AeC 2017, Etappe 2: Pralongo - Sampeyre over de Montoso

De start van de tweede rit was een beetje onrustwekkend. Opnieuw warm. Op papier leek het een haalbare etappe: 151km, waarvan de eerste 60km vlak, met één vieze klim halverwege en op het eind twee obstakels. Dat resulteerde in een mooi hoogteprofiel.

Een pelotonnetje van een 20-tal personen legde het eerste vlakke stuk van 60km zonder grote inspanning af aan 34km/u. Opnieuw behoorlijk drukke wegen. In de Po-vlakte is dit waarschijnlijk onoverkomelijk. Bij het naderen van de bevoorrading doemden de eerste Alpentoppen behoorlijk dreigend op. Indrukwekkend.

Na een snelle en hectische bevoorrading onmiddellijk een golvend parcours tot de pijlen ons opeens een onooglijk klein steegje in stuurden. En dan...

Naar Montoso. 9km aan 9%. De eerste 3 aan misschien 6% en de laatste 3 ter compensatie aan 12 of 13%. Nog een geluk dat er wat schaduw was op een groot stuk van de klim. Maar het was harken. Het was geen zicht. Een prijs voor elegantie was niet voor ons weggelegd. Retoré junior fladderde weliswaar naar boven, maar voor de rest was het een calvarie. De afdaling was geen pretje. Gevaarlijk slecht wegdek.

Soit, stikkapot en nauwelijks duizend meter geklommen. 20km in de vlakte brachten ons tot de laatste bevoorrading waar we nog net konden aanklampen bij de sterkste fietsers van het peloton. Die bevoorrading lag aan de voet van een klimmetje van misschien maar 300 hoogtemeters aan een percentage waarop nog kon gefietst worden (7,5%). Maar dat was zonder rekening te houden met de hitte. Windstil, geen schaduw en gloeiend asfalt. 36° zou nog te doen moeten zijn, maar de hartslag was het daar niet mee eens. Andermaal een smerige afdaling en dan een laatste lijdensweg van 20km in de vallei naar Sampeyre. Stroomopwaarts, dus aan gemiddeld ongeveer 3%. Het deed ons denken aan de terugweg stroomopwaarts langs de Vésubie naar Saint-Martin-Vésubie (Arc-en-Ciel 2014?).

Een op papier niet zo zware rit bleek ongemeen zwaar te zijn. Niet de mederijders, het parcours of de wind waren de schuldigen, maar de zon. Rit drie opnieuw van datte...