Arc-en-Ciel 2012, rit 6

Na het succesvol voltooien van de koninginnenrit daags voordien, lijkt de grootste hindernis achter de rug om deze volledige onderneming tot een goed einde te kunnen brengen.  De afsluitende rit zou geen problemen mogen opleveren.  130km, 2600 meter klimmen en 3600 meter dalen.

Maar net in deze situaties neemt het enthousiasme de overhand en vergallopeert een mens zich.  De eerste 8 kilometer gaan aan een rotvaart (vals plat bergaf).  Leuk om eens de 50/11 te kunnen gebruiken.  Op steilere afdalingen lukt dat nooit omdat daar teveel bochten zijn.  Na 15 kilometer en een eerste fameuze kuitenbijter dringt het tot ons door.  De verwondering ("amai, wij zijn hier alleen op kop aan 't rijden") slaat algauw om in een "dedju, wij moeten hier fout gereden zijn".  Rechtsomkeert maken dus en niet kunnen profiteren van peletonnetjes.  De bedoeling was om na een kleine 10 kilometer de westelijke beklimming van de Col de Turini aan te snijden. Dezelfde top die we een paar dagen eerder al aangedaan hadden.  Pracht van een col. In één van de eerste bochten zat Dries in de gracht met een wiel op zijn schoot...  Het velglint... Na twee lekke banden nog later op de dag heeft hij uiteindelijk de bezemwagen moeten opzoeken.  Na zes lekke banden op twee dagen is hij de nieuwe rechtmatige eigenaar van de symbolische wisselbeker BDN (voor buitenproportioneel vaak lekrijden).  Sneuvelen met de streep in zicht, heet zoiets.

Met heel hoge temperaturen voorspeld, was het mooi meegenomen dat de beklimming voor een groot gedeelte in de schaduw van de flank en van de bomen gebeurde.  De 15 kilometer naar de top aan gemiddeld ruim 7% werden aan een matige hartslag gereden, maar toch nog steeds met een mooie stijgsnelheid van 850 meter per uur.  De beteren in het deelnemersveld haalden ruim 1000 meter per uur.  Wat volgde was 35km afdalen in een woest landschap waar niet teveel tekenen van leven te bespeuren waren.  Er moet ooit een beschaving geweest zijn want er waren wegen.  Daar hield het schijnbaar bij op.



Maar bon, onder een moordende zon werden nog twee cols voorgeschoteld (cat. 2).  Aangezien competitiviteit ons totaal vreemd is, namen we nog de gelegenheid te baat om een colaatje bij te tanken op een idylissch terrasje op de Place de l'Abbé Cauvin in Contes.  En met de finnish in zicht komt het ware karakter van de mens naar boven.  Jan's vermoeidheid resulteerde in een dergelijke kwaadheid dat hij zowaar zijn snelste beklimming van de week uit zijn mouw schudde.  En Fabrizio die het echt niet kon laten om nog eens de puntjes op de i te zetten zodat duidelijk werd wie de snelste was.

Bij aankomst werd duidelijk dat we allemaal een zonneslag hadden want we waanden ons in het decor van Barbarella...