Haute Route, dag 6: Barcelonnette - Auron

Na de tijdrit en de massage voelden de benen vederlicht aan. Een vreemde gewaarwording. Bovendien was mijn rangschikking beter dan ik gehoopt had. De ambitie was aanvankelijk om de zeven dagen te kunnen uit rijden, maar nu vertoefde ik in de eerste helft van het klassement. 189ste bij de mannen na de tijdrit (op een beetje minder dan 500 mannelijke deelnemers). Dan begin je te dromen van een plaats in het eindklassement.

Het traject van dag 6 had ik altijd een beetje argwanend bekeken. Op papier zou het ongeveer 150km zijn met 3800 hoogtemeters. Direct beginnen met de Col de Cayolle, gevolgd door de beklimming naar Valberg, een klein stukje klimmen naar de Col de Couillole en vervolgens bijna 40km klimmen. 30km over een vals plat aan bijna 3% en tot slot ongeveer 6km naar het skistation Auron. Eigenlijk lag de eindhalte aan de voet van de andere kant van de Cîme de Bonnette van daags voordien.

Andermaal voor dag en dauw opgestaan om uitgebreid te ontbijten, valiezen te pakken en rond 7u te vertrekken naar de voet van de Cayolle. Terug veel kouder dan goed is voor een fietser die een groot deel overdag in de warmte moet klimmen. De politionele overheid had overigens een verbod uitgevaardigd om een wedstrijd te houden over de afdaling van de Cayolle en de Couillole. Dat maakte het nogal ingewikkeld voor de tijdopnames, maar de organisatie was er mooi in geslaagd om de wedstrijd over die segmenten op een correcte manier te neutraliseren. Samen met de klimtijdrit kwam dit de zuivere klimmers goed uit. En mij kwam het minder goed uit. In vergelijking met de lichtgewichten daal ik veel sneller en efficiënter af. Tijdens de hele week kwam ik natuurlijk niet één keer in aanmerking om op een Strava-segment een goede tijd neer te zetten. Behalve dan in de lange afdaling van de Mont-Cenis naar Susa (de afdaling uit rit 4 van 25km). Daar had ik aanvanklijk de 10de tijd op meer dan 150, zonder significant te moeten bijtrappen.

Hoedanook, twee grote peletonnen moesten samensmelten aan de voet van de Col de Cayolle, vlak voor de tijdopname. Niet iedereen kon namelijk gehuisvest worden in Pra Loup. Een groot aantal renners had zijn slaapplaats in Sauze of in Barcelonnette. De groep uit Pra Loup liet wat op zich wachten. In de kou was dat geen pretje. En dus was het met koude benen beginnen aan 25 kilometer klimmen. Van 1200m naar 2300m hoogte. Aanvankelijk rijd je langs een klein riviertje door een gorge. Vervolgens wordt de vallei wat breder, steek je het riviertje over, een paar haarspeldbochten en je bent boven de boomgrens. Terug dezelfde landschappen als op de Iseran of op weg naar de Bonnette. Het eerste stuk van de col is niet zo steil en er werd fameus doorgevlamd. Eventjes ben ik met een aantal snellere rijders meegereden. Op de minder steil stukken durf ik aanklampen omdat je dan tenminste toch een beetje profijt kunt halen uit het feit dat je uit de wind gezet wordt. Na een paar minuten leek het me wijselijker om de hartslag te laten zakken van 150 naar de vooropgestelde 140. Met 260 watt tegen hartslag 140 was ik uiteindelijk wel tevreden over mijn beklimming, ook al bleef ik onder een VAM van 800m/h. Vlak voor de col was een grote zwarte hond een schapenkarkas aan het oppeuzelen. De wolven zouden in deze streek bruin zijn.

De geneutraliseerde afdaling had een redelijk goed wegdek. Het gaf ons de mogelijkheid om te genieten van de omgeving. Het is hier dat de Var ontspringt. De Var die naast het vliegveld van Nice in de zee uitmondt. Her en der deelnemers die stopten om foto's te nemen. Vanaf Saint-Martin-d'Entraunes werd de neutralisatie opgehoffen en was het terug actie. De bedding van de Var wordt alsmaar breder en het was het moment om wat achterstand op lichtgewichtjes goed te maken. In Guillaumes was het gedaan met de pret en mochten we uit de dorre valei van de Var opnieuw klimmen naar een skistation. De beklimming naar Valberg slingert zich over 12km aan 7% omhoog. Een groot stuk fietste ik in het gezelschap van een Canadese die erop stond op haar grote plateau naar boven te rijden. OK, ze woog maar 47kg of zo, maar toch... Ze taterde er ietsje teveel op los en het leek me wijselijker om haar dan maar achter te laten. Vlak voor de top haalde ze me weer in en zag ik haar niet meer terug. Valberg heeft wel charmes en het zou er tijdens de zomer best wel aangenaam vertoeven kunnen zijn. Na de drukte van het centrum - waar we eigenlijk best wat faciliteiten kregen onder de vorm van politie-agenten en seingevers die onze een vrije doorgang verleenden - volgde een geleidelijke afdaling naar het miniscule Beuil. Het jaar voordien waren we daar met een grote Fartlek delegatie doorheen gereden, komend van de Col de Couillole en verder rijdend naar de Gorges de Cians. Nog verleden jaar reed de Haute Route doorheen die prachtige gorges en was er een dode te betreuren. Een gast van een jaar of 40. Toch riscant, dat fietsen in de bergen.

Maar dit keer ging het dus in omgekeerde richting: een flauwe beklimming van Beuil naar de Couillole en toen volgde niet de leukste maar misschien wel de mooiste (en gevaarlijkste) afdaling met smalle wegen, slecht wegdek, muurtjes van 40cm waarachter een gapende diepte van een paar 100m lag, rode rotswanden (neen, niet van het bloed) en smalle tunneltjes waaruit opeens mobilhomes reden... Volledig begrijpelijk dat de tijdsopname voor deze afdaling gestopt was. In één van de bochten zwiepte mijn achterwiel volledig weg. Bizar dat ik geen grote spike in mijn hartslag terugvind in die afdaling. Na ongeveer 16km afdalen volgde het stuk dat mij wat schrik inboezemde. 25km Aan gemiddeld 2%. En dat kruipt in de kleren. Her en der stukjes aan 3-4% en daar moet je fameus uit je pijp komen om te kunnen aanpikken bij de betere rouleurs. En die waren er dus ook, ginder in de bergen. Natuurlijk ook wat profiteurs die komedie aan het spelen waren. Na dat lang vals plat (stroomopwaarts de vallei van de Tinée, zijrivier van de Var, die in de buurt van de Bonnette ontspringt) begint de uiteindelijke beklimming naar Auron. Daar was het tijd om de rest van het groepje te laten gaan en op eigen tempo de finale klim van 8km aan te vatten. Een klim die sterk lijkt op die naar Pra Loup, overigens. Het vet was hier volledig van de soep.

Op eigen tempo over de meet gebold. 6 uur in het zadel. Opnieuw hartslag van ongeveer 127, aan 75% intensiteit. Lijkt een goed getal. Een TSS van ongeveer 340 is behoorlijk veel, maar de fatigue liet zich maar beperkt voelen, ook al zou ik volgens de literatuur compleet kapot moeten zitten.