L'Enfer du Nord mène au Paradis (the real thing)

La veille

Vrijdag 8 juni: een sterkere bidonhouder en nieuwe pedaaltjes op de fiets.  Bandendruk opnieuw controleren en een laatste ritje om het materiaal te controleren.  Eén advies: de Hertstraat in Beersel.  Beestig.

Zaterdag 9 juni, 's middags: pasta.  's Avonds: pasta (en 't is geen chocopasta). Nerveus voor de zoveelste keer de weersvoorspellingen erop na slaan.  De voorspellingen veranderen en worden steeds beter.  Afwegen welke kledij nodig zal zijn: overschoenen?  Kniestukken of beenstukken? Regenjas of gewoon windstop?  Hoeveel gellekes?  Hoeveel reserve binnenbanden?

Om 00u30 naar de afspraak om met de auto van Brussel naar Roubaix te rijden.  2u00 's ochtends: aankomst in Roubaix.  Er staat een internationaal allegaartje aan te schuiven om met de bus van Roubaix naar de startplaats in Bohain te rijden: Denen, Zweden, Belgen, Nederlanders en zelfs Italianen!  Van slapen is dus alvast niet veel in huis gekomen.  Alsof het parcours nog niet moeilijk genoeg is, word je verondersteld na een nuit blanche te starten... Om 5u10 wordt er al koffie geschonken aan de startplaats.

Koffie om 5u 's ochtends zonder nachtrust

Nog wat formaliteiten aan de start en rond 6u00 zijn er vier Fartlekkers onderweg met een roze ochtendzon in de rug...

Le Matériel

De Zannata Z45 heeft het uitgehouden (op een verloren drinkbus na.  En na de finish moest de sensor van de cadansmeting per se ook nog zijn eigen weg zoeken).  Dries' Long Haul Sucker, Geerts LeMond en zelfs Goriks reguliere Canyon racefiets zijn er zonder kleerscheuren doorgeraakt.  Sterker nog: niet één lekke band was ons deel!  Het kan geen kwaad om hier Roger De Vlaeminck aan te halen: "Ik kan u weinig vertellen over historische valpartijen of legendarische bandbreuken. Ik had te veel klasse, mij overkwam zoiets niet. Tien keer heb ik Parijs-Roubaix zonder één bandbreuk beëindigd" (bron).  M.a.w.: we zijn goed bezig.

Le Cycliste

Hun respectieve payload daarentegen heeft het geweten.   De eerste moeilijk stroken valt het allemaal best nog mee.  Maar gaandeweg stijgt de pijn en daalt de tolerantiedrempel. Je voelt je nieren in je lichaam heen en weer klotsen.  Om er bijna van te kotsen...

Direct na de aankomst, in het malse gras temidden van de velodroom (velonachtmerrie, i.c.), overheerst een bon, we hebben het gedaan, maar nu hoeft het niet meer.

Na aankomst, velodroom van Roubaix.

De legendarische douches van de velodroom

Maar moeten kiezen tussen douchen met Eric Vanderaerden, Roger De Vlaeminck, Walter Godefroot of Eddy Planckaert, mindert de pijn.  

The day after heb je geen gevoel meer in je vingers ("alsof er honder hamers op geslaan hebben" - Gorik).  Polsen die aanvoelen alsof je een acute artrose-aanval hebt gehad en een zitvlak dat liever even geen zadel meer ziet.  Zoals verwacht en verhoopt was de conditie best wel OK.  De voorbereiding had zijn vruchten afgeworpen.  Met zijn vieren zijn we binnen het venster van een kwartier over de meet gekomen, rond 14u30. Minder dan 9 uur na ons vertrek.  Als je ermee rekening houdt dat we bij elke copieuze bevoorrading rustig de tijd genomen hadden, een meer dan mooi resultaat!  Een gemiddelde van ongeveer 28,7 km/u over bijna 210km: niet slecht voor wielertoeristen die nog niet eens twee maal per week de fiets van stal halen.  Bovendien: hoe je het draait of keert, een cross-fiets met bredere banden en minder druk bolt nu eenmaal minder goed.

Le Pavé

Het gaat dus over de kasseien.  Ongeveer 25 stroken.  Een heel apparte sensatie.  Je rijdt over een idyllisch veldweggetje totdat er opeens een vermoeden van kasseien opduikt.  Je versnelt en vervolgens rijd je een tunnel binnen.  Volledige focus op wat zich 10m voor je bevindt en een horzion op nauwelijks 20m van je. Over elke kasseistrook rijd je een denkbeeldige koers: hoe sneller je over kasseien rijdt, des te minder voel je ze.  De pijn van de verzuring is minder groot dan de pijn van de pneumatische drilboren waarin je zadel en je stuur op dat ogenblik getransformeerd zijn.  Maar daarvoor moet je natuurlijk nog over voldoende vermogen beschikken en nog een zeker pijndrempel kunnen verdragen.  Onmogelijk om je stuur stevig vast te grijpen en slechts met de grootste moeite van de wereld kun je remmen of schakelen.  Hier en daar flitst een stuk geschiedenis voorbij: Hushovd valt, Museeuw die lek rijdt in Hem, de windmolen, Museeuw die valt of Boonen die zijn fiets kapot rijdt op Carrefour de l'Arbre, de vlag in het achterwiel van Leif Hoste,...  En het moet gezegd: je flirt met (bijna-) valpartijen: voorwiel dat wegslipt bij het springen van het boordje naar de rug van de kasseien, een voorligger die opeens zijn lijn verlaat, opeens een put van 30cm diep, haakse bochten vol grind die je aan 25km/u neemt omdat je niet meer kon remmen.  Na een klein dozijn stroken was het prijs.  Een dalende bochtige holle weg met kasseien.  Eén fietser in de berm die ons aanmaant om te vertragen.  En na de bocht een grote plas donkerrood stroperig vers bloed.  Links in de berm lag er één - uit wat ooit zijn aangezicht moet geweest zijn - te bloeden, omringd door zijn ploeggenoten.  Gelukkig had hij zijn ploeg-tenue aan, anders konden ze hem niet meer als één van de hunne herkennen.  Hij was nog bij bewustzijn.

Met recht en reden zijn de Trouée d'Arenberg en de Carrefour de l'Arbre de meest te vrezen stroken.  Over de Trouée kun je nauwelijks rijden. Je stuur vasthouden doet al pijn, en - sorry, ik zeg het niet graag - dat zadel is op dat moment echt te klein en véél te hard.  Door het grote aantal toeschouwers in het bos van Arenberg was ik wel genoodzaakt om het betonpadje te volgen dat ernaast aangelegd was (da's een leugen).

Respect, Gorik (goe zot, is beter van toepassing), dat je daarover durft rijden.  Je moet al veel meegemaakt hebben in je leven om daar überhaupt over te willen rijden.  Of je moet héél foute dingen gedaan waarvoor je vrijwillig boete doet.