Arc-en-Ciel 2014 - Etappe 2: Béziers - Castres (Hérault, Tarn)

Geen al te stramme benen en stralend weer deze ochtend. Het leek aangewezen om het vandaag wat rustiger aan te doen dan gisteren. Tijd om terug die carbon wielen (en bijhorende remblokjes) op te leggen was er niet. Jammer. De eerste 9km waren hetzelfde als gisteren en opnieuw moesten we de Montagne Noir in, deze keer om erover te rijden. Vandaag stonden ook voor het eerst een paar echt cols op het programma. Niet echt hoog: best vergelijkbaar met een paar hellingen in de Vogezen.

Aanvankelijk was er een groepje met een renner of zeven dat zich afscheidde. Tot aan de eerst bevoorrading bleef die groep samen. De eerste helling na die bevoorrading moesten er een stuk of drie afhaken. Pittig dingetje, was dat. Deze editie zijn er drie sterke gasten die aan elkaar gewaagd zijn. Eén van die drie moest al vrij snel afhaken met technische problemen (is er één goede reden om hier met tubes te rijden?) en zo bevond ik mij met die twee andere goeie renners op kop. Daar ging mijn voornemen om mij te sparen. Gelukkig leken ze zich vandaag in te houden. De 450m klimmen na Labastide-Rouairoux deden toch pijn. Vooral omdat het een onregelmatige klim was met slecht wegdek. Hilarisch om daar de KOM te pakken. Bij nader inzien waren er nog maar 7 tijden neergezet. Dat verklaart veel.

Ook al waren mijn metgezellen de betere rijders, één van die twee nam wat te veel risico in de afdalingen en miste een haarspeldbocht. Een lelijke val waar hij gelukkig met wat schrammen van af kwam. Zijn helm ving de slag op zijn hoofd op. De laatste 50km waren voornamelijk afdalen of vals plat op 3 lelijke bulten in de laatste 10km na. In redelijke omstandigheden de meet gehaald. En hetzelfde geldt voor de drie overige Volga-renners (modulo lekke band en transitoire problemen). Het was goed.

De Tour is gestart in Engeland, subiet speelt België tegen Argentinië en morgen wordt slecht weer voorspeld. Morgen zal de wereld er weer anders uit zien.