Houffalize in Toscane
Gisterenavond hadden we al in de verte een bevestiging gekregen van het vermoeden dat het hier kan onweren. Vandaag zaten we er midden in. Gietende regen maar niet te koud. Het maakte de talrijke steile afdalingen nog gevaarlijker dan dat ze bij droog weer zijn.
Het was een soort van Ardennenetappe. Het hoogste punt lag rond de 600m en het laagste rond de 150. En voor de rest veel kleine wegeltjes met percentages in het genre van La Redoute, Côte de Chambralles, Roche à Frêsnes, de Stockeu en de Triple Mur de Monty. In totaal 2800 hoogtemeters over 125km. In de Ardennen moet je al heksentoeren uithalen om zoveel hoogtemeters te kunnen concentreren op zulk een korte afstand omdat je onvermijdelijk een paar keer door de valei zou moeten rijden. Maar er zijn natuurlijk ook verschillen: de dorpen hier zijn onwaarschijnlijk knap en zien er waarschijnlijk nog krak hetzelfde uit als een paar eeuwen geleden.
De prestaties
Net zoals de eerste dag kon ik strijden voor de tweede plaats. Maar dit keer van langs achter te beginnen. Alle energie is weg en het is zoeken naar elk beetje vermogen. Gewoon al de hartslag boven de 130 krijgen vergt veel moeite, daar waar het anders niet veel gevraagd is om tot hartslag 166 te gaan (ongeveer mijn omslagpunt). Het vermogen bij hartslag 130 ligt natuurlijk een pak lager dan dat bij hartslag 166. Op hellingen van 15% is dat behoorlijk problematisch. Dat je je hartslag niet meer omhoog krijgt wijst op grote vermoeidheid. Normaal gezien moet je dan pakweg een week rusten om terug op je normale peil te geraken. Hier lukt dat natuurlijk niet. Het wordt afzien, de komende drie dagen.
Dries en Geert manifesteren zich intussen als volleerde ronderenners. Dries is goed hersteld van zijn dreuntje van gisteren en bij Geert is er nog een schepje energie bijgekomen. Het was lang geleden dat ik zo lang hun achterwiel gezien had...
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.