Verstand op nul, en direct 1250m (hoogtemeters natuurlijk) klimmen. Zo eenvoudig is het soms. Niet eens 2km hadden we om de benen op te warmen alvorens de Col de Sampeyre aan te vatten. Die was dan ook meteen het voornaamste obstakel van de dag. De col op zich was nog te doen. Een beetje schaduw terwijl de weg zich door het bos heen slingert, maximaal 8 of 9% over 15km en - éénmaal boven de boomgrens - prachtig uitzicht. Maar andermaal een erbarmelijk wegdek.
Deze keer was het perspectief op het peloton anders: de hele tijd aan het staartje bengelen. Bij de ene treedt uitputting sneller op dan bij de andere. En "hoe steiler het wordt, te meer je de kilo's voelt". De afdaling van de Col de Sampeyre was prachtig - smalle weggetjes maar gevaarlijk - en duurde meer dan 40km (vals plat aflopen in de vallei).
Na 75km volgde nog een kleiner colletje (in vergelijking met de eerste) waarvan de laatste 3km tussen de 11 en 13%. Net te veel om de 34 X 30 nog elegant rond te krijgen. Harken dus. En vaststellen dat het vat leeg is. De laatste 15km opnieuw de vallei naar Sampeyre inrijden aan een steigingspercentage van 2,5%. Ondanks een stevige bries in de rug was het confronterend zwaar... En we zijn nog maar halfweg. En het zwaarste moet nog komen...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.