een zware rit de benen los te gooien. De BRM200 van Aurore Cyclo valt onder die noemer. Daarenboven zou nog een tweetal paraat geven op zondagochtend in de Walvis en derhalve moesten de GS Fartlek-kleuren - a fortiori - verdedigd worden. Met loden benen en meer lactaat in het lijf dan goed voor een mens is was de plotse verschijning van Dries dan ook meer dan welkom. De afwezigheid van de overige Fartlekkers zullen we maar schuiven op een opgesoupeerd fietskrediet. Slechts weinigen onder ons slagen er niet in om hun rantsoen fietsuren niet op te gebruiken. Hoedanook, Zach, Gorik en Dries hadden enthousiasme te over. Dries zag zijn gloriemoment gekomen om een nieuw traject ter goedkeuring voor te leggen. Na 15km volgt het drieluik Lakenberg, Bruine Put, Solheide. Vervolgens de kasseien van de Dikke Meers. 3km recupereren en dan de Destelheide op (à verifier). Het is belangrijk om van tijd tot tijd onverbiddelijk naar achteren in een peletonnetje verwezen te worden. Het zet je terug met beide benen op de grond. Langs de 7 Fonteinen eventjes flirten met wat ooit de taalgrens was (maar inmiddels de gewestgrens geworden is) en dan schotelde Dries een strook voor waarvoor Stablinsky zou beginnen twijfelen hebben. Carrefour de l'Arbre lijkt opeens veeleer op de klinkertjes van de Champs d'Elysées.

Soms bestaat er zoiets als gerechtigheid op de fiets. Temidden van de woestenij waardoorheen we dokkerden brak Dries' ketting (curieus hoe Paul hierop zou reageren). Pomp, binnenband, stopgerief en kettingpons: ziedaar de EHBO-kit van de kasseivreter. Sur(e)ly, met drie schakels minder is een Long Haul Fucker nog steeds startklaar.

Nog vlug een industriezone erbij lappen, Ittre, en dan vaststellen dat er zowaar gemeentes zijn in onze contreien waar op zondagochtend zelfs geen cafés meer open zijn. Op 20km de helft van de hoogtemeters over de 210km van de dag voordien..

Er zijn zo van die momenten dat je in je medefietsers je meerdere moet erkennen. En dat het wijselijker is om het kanaal en de wind-mee op te zoeken. The day after was er misschien teveel aan.

BRM 200 Anderlecht - Solre-le-Chateau - Anderlecht

D'r zijn er toch een aantal van GS Fartlek die een beetje ambitie aan de dag leggen. Of het nu een Paris-Roubaix is (begin juni, 210km waarvan 50 op kasseien) of de Arc-en-Ciel (begin juli, 800km, 19000 hms) of nog iets anders (het eerste wat mij te binnen schiet is het ego): enige trainingsarbeid is aangewezen als die ambitie wil gerealiseerd worden. Enter Rudi, Christian, Fabrizio, Jan, Axel, Kieron, Geert en Bruno.

De BRM200 van zaterdag 3 maart 2012 georganiseerd door het Anderlechtse Aurore-Cyclo was dit jaar de eerste externe activiteit waar GS Fartlek het vermocht om middels een collectieve prestatie van zich te laten spreken. Ter herinnering: een B(revet)R(andonneur)M(ondial)200 is een rit van 200km die afgelegd wordt volgens een reglement dat opgelegd wordt door de Audax Club de Paris. Bestaat ook in een 300, 400, 600 en zelfs een 1200-versie.

Na 10km een eerste lekke band zonder dat het peloton zich inhield (en van volgauto's was ook al geen sprake). Vervolgens werd er letterlijk een lijk opgevist. 10km verder werd de eerste coureur met de ambulance afgevoerd (geen idee hoe hij er aan toe is. Een goed herstel is hem toegewenst). Nog eens 10km verder haalde hier en daar een Fartlekker het in zijn gedachten om eventjes kop te doen zonder zich rekenschap te geven van de verwachting dat een randonneurpeletonnetje doorgaans compact blijft - een grupetto in de vlakte behoort in dat milieu tot de geplogendheden.

Hoedanook, een parcours om vingers van af te lekken: Bois de Houssière, Strépy-Branquinho (alwaar men erin slaagde een brug te slaan tussen mode en wafelijzerpolitiek), Canal du Centre, ophaalbruggen uit vervlogen tijden, cafés waar de stil is blijven stiltstaan. De Samber over en dan verder in het stroombekken van de Solre. Dit alles licht glooiend (op het eind stonden ongeveer 1150 hoogtemeters op de teller) . Het keerpunt - Solre-le-Chateau, waar de Solre lijkt te ontspringen - baadde in een zonnetje en de uitbaatster van het café in de schaduw van de kerktoren genoot zichtbaar van de bende 50-jarige adonissen. Een blij weerzien met Rudi en Christian.

Van een peleton schoot op de terugweg niet veel meer over: de renners uit de eerste rit in lijn uit Parijs-Nice 2012 hadden hun inspiratie duidelijk zaterdag opgedaan. Van het plan om er een Long/Slow/Distant trainingsritje van te maken kwam uiteindelijk niets in huis. In plaats van de hartslag niet boven de 160 te laten gaan, is die nooit ònder de 160 gegaan. De lekke band van Jan kon op ongewoon veel solidariteit rekenen. Of was het opportunisme? Het sadistische ommetje (richting Feluy i.p.v. Ronquières) kon er nog net van af - wel een mooie gelegenheid om wat te trichen. Finaal was - naar gewoonte - de chaos compleet: Axel kwam aan in Pede, Kieron zat ook in Anderlecht, Rudi was al een halfuur op de rest aan 't wachten in de Walvis,...

Meer foto's en een uitgebreider verslag bij de sympathieke organisatoren.

360kms of volga in a few days requires you to clean the mud away

L'enfer du Nord mène au paradis...

De Ronde van Vlaanderen werd recent op de UCI-kalender vervangen door het Criterium van de Vlaamse Ardennen. De nood drong zich derhalve op om af te toetsen of Parijs-Roubaix dit jaar wel degelijk nog plaats vindt. Concreet: staat de piste er nog? Voor je het weet komt Wouter V. alweer op de proppen met een dwaling als zou Parijs-Roubaix al jaren geconfronteerd worden met een verkeerde aankomstplaats en beslist hij om de wedstrijd te laten plaatsvinden in een ad-hoc opgerichte wielerpiste in - pakweg - het Heizelstadion (er bevindt zich daar immers geschikte accomodatie, en de fans van U2 hadden er toch ook geen probleem om 62 euro neer te tellen voor een stadion-concert)?

Soit, Dries - kasseivreter bij uitstek - had wel oren naar dat plan en welke datum is beter geschikt om Brussel - Roubaix - Brussel te rijden dan de palindroomdatum 21/02/2012?

Het traject (de GPS verloor zijn pedalen op de terugweg tussen Geraardsbergen en Anderlecht):

View Larger Map

8u30: pannenkoek in de Walvis (dank u, Jimmy)
8u50: lift-off
8u51: shit... Véél te koud... véél te veel wind. De twijfel en de aarzeling slaat al toe. Misschien beter een toertje Bruine Put?
9u50: km 25, Lieferinge. Dries, gij klootzak waarom stuur je ons hier over deze kasseien? Wind op kop, levensgevaarlijk, bergop, ijskoud... Misschien beter toch geen Paris-Roubaix voor Amateurs, begin juni...
10u: km28, einde van de kasseistrook. Dries, je bent een smeerlap. De Muur van Geraardsbergen laten we links liggen...
10u30: Flobecq, here we come. Het traject Ronse - Vloesberg behoort tot het mooiste wat de Vlaamse Ardennen te bieden heeft. De wind heeft hier vrij spel en met een dreigende lucht denk je dat de tijd hier is blijven stilstaan. Chalet Gérard, frituur 't Barakske: you choose. Chalet Gerard is voor het Hoppe Bos wat Chalet Renard betekent voor de Mont Ventoux: ei zo na de op de boomgrens.
11u15: km62, we laten de Kanarieberg rechts liggen. Uitdagende helling! Hier moet Patrick eens oprijden.

View Larger Map
11u30: Ronse, Parel van het Teloorgegane Industriebekken van het Tweestromenland Dender-Schelde. Eén adres: De Chopin, alwaar de spaghetti heet geserveerd wordt en links en rechts heel relatieve begrippen zijn.
12u45: Het moge duidelijk wezen dat de fut er een beetje uit is. Hoedanook, er stroomt weer bloed door de vingers en we vertrekken voor de laatste tronçon van 33km die ons tot Roubaix moet leiden. Russignies en Orroir - waar de bewegwijzering van Kuurne-Brussel-Kuurne al klaar staat voor komende zaterdag en dat we ook kennen als het traject waar de RVV voor Amateurs langskwam na de afdaling van de Knokteberg - liggen op de weg naar de Schelde. Na heel even Avelgem aangedaan te hebben, ligt de Scheldedijk in het verlengde van de windrichting. Puffen en zuchten. Vervolgens Spiere-Helkijn/Espierre-Elchin alwaar het Spierekanaal ons langs Leers over de Franse grens leidt. De meeste waterlopen zijn hier nog bevroren en voor je het weet zit je in het urbanistisch wonder van Noord-Frankrijk: Roubaix.
14u10: Om een lang verhaal kort te maken: de Vélodrome Couvert Stablinsky staat er nog! Meer tijd dan voor een foto en een banaan schiet er niet over. De efemeriden zijn ons niet gunstig gestemd ('t is 14u20 en de zon gaat onder om 18u10 of zo). Gelukkig rijden we Brussel binnen langs het westen: dat geeft ons nog een minuut extra respijt.

14u20: km 102. Tijd voor de terugweg. Hetzelfde traject als in de heenweg. Het lijkt alsof de wind is gaan liggen.
16u05: Een kleine pauze in Chalet Gerard. Ideaal decor voor de betere Vlaamse Fictie op Canvas.

15u50: Geraardsbergen. De korte pijn of de ietsje langere pijn? Het wordt terugrijden over de Bosberg. Pijnlijk, met 160km in de benen. De laatste 40km wordt puffen en zweten. Geen kasseistroken meer, maar op dat ogenblik lijkt het Pajottenland ietsje tè heuvelachtig.
18u20: Anderlecht
18u30: Walvis

Conclusie: de velodroom staat er nog. Dries is een beer. Kuurne-Brussel-Kuurne zal zaterdag gereden worden. It's better to be overdressed when it's cold, than to be under-dressed. Zij die denken dat 25km/u een slakkengangetje is, worden vriendelijk uitgenodigd om volgende keer het voortouw te nemen.

Dat het echte wielerseizoen moge beginnen...

Lift-off...

Afgelopen zondag werd onder een stralende zon maar bij vriestemperatuur het startschot gegeven van het seizoen 2012. Manu keek er halsreikend naar uit.

Winter and Spring 2012

The calendar of Winter & Spring 2012 is almost complete. Check it out!

2012: what's on the menu?

what about Saint Martin Vésubie:

Madone de Fenestre:

or col de Turini: