Arc-en-Ciel 2015, etappe 3: Col de Soubeyrand, Col du Perty, Col PierreVesce, Col Reychasset and Col de Pomerol

Vandaag was er geen tijd om op te warmen.  Direct de laatste col van gisteren in omgekeerde richting omhoog.  Gelukkig waren de temperaturen deze morgen draaglijk. Maar niet voor lang.  De Col de Peyruergue was nog te doen, maar met de Col de Perty (11,6km aan 5%) waren we alweer in de buurt van de 40°C.  De bevoorrading had vroeger mogen georganiseerd geweest zijn.  Gelukkig had het laatste dorpje op 8km van de top een fonteintje op het minuscule dorpspleintje.

De volgende twee colletjes waren moeilijk om verschillende redenen: de eerste omdat hij behoorlijk pijn deed met pieken tot 12-13%, de tweede omdat hij min of meer recht was.  

Daarna kwam je bedrogen uit.  Met nog één col te gaan van ongeveer 400m hoogte en in totaal nog ongeveer 900m dalen gespreid over 45km zou je kunnen denken dat het zwaarste achter de rug was.  Niet dus.

De eerste paar 100 hoogtemeters die moesten afgedaald worden waren met wind op kop.  Daarna volgde nog iets van 10km redelijk vlak met nog meer wind tegen.  Na 90 volgde de splitsing tussen de randhonneurs-etappe (100km in totaal) en de sportif-etappe (123km).  Op dat ogenblik was de keuze voor de randhonneurs-etappe héél aanlokkelijk.  Een aantal mensen kon niet aan de verleiding weerstaan.  Ze hadden misschien gelijk.

Drama op de flanken van de Côte de Pommerol

Aan km 93 was de Col de Fromagère (ook wel Col de Pomerol genoemd)  aan de beurt in een verschroeiende hitte.  Aan de voet kwam ik de leider in het onbestaande klassement tegen die een scheur in zijn achterste tube opgelopen had.  De 6km die hem nog restten naar de top van de col heeft hij uiteindelijk te voet moeten afleggen, deels op zijn sokken omdat het teer aan de plaatjes van zijn schoenen bleef kleven en daarbij heeft hij zijn voet geblesseerd (niet te erg, maar bon, dat was toch behoorlijk vloeken).  Tussen km 1 en 3 van de top was er eindelijk wat schaduw van de bomen van het bos waardoor we reden.  Zelden deed schaduw zo een deugd.  Daarna was het terug afzien in de hitte.  Hartslag 155 en meer voor een miserabele 230 Watt.  Gelukkig was er nog een bevoorrading boven aan de col.  Op het ogenblik dat ik terug vertrok kwam Sven net aan.

De afdaling was behoorlijk lang maar vol grind en behoorlijk oneffen.  Twee mederijders zijn er lek gereden waaronder Sven.  Bij zijn eerste lekke band is hij overkop gegaan.  Morgen zal blijken of er noemenswaardige gevolgen zijn.  Na het herstellen is hij een paar honderd meter verder opnieuw lek gereden. Gelukkig passeerde Gorik net die hem een reserve binnenband kon geven.

De laatste 23km waren ondanks het feit dat het 500m dalen was toch nog een beproeving.  Veel wind op kop.  Een beetje demotiverend zelfs.

Uiteindelijk toch ongeveer 2700 hoogtemeters.  Evenveel als gisteren maar met 20 kilometer minder.  Dat kruipt in de kleren.  De gemiddelde wattage was met 188 bedroevend laag.  Desondanks had ik waarschijnlijk de tweede tijd (voornamelijk door het feit dat de beste rijder eigenlijk materiaalpech had).  De TSS was met ongeveer 270 eenheden overigens verrassend laag (maar bitter weinig mensen hebben daar natuurlijk een boodschap aan).