Arc-en-Ciel 2017, etappe 1: Pralongo - Pralongo.

Wat een ravage de hitte niet aanrichten kan. Nogal wat carrosserieën hebben deze eerste dag een fameuze kras opgelopen. Er werd gekotst, bijna flauwgevallen, fout gereden. Afstand (140km), hoogtemeters (2100 D+), noch het tempo (NP ≈ 3 W/kg over 5 uur) deden het merendeel van GS Fartlek de das om. Wel de verzengende hitte die vanaf 12u de tarmac ei zo no deed smelten.

Cardiac drift dus. Met een hartslag die ergens tussen de 10 en 20 slagen hoger ligt dan normaal het geval is. En daarenboven veel moeilijker zakt dan in Belgische omstandigheden.

’t Was anders wel mooi fietsen. 3 langere hellingen van 200-300 hoogtemeters en voorts een half dozijn kortere kuitenbijters met een uitschieter die eventjes flirtte met de 25 procent. Wijnvelden alom (Barolo was wellicht de bekendste AOC) en te weinig bossen om voor wat koelte te zorgen. Mooie dorpjes die boven vanop steile flanken de valleien overschaduwden (bij manier van spreken - in de zomer alvast niet. Misschien in de winter wel). Kortom, de streek rond Turijn en bij uitbreiding Piemonte heeft wel wat te bieden voor een fietser die meer dan een vals plat aandurft. Het bij momenten drukke autoverkeer moet je erbij nemen.

De Fartlek-delegatie in deze editie van de Arc-en-Ciel is groter dan in het verleden. Negen deelnemers op ruim 40 is du jamais vu. Net genoeg om een ploeg in een Grote Ronde te vormen. Op de eerste helling trok de delegatie het peloton dan ook vanzelfsprekend Team Sky-gewijs op een lint. Aan een tempo dat achteraf gezien natuurlijk veel te hoog bleek te zijn: eerste lange klim was aan 310W, tweede lange klim was nog niet eens aan 300W en bij de derde lange klim (die pakweg aan 260W afgehaspeld werd), schoten er nog 2 of 3 over (wattages gelden voor een fietser van 85kg). Bij de arrivé bleek dus dat de knechten allemaal opgesoupeerd waren.

Curieus hoe de moraal morgen zal zijn… Dan begint het serieuze werk.