Haute Route, dag 3: Val d'Isère - Serre Chevalier via Col d'Iseran, Col du Mont Cenis en Col d'Echelles

Na twee zware ritten om 4u30 moeten opstaan is niet vanzelfsprekend. Koffers pakken en het eeuwige getwijfel: mouwstukken? Regenjas? Beenstukken? Welk onderhemd? Tijdens de briefing, daags voordien, werden we gewaarschuwd dat het koud zou zijn. 5u15: Ontbijt. 6u: Bus naar Val d'Isère (fietsen stonden er in een bewaakte garage). 7u: Startschot. Niksmendalle geneutraliseerde start, direct de Col de l'Iseran op (in de buurt van de bron van de Isère). Het was een graad of 5 en bij de klim van 1850 meter naar 2700 en een chic zakte de temperatuur nog een pak lager (volgens sommigen zou het er -2 geweest zijn. Zie http://www.strava.com/activities/76172000). De col kende ik al, maar dan enkel en alleen van wanneer er sneeuw lag. Met koude benen vertrekken en direct zware wattages trappen ligt me blijkbaar niet zo goed. Of toch minder goed dat nogal wat medefietsers. Met moeite ging mijn hartslag boven de 135. Uiteindelijk bleek mijn wattage in de buurt te liggen van de wattages van de dagen voordien, maar dan bij een lagere hartslag, ondanks het feit dat er boven de 2000 meter al gevoelig minder zuurstof in de lucht hangt. Hoedanook, ik had het gevoel dat er een hoop renners mij voorbijgereden waren in de klim. De vergezichten boven de boomgrens lijken mij altijd mooier (misschien omdat er minder bomen in de weg staan?). De afdaling van de Iseran richting Bonneval-sur-Arc was andermaal een kunstwerk om in te lijsten. Andermaal pure fun na het afzien in de klim (hoewel: als je 25-30 slagen onder je reguliere overslagpols rijdt, kun je moeilijk beweren dat je veel afziet).

Na Bonneval-sur-Arc een heerlijk afdalend vals plat waar ik terug een hoop tijd en plaatsen kon goedmaken. Natuurlijk was dat volledig in strijd met mijn aanvankelijk plan om te recupereren in de valleien en mijn krachten te sparen. De hartslag en het vermogen lag daar even hoog als in de klim naar de Iseran. Maar wat doet het deugd om vast te stellen dat je toch ergens goed in bent op de fiets: het twintigtal renners dat ik opgeraapt had, hadden zich allemaal in mijn wiel genesteld en aan de voet van de volgende klim waar ik snel duidelijk maakte dat ze nu maar zelf hun plan moesten trekken, konden er toch een hoop complimentjes af. "Thanks, big fella", "Great pull, big boy". Dat leert dat het merendeel Engelstalig was en dat de klimmers doorgaans een pak kleiner uitvallen dan ik.

In elk geval, de Col du Mont Cenis. Mooie vallei en een klim die deed denken aan de Col des Saisies: brede tweevaksbaan waardoor je geen goed zicht hebt op de hellingsgraad. Ook niet bijster tot de verbeelding sprekend. Totdat je in de buurt komt van het stuwmeer bovenaan. De col is eigenlijk een vallei van een kilometer of 4 die op en af gaat. Er stond een sterke wind die niet echt hielp. Vóór mij waren her en der groepjes renners te zien waar ik niet zomaar in 1, 2, 3 naar kon toerijden. Maar dat was buiten een motard gerekend. Die komt links van mij rijden (wind kwam van links) en zegt: "allez, viens. On va les attraper". Zonder veel overblijvende explosiviteit in de benen heb ik toch mijn kas moeten leegeten om een paar renners op te rapen (in de buurt van http://www.strava.com/activities/76501437#z9868|9968). Wat volgde was misschien de leukste afdaling die ik al gereden heb. Na het stuwmeer met aarden dam aan de Col du Mont Cenis ben je vrijwel direct in Italië. Na een paar ongemeen mooie haarspeldbochten ligt daar opeens biljartvlakke macadam. 20km op een roetsjbaan van 6 - 7%. Een aanrader. Omhoog rijden zou ik afraden. Maar deze afdaling moet je ooit eens gedaan hebben. Doe niet zoals die ene fietser die in een scherpe bocht onder de vangrail terecht gekomen was. Ambulances en heel de santeboetiek. Naar verluidt heeft ook deze gast de rit kunnen uitrijden. Aangezicht fameus toegetakeld een geen vlees meer op zijn knokels. Voorband (tube) was in die scherpe bocht van zijn (full-carbon) wiel gelopen...

Italië dus. Na die prachtige afdaling ben je in Susa. De Italianen moeten gedacht hebben dat er één of andere belangrijke koers voorbijkwam. Straten afgezet, carabinieri alom en juichende mensen langs de straten. Alle renners waren nog in winterkledij maar beneden in Susa voelde het aan alsof het 30° was. Tientallen renners stonden langs de kant zich half uit te kleden. Gelukkig slaagde ik erin om al fietsend mijn beenstukken, windjack en andere attributen uit te spelen. Dat heeft mij een hoop tijd bespaard. Wat volgde was een klim van 3de categorie of zo en vervolgens een oneindig lang lijkende vallei die als een vals plat omhoog liep. Na Susa was ik een sterke groep terechtgekomen van een stuk of 12 man. Maar die klim (6% of zo?) was te stijl voor mij om hen te kunnen volgen. Tant pis. Eventjes op eigen tempo die klim opgereden en dan werd ik vlak voor de top opgeraapt door een volgend groepje. Daar heb ik mij wel gespaard. Na een kilometer of 30 kwamen we aan de voet van de Col d'Echelles, vlak voor de grens met Frankrijk. Een minder gekende col die sterk deed denken aan een Vogezencol (vraag me niet waarom). Aan de voet van de Col d'Echelles gestopt aan de bevoorrading om wat krachten op te doen en wat uit te rusten. Daar zijn nogal wat mensen mij voorbijgereden. De klim zelf dan: prachtige haarspeldbochten, smal, weinig auto's, een paar gevaarlijk tunneltjes, een mini-stuwmeertje en boven een valleitje van een paar kilometer waar tientallen families gezellig zaten te picknicken. Op de top opnieuw een bevoorrading waar ik even een cola of drie gedronken heb. Aan de overkant van de col een volledig ander uitzicht: dor en open velden. Leuke afdaling met een goed wegdek. Andermaal. Het eerste stuk van die afdaling een paar man kunnen oprapen en dan een vals plat dat afdaalt naar Briançon. Opnieuw kon ik mijn kwaliteiten van barroudeur bovenhalen en een half regiment fietsers oprapen. Het was in dit stuk (in een aflopende vallei dus) dat ik de zwaarste inspanning van de dag leverde. De straten van Briançon waren in slechte staat (was meer een Paris-Roubaix), maar dat deerde mij minder dan de rest. De laatste kilometers waren en plus ferm wind tegen. Niemand maakte aanstalten om over te nemen. Ik rijd niet echt voor het klassement en dat deerde mij dus aanvankelijk niet. Ik wou de ouderdomsdeken van de Haute Route (een pluimgewicht van 70 jaar) eigenlijk laten voorgaan omdat die zo sympathiek was, maar toen maakte ik mij de bedenking dat er wellicht één of andere pipo zou zitten tussen het dozijn nog overblijvende wieltjeszuigers. Op een kilometer van de streep ben ik dan maar van op kop aangegaan en de rest een tiental seconden aangesmeerd. Plezant...

Gemiddelde hartslag 131, snelheid net geen 26km/u en Normalized Power ongeveer 244 Watt. Zelfs Johnny Hoogerland zou er blij mee geweest zijn.