Arc-en-Ciel 2015, etappe 4: Col de la Petry, Pré Guittard, de Sausse, de Valouse, de Vesc, de Roustans,...

Vandaag was het een beetje veel.  Te veel van alles: temperatuur, aantal cols, het afzien... Maar het was mooi.  Weidse vergezichten, desolate Alpenweiden (ook al zaten we niet in de Alpen, ze leken er toch wel op), nauwelijks een auto te bespeuren, prachtige gorges.

Ritverslag

Bij het opdraaien van de eerste col (een anagram van de lastigste col van gisteren), waren Olivier en Jean-Marc er direct vandoor.  Niks nieuws onder de zon.  Een zestal - waaronder Fartlek's Gorik - begon vol ambitie aan een soort van vroege vlucht (met de eerste twee houden we zelfs geen rekening meer.  Die zijn in vergelijking met ons hors catégorie).  Aan een - naar mijn normen - verschroeiend tempo trokken ze de Col de la Pétry op.  Een gevarieerde en onregelmatige col die ons direct van 350 naar 900 meter bracht.  Axel, Dries, Sven en ik reden op een gematigder tempo de col op.  Halverwege moest Sven afhaken wegens te veel last van zijn knie na zijn uitschuiver van gisteren.  Met Dries en Axel raapten we nog voor de top twee van de zes "vroege vluchters" op die zich duidelijk overschat hadden.

Na de top volgde een lange afdaling die driemaal onderbroken werd door kleinere cols.  De onregelmatigheid van de eerste lange col leek Dries zuur op te breken en op de daaropvolgende Col du Pré Guittard besliste hij om op zijn eigen tempo verder te rijden.

Aan de voet van de Col de la Valouse hadden we het viertal dat overschoot van de vroege vlucht in het vizier.  Het was vreemd om vast te stellen dat ze naar het einde van de klim hun voorsprong ineens terug uitgebouwd hadden van aanvankelijk 100m naar misschien 600m.

Een tiental kilometer verder was de eerste bevoorrading en daar konden we gelukkig het viertal inhalen.  Studie van het parcours, daags voordien, maakte duidelijk dat er tussen de bevoorrading en km 95 een stuk volgde waar het interessant was om in groep te rijden.

Met drie Fartlekkers en nog twee sympathieke overblijvers van de vroege vlucht (naast Gorik dus) werden we eerst op een leuke afdaling getrakteerd waarna we 10km op een vals plat een tegenwind moesten trotseren als ware er een haardroger op ons gericht.  De twee niet-Fartlekkers hadden toen al afgehaakt om hun drinkbussen bij te vullen aan een fonteintje. De temperatuur van 37 tot 39°C (volgens mijn Garmin) hield aan tot aan de top van de Col de Muse.  Daar werd ik al gewaar dat Gorik vandaag echt wel in goeden doen was en met de pedalen speelde.

Na een kleine afdaling volgde direct een nieuw colletje waar Axel loste en ik ternauwernood nog bij Gorik kon aanklampen.  Eén gevaarlijk afdaling later was er aan km 100 een tweede bevoorrading.  Met zijn drieën vertrokken we en vrij snel moest Axel opnieuw lossen.  Een paar kilometer later kon ik niet anders dan Gorik laten gaan.  Daarna volgde opnieuw een serie van onregelmatige klimmetjes met nog steeds een strakke wind op kop.  Aan een onwaarschijnlijk tempo breide Gorik zijn voorsprong uit.  De afdaling tot de aankomst vanaf de Col de Roustans duurde langer dan nodig was door de felle tegenwind en het feit dat de organisator het nogal leuk vond om nog een laatste pukkel in het traject te verwerken...

Gorik pakt de bloemen

Sterk gereden dus van Gorik.  Een blik op zijn vermogenscijfers (op Strava) leert dat hij vandaag ongeveer 10% meer vermogen trapte dan gisteren.  Een gemiddelde van bijna 25km/u voor 2700 hoogtemeters na drie dagen afzien is echt niet slecht.  Temeer gezien hij niet tot de categorie van berggeiten behoort (ik wik mijn woorden).  Het ware interessant geweest om Sven en Gorik naast elkaar te hebben kunnen zien rijden (heeft ooit al iemand vier infinitieven na elkaar gebruikt in een - naar ik mag hopen - grammaticaal correcte Nederlandse zin?).

Goed gespaard dus.  Curieus of hij deze stijgende lijn morgen zal voortzetten.  De afgelopen ritten verdwijnen in het niet in vergelijking met de 3400 hoogtemeters die morgen geprogrammeerd zijn.  Andermaal de Col de Soubeyran en na 65km (waarschijnlijk wind tegen) mogen we ons nog eens aan de Ventoux verwachten.  Dit maal een zwaardere variant dan de eerste dag vanuit Malaucène.

Er stonden vanavond andermaal onvoldoende koolhydraten op het menu (de tagliatelle was niet echt appetijtelijk) en dat leidde tot een discussie (naast welke cultuur nu eigenlijk de nul uitgevonden had en wat het belang daarvan was) hoeveel energie je typisch in deze situatie in je lichaam kunt opslaan door het absorberen van koolhydraten.  Enige zinvolle feedback daaromtrent is altijd welkom (en zo zijn we bij de bakker terechtgekomen).