De knikkers

De Twijfel

Halverwege het jaar wordt om de knikkers gestreden. Hetzij het Belgisch Kampioenschap (zondag 24 juni), hetzij de Tour de France (de week erop) of - voor een aantal onder ons - de Arc-en-Ciel. Het is niet altijd de beste die wint. Neem nu dat Belgisch Kampioenschap. Wie was de beste renner van de laaste twee maanden? Peter Sagan. Wie wint het BK? Niet Sagan, maar Boonen. Maar dat terzijde.

Terug naar de Arc-en-Ciel... De zenuwen spelen op. Genoeg kilometers in de benen? Zijn die 20.000 hoogtemeters echt niet te veel? Genoeg hoogtemeters in de benen? Is er genoeg wintervet afgegaan? Zal er niet teveel gebabbeld worden? Heeft dien anderen niet meer getraind dan ik? Is mijn piek niet achter de rug?).

Er is een sterke parallel tussen alpijns skieën en het echte fietsen. Ze vallen samen in de ruimte maar verschillen ongeveer 6 maanden in de tijd. De Col de l'Iseran (Val d'Isère), l'Alpe d'Huez, Markstein (niet zo ver van de Schlucht en de Platzerwaezel): ze mogen er wezen tijdens de winter, maar evenzeer tijdens de zomer. Op kerstdag 2010 lag er ongeveer 70cm sneeuw in de Hoge Venen. Het was bijna hallucinant om in Lierneux, in de schaduw van de Baraque Fraiture, een paar rode pistes te kunnen afskieën. Alpijns skieën in de Ardennen: soms kan het. Isola2000 was tot op heden niet aan mij besteed. Komende week zullen we er een paar keer langs rijden. Kijken wat dat geeft in de zomer en misschien eens in de winter terugkeren.

Spartelen in de Ardennen

In een laatste stuiptrekking proberen we nog amechtig (Michel Wuyts is de enige ter wereld die dat woord de afgelopen 10 jaar gebruikt heeft, en dus mag dat in een wielercontext niet ontbreken) een paar duizend hoogtemeters erdoor te jagen. Nog wat aan hoge hartslag rijden. Echt veel zoden zal dat weliswaar niet meer aan de dijk brengen. Een Stockeutje, een côtelette de Wanne, côtelette Saint Roch of de Colette de Haussire: 't is eerder om onszelf wat moed in te pompen. Want wat leert een dergelijke rit? Dat je hier en daar wat kracht kunt ontwikkelen, zolang het niet langer dan 5 minuten duurt (Stockeu). En wanneer de inspanning dan toch 15 minuten duurt is je geleverde vermogen al bijna een kwart lager (Haussire). La Philippe Gilbert toonde aan dat als je éénmaal in het rood gaat, je dat nadien dubbel en dik terugbetaalt. Anderzijds toch een geruststellend gedachte dat je als amateur toch gedurende 7 uur gemiddeld 200 watt kunt produceren - dank u, Strava. Leerijk, leuk en mooi, die Sébastien Rosseler van afgelopen weekend in Lierneux. Met dank aan Farbizio, Otto, Dries en de organisatie van Lienne Cyclo. Inderdaad: skieën en fietsen, één strijd.

Lagere Wiskunde

Neem nu een doorsnee rit van de Arc-en-Ciel. Die is ongeveer 135km lang en telt ongeveer 3350 hoogtemeters. Elke rit is ongeveer 40% klimmen, 40% dalen en 20% vlak. De 3350 hoogtemeters moeten dus overwonnen worden over een afstand van 54km hetgeen een gemiddeld hellingspercentage betekent van ongeveer 6%. M.a.w.: 13 keer een Col de Haussire afleggen... De Ventoux deed ik ooit aan een VAM (da's het enige van Dr. Ferrari dat ik gebruik) van 750Vm/h. Vijf uur zou dus haalbaar moeten zijn om die 3350 hoogtemeters af te leggen. Die 54km dalen leg je af in een uur, net zoals 27km vlak. Onderweg stop je in totaal een klein uurtje en je gemiddelde rit duurt dus ongeveer 8 uur. Als je 's ochtends vertrekt rond 9u, dan zit je dus met een probleem: je haalt slechts ternauwernood de arrivé van de rit uit de Tour... Dju.

Verleden jaar haalden we gemiddeld 21km/u. Dit jaar is zwaarder wegens meer hoogtemeters. Tenzij de uitgangspunten achteraf gezien fout zouden zijn of er een berekingsfout in zit, zal die 21km/u dus moeilijk haalbaar zijn. Interessant huiswerk.