Haute Route, dag 7: Auron - Nice

Na de aankomst in Auron (dag 6) liet ik mijn fiets onder handen nemen door de mensen van de Service Course van Mavic. Her en daar wat vreemd geluid dat uiteindelijk te wijten was aan te weinig spanning op de spaken van mijn achterwiel.

De organisatie wist ons tijdens de dagelijkse briefing te zeggen dat de laatste rit gevoelig moest gewijzigd worden. Door de grote kans op zware onweders mocht de Col Saint-Martin niet in wedstrijd afgedaald worden en moest het peleton voor 13h Nice binnenrijden. De laatste 30km van de Col de Vence naar Nice gingen overigens sowieso in konvooi afgelegd worden. Het einde van de tijdsopname was gepland op de top van de Col de Vence. Vandaar de beslissing om niet langs de Col Saint-Martin te rijden maar gewoon de vallei van de Var te volgen en niet door te steken naar de vallei van de Vésubie.

De wekker liep een laatste keer om 4u45 af. Andermaal zo vroeg omdat we eerder dan gepland moesten arriveren in Nice. Aan een soort slakkengangetje reden we de hele vallei van de Tinée af tot aan de Var (ongeveer 70km om ruim 1000m te zakken) in een half dozijn konvooien geëscorteerd door telkens 3 motards. Mijn streven was om in deze laatste korte etappe mijn plaats in de top 200 veilig te stellen (ik vertrok als 188ste man op een kleine 500. Misschien waren het er al maar 450 meer).

Vlak voor de start van de tijdsopname was het een nerveuze bedoening van overkledij uitspelen, banaan eten, plaspauze, enz.

Wat volgde was best wel spannend. Peletonnetjes werden gevormd en raasden aan een sneltreinvaart voorbij. Komt ervan als er geen selectie gebeurt voor de laatste helling. Het lukte me om aan te pikken bij een treintje en zo de eerste kilometers van de lange klim naar de Col de Vence (via Courseguoules) aan te vatten. Niet echt een steile klim maar toch 40km om 1000 hoogtemeters te overwinnen terwijl her en der een klein stuk afdaling voor wat recuperatie zou moeten kunnen zorgen. Na een paar kilometer werd ik gewaar dat mijn achterwiel sleepte en kon ik niet anders dan halt houden om mijn wiel te rechten. Bij de revisie daags voordien hadden de Mavic-mannen mijn wiel uit zijn center getrokken door de spaken langs één kant allemaal harder aan te spannen. Daardoor werd de velg naast het denkbeeldige vlak getrokken dat je fiets van voor naar achter in twee symmetrische delen snijdt. Gevloek alom natuurlijk. Het lukte om het wiel wat te corrigeren en opnieuw te vertrekken, maar van zodra je harder trapte, sleepte het wiel weer. Na een paar keer stoppen, een paar honderd keer vloeken en honderden renners te hebben zien passeren gaf ik er de brui aan. Die top-200 stand kon ik op mijn buik schrijven. Ruim 10' verloren door te moeten stoppen en nog een hoop tijd en posities verloren doordat ik niet kon doorrijden. En dus ging ik aan een slakkengangetje verder in het gezelschap van de staart van het peleton. Mannen die duidelijk meer afzagen dan ik. Niet het gezelschap waar ik hoorde te rijden.

Van de Col de Vence moest nog een 30 of 40 km in escorte afgelegd worden naar de Promenade des Anglais in Nice. Verzamelen gebeurde in Vence. De weg van de Col de Vence naar Vence is een mooie afdaling op perfecte macadam. Toch behoorlijk steil (8%) en dit is eigenlijk het stuk waarover men het doorgaans heeft als het over de Col de Vence gaat. Het hoogteverschil is hier overigens geen 1000m, maar eerder 500 of 600m. De laatste paar kilometer over de Promenade des Anglais waren wel genietbaar, met de zonnekloppers en de Middellandse Zee rechts van ons.

Euforie alom bij de finishers. Het was dan ook wel een beetje een opgepepte bedoening waar je met superlatieven, emo-show en macho-gedrag om de oren geslingerd werd. Epic, heroic, highest, toughest,...

Get real, als je 't mij vraagt. Het was mooi, het was niet van de poes, maar zo erg was het nu ook weer allemaal niet hé. Onmenselijk kun je deze Haute Route niet noemen. Goed trainen. Gewicht verliezen, doseren en het moet lukken. De tijdslimieten waren - achteraf gezien - heel menselijk. De Arc-en-Ciel is een vergelijkbare prestatie. Bij de Haute Route ligt de nadruk evenwel op lange cols: elke dag zat er wel minstens één col tussen van 20km. Voor gewone sportieve stervelingen is dat een ononderbroken inspanning van anderhalf uur. Soms tweemaal per dag. Als je deftig kunt dalen, kun je wat recuperen. Voorts moet je lichaam ertegen kunnen om dagen aan een stuk vettigheid te eten (figuurlijke vettigheid, want eigenlijk gaat het om zoetigheid). Veronderstel dat je geen problemen hebt met het afleggen van een L-B-L of een Tilff-Bastogne-Tilff van 160km aan een gemiddelde van 24km/u. Wel, doe dat 6 of 7 dagen na elkaar, en dan heb je ongeveer een Haute Route of een Arc-en-Ciel gedaan. Moet kunnen...