Arc-en-Ciel 2015, etappe 1: Allez-retour naar de Ventoux via Sault

Lap! Mijn theorie is al helemaal naar de knoppen...  Maar da's voor later. Beginnen met het belangrijkste.

De rit

Die was schoon... De aanloop was nerveus.  Als een kudde jonge veulens stormden we met een kopgroepje van ongeveer een dozijn de eerste hellingen op.  Na een kilometer of 5 waren de 2 sterkste renners er al van door met een paar dilettanten in hun wiel.  Die dilettanten werden nog voor de laatste hellingen van de dag netjes opgepeuzeld.  Die rekening wordt mij morgen wel gepresenteerd...  Maar die twee sterkste renners zijn toch een categorie apart.

De overschoot van die initiële kopgroep was dus een beetje nerveus.  Ongedisciplineerd op de weg, onregelmatig tempo en het begin van de hellingen met veel te veel power opvliegen als waren het wielerliefhebbers die voor het eerst aan de Ronde van Vlaanderen cyclo deelnamen of naar de Ardennen gingen (quod non, evenwel).  Ik liet ze maar gaan en koos voor mijn eigen tempo.

De klim van Méthamis naar Saint-Hubert (zie de Strava-rit, voor de geïnteresseerden) was beeldschoon.  Niet te steil en redelijk gelijkmatig. Voorts nog wat gekronkel langs en over de Nesque, met de Mont Ventoux natuurlijk nooit ver af.  De eerste bevoorrading bevond zich een beetje voorbij Sault.  Jammer, want daardoor is onze tijd voor de beklimming van de Ventoux vanuit Sault een beetje vertekend.  Vanuit Sault dus even afdalen en dan 10km aan 4 of 5 procent.  Vervolgens een kilometer of 8-9 waar het eerder vals plat tot bijna echt plat was tot aan de legendarische Chalet Renard en tot slot nog zes kilometer die hun climax kenden in de laatste 800m of zo aan 10-11%. De zon brandde verschrikkelijk en de vliegen waren talrijk...

Sven aan de top van de Ventoux

Na 85km en ongeveer 2300 hoogtemeter was er een tweede bevoorrading op de top en dan ging het via Bédoin terug naar de startplaats. Bij het uitrijden van het bos richting Bédoin stond een verfstripper op ons te blazen.  Althans, zo leek het.  De Garmin gaf temperaturen aan van 37 tot 39°C.    Onwaarschijnlijk warm.  Daarenboven waren een aantal wegen net onder handen genomen met nieuw teer en grind.  Het is de bedoeling hier in Frankrijk dat de auto's het grind in de verse teer rijden, maar dat was nog niet gebeurd.  Heel vervelend met de fiets.

Sven had mij vervoegd bij de bevoorrading op de top van de Ventoux en na wat zot doen in de afdaling wachtte hij mij op in het dal.  In de laatste 40km op de terugweg raapten we tot slot één na één de overblijvers van het aanvankelijk dozijn renners uit de eerste kopgroep op (op de twee sterkste na).  Svens late uitval op de laatste knik kon ik nog counteren en zijn later ingeroepen hypootje liet mij toe om hem dan maar achter te laten op 10km van de streep...

Lap

Lap! dus.  Nogal wat kritiek gekregen op de vorige post.  

Vooreerst was het te saai en waren er teveel getallen in (kritiek van mensen die misschien niet met cijfers omkunnen?  Is het omdat ze geschiedenis of rechten gedaan hebben?).  Ze zijn meer in sensatie belust!  Dat het zwart voor de ogen wordt, dat mensen moeten kotsen, dat er iemand 12 keer lek gereden is omdat hij geen veldlint heeft opliggen.  Of erger nog: dat er geen bakker in de buurt was.

Awel: ze worden op hun wenken bediend!  Hier sè: DRIES HEEFT MOETEN KOTSEN!  Voilà.  En d'er kwam nog héél veel uit, naar 't schijnt.  En zo is iedereen van elke slag op zijn wenken bediend.  En nu moeten ze stoppen met zagen (met een knipoog).

En voorts dringt het niet tot iedereen door dat "+/- 73" een foutmarge impliceert.  En ja: 71 valt nog binnen die foutmarge.  [noot: moest Sven zijn onderkin wegdoen, dan geraakt hij waarschijnlijk aan de 70 - zie foto hierboven.  En 70 ligt dan inderdaad niet meer binnen de foutmarge].

Maar het ergste is nog dat vandaag heel mijn opgebouwde logische constructie van quantificatie van de door fietsen geïnduceerde vermoeidheid ondergraven heeft.

Dérappage cardiaque.

Mijn Frans is niet zo goed, maar de titel dekt misschien de lading.  Een maand geleden stortten we ons met een zestal op een uitstapje naar de Vogezen.  2 dagen stevig fietsen (voor mij tenminste.  De moedigen hadden er nog een derde dag aangebreid).  Op basis van de meetgegevens van die rit kon je concluderen dat een aangehouden hartslag van 150 slagen per minuut overeenkwam met 300 Watt.

Niet zo vandaag, dus.  Was het de warmte?  Was het de rit van gisteren?  Was het de véél te lange autorit van gisteren?  Hoedanook, mijn hartslag lag gemakkelijk 20 of 25 slagen hoger dan normaal om een gegeven wattage aan te houden.  Al vroeg in de rit lag mijn hartslag tussen de 145 en de 150 om 250 Watt te trappen.  Later op de dag lag de wattage voor die hartslag nog lager.  Bizar.  Ik schuif het op de hitte.

De vraag is nu: welke waarde geeft het best een indicatie voor de lichamelijke belasting?  De TSS (die met +/- 325 eenheden toch hoger ligt dan wat ik vooropgesteld had) houdt enkel rekening met geleverde wattages en niet met de hartslag.  Maar deze rit - die dus aan een significant hogere hartslag gereden - zou toch belastender moeten geweest zijn dan een identieke rit aan menselijkere temperaturen...

En op het verzoek om meer cijfermateriaal te posten met in het bijzonder een analyse van de (an)aerobic decoupling, zal ik met deze gegevens zeker niets relevant kunnen aantonen...